De regen kletterde tegen de koude straten. Bij bakken viel het hemelwater naar beneden. Het was beginnend voorjaar. Alhoewel het nog niet zo gek laat was, deed de straat donker en verlaten aan. Robbert-Jan zette zijn fiets in het schuurtje en liep naar zijn ouderlijk huis. Hij huiverde en verlangde naar het moment dat hij zijn sportieve lichaam naast het goddelijke lijf van zijn vriendin zou kunnen leggen, net zoals de afgelopen twee weken. Zijn ouders waren op wereldreis, Robbert-Jan en Willemijn pasten op het huis. Het was de eerste keer in hun prille relatie dat ze bij elkaar ‘woonden’. Deze avond leek als alle andere avonden. Maar vandaag was hij vroeger weggegaan van de fitness. Hij voelde zich onbehaaglijk. Er was iets aan de hand, maar hij wist niet wat. De onrust in hem deed hem zachtjes het tuinhekje openen. Willemijn was blijkbaar in de woonkamer. Hij kon het licht zien branden, ondanks dat de gordijnen waren gesloten. Met een ruk bleef hij staan en zag de oorzaak van zijn onbehaagelijkheid. Op de geplooide stof van de gordijnen aan de andere kant van het raam, zag hij twee schaduwen dicht tegen elkaar bewegen. Hij durfde geen stap meer te verzetten; wat moest hij doen, en wie kon dat zijn? Willemijn zei nog dat het een eenzame avond zou worden. En hij kon zo een, twee, drie ook niemand bedenken met wie ze iets zou kunnen hebben. Was het dan een heimelijke liefde van school? Nee, dan zou hij toch wel iets gemerkt hebben zeker…? Of toch? Robbert-Jan kwam er niet uit. De schaduwen lichtten een tipje van de sluier op. De twee-eenheid op het IKEA-katoen brak en in een kort moment zag hij dat beide individuen borsten hadden! “Gelukkig”, pufte hij en bedacht zich toen wie die andere vrouw zou kunnen zijn. Maar een nieuwe, heviger, onrust benam hem bijna de adem. De schaduwen vertelden hem dat beide vrouwen naakt waren. Hij zag tepels duidelijk afgetekend op de gordijnen. Dat had hij nooit kunnen zien als ze hun kleren aan hadden gehad, bedacht hij. Op zijn tenen liep hij naar het raam en zocht naar een kier waardoor hij naar binnen kon gluren. Het door linnen en katoen bedekte raam kwam als een enorm schilderij op hem af. Hij hoorde stemmen; het bovenlicht stond open…
In het midden, daar waar beide delen van het gordijn zouden moeten aansluiten, zat de spleet waarnaar hij zocht. Hij moest ervoor diep door de knieën. Ook kon hij op die plek duidelijk horen waar de vrouwen over spraken. Voordat hij door de kier gluurde, hoorde hij zijn vrouw praten. Robbert-Jan stopte met zijn buiging in de richting van de lichtspleet en luisterde aandachtig mee.
“Toch zit ik er maar mee”, hoorde hij zijn vriendin zeggen, “wat vertel ik Robbert-Jan nou? Dat ik heb lopen vrijen met zijn bloedeigenste oudere zus?” Robbert-Jan kon nauwelijks een kreet onderdrukken. Eva was daar ook! Zij en Willemijn hebben net gevreen! Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd, te snel om er enig vat op te krijgen. “Ach ja, zulke dingen gebeuren nu eenmaal Wimmie”, herkende hij het laconieke gedrag van zijn zes jaar oudere zuster. “Of je vertelt hem niets. Wat niet weet, wat niet deert. Of je zegt gewoon eerlijk wat er is gebeurd”. Haar stem nam een gekscherende, maar tegelijkertijd serieuze toon aan: “Lief, lief, Robje, je zus kwam langs en na een aantal wijntjes hadden we het ineens over sex. Je kent dat wel, zoals vrouwen dat zo intiem kunnen doen. Nou, eer we het zelf goed en wel doorhadden, streelden we elkaars borsten en lag ik ineens Eva d’r doosje te likken. En zij de mijne ook”. Zijn meisje begon te giechelen: “Ach jij, stop nou, dat neemt hij nooit. Hij zou me vermoorden”. Robbert-Jan knikte angstvallig instemmend, zijn nekharen stonden rechtovereind. Maar nog wist hij niet wat te doen. “Nee, natuurlijk moet je het niet zo brengen, dom gansje”, hoorde hij zijn zus zeggen. “Maar je kan niet ontkennen dat het wel zo is gegaan”. Willemijn mompelde iets instemmends en zei toen duidelijk hoorbaar: “Het is gewoon uit de hand gelopen, maar ik heb nu niet het idee dat er iets is fout gegaan”. “Vond je het lekker”, vroeg Eva retorisch, “en ik ben geen man, ik ben zelfs van hetzelfde vlees en bloed, dus er is helemaal niets aan de hand. Mits je verliefd op mij bent geworden natuurlijk”. “Hoe kom je daar nu bij, het was gewoon lekker”, was het naïeve, maar eerlijke antwoord van het meisje. Robbert-Jan hoorde zijn zus nog iets zeggen, maar verstond er niets van. Het was duidelijk dat ze beiden de woonkamer uitliepen. Snel keek hij door de spleet en zag dat beide vrouwen, aangekleed en wel, in de keuken stonden. Eva deed haar jas aan en gaf Willemijn een innige tongzoen. Robbert-Jan voelde alsof de hele Noordpool als een gletsjer langs zijn ruggegraat liep. Hij zag zijn vriendinnetje onhandig haar minnares strelen. Zijn bloed stolde in zijn aderen. De tussenmuur bij de keuken verhinderde dat hij nog iets kon zien, maar hij vermoedde dat zijn zus de tuin in ging. Even later liep Willemijn de woonkamer weer in, richting het raam. Zo snel als hij kon, dook hij de struiken in. Hij realiseerde dat Eva niet lang daarna door de steeg zou rijden en dat Willemijn haar zou uitzwaaien. Op nog geen meter van hem vandaan, knerpten de fietsbanden van zijn zuster’s fiets op het grindachtige asfalt.
Robbert-Jan bleef zo’n half uur zitten. Hij wist niet wat hij ervan denken moest. Zijn vriendinnetje en zijn oudere zus hadden blijkbaar net een gigantische lik- en befpartij achter de rug. De gedachte alleen al bezorgde hem rillingen. Hij wist alleen niet wat voor rillingen dat waren en dat maakte hem in de war, onzeker. Hij had ze verder in alle eerlijkheid horen zeggen dat er niets was. Het was gewoon, zoals zijn vriendin ook al zei, uit de hand gelopen. Dit gaf hem enig houvast. Uiteindelijk besloot hij gewoon thuis te komen en te doen alsof er inderdaad niets aan de hand was. Hij zou het wel merken hoe Willemijn reageerde. Bovendien had hij het flink koud gekregen in die nattige bosjes. Die idiote vlierbessen ook! Morgen zou hij ze meteen eruit spitten.
Robbert-Jan deed zijn jas aan de kapstok en gooide zijn natte, modderige trainingsbroek in de hoek. In zijn fitnesskleding kwam hij de kamer binnen en liep naar de ijskast om een biertje te pakken. Willemijn zat op de bank met de afstandsbediening van de tv te spelen. “Ha schat”, riep ze ouderlijk, “hoe heb je het gehad?” Robbert-Jan mompelde iets, ontlipte zijn blikje, plofte in de andere bank neer en vroeg: “En, heeft er nog iemand voor mij gebeld of is er nog iemand langsgekomen?” “Mhmmm”, neuriede zijn vrouw instemmend, “Je zus was net hier”. “O”, zei Robbert-Jan zo neutraal mogelijk, “en, had ze nog wat?” “Ach, je kent haar wel hè, het gebruikelijke gewauwel over haar werk en de Sociale Dienst”. “Tja, dat is Eef hè”, grapte Robbert-Jan zuur. “Verder nog iets dat ik zou moeten weten?” “Nee, eigenlijk niet”, antwoordde Willemijn vlak en keek nietszeggend naar een of andere oude film op een commerciële zender.
Woest boog Robbert-Jan zich naar zijn meisje en graaide onder haar minirok. “Oh, nee”, bulderde hij, “en wat is dit dan! Je hebt geen slipje aan en je bent zo nat als deze hele verdomde dinsdagavond!” “Auw Rob, je doet me pijn”, was het enige dat Willemijn wist uit te brengen. “Pijn, pijn”, herhaalde Robbert-Jan razend, “wat weet jij nu van pijn! Lesbische slet die je d’r bent. Hier meekomen!” Aan één arm sleurde hij haar van de bank af en trok haar naar de trap. Willemijn probeerde op te staan, maar dat lukte maar half. Met haar vrije hand kon ze de trapleuning vastgrijpen en daardoor zichzelf wat beter ondersteunen. Zo bereikten ze de slaapkamer. Robbert-Jan rukte haar bh’tje naar beneden en begon wild aan haar tietjes te zuigen. “Hier, deed ze dat net ook zo?, met jou lesbo-slet!”, gilde hij nu helemaal over zijn toeren. “Nee Rob, zo was het niet. Ik kan het allemaal uitleggen”, huilde Willemijn. Haar parmantige borstjes, waar haar vriendje altijd zo trots op was geweest, werden nu door hem als gehaktballetjes gekneed. Wild sjorde hij zijn eigen kleren en die van zijn meisje uit. Haar pruimje was inderdaad nog helemaal nat van haar lesbische ervaring.
Ruw legde hij zijn vriendin op haar buik en hijgde in haar oor: “Was het lekker? Kon je bij haar wel krijgen wat je bij mij niet vindt?” “Oh Rob, zo was het helemaal niet”, jammerde Willemijn. “Het was juist zacht, teder. Het had eigenlijk niets met sex te maken”. Het meisje begon weer te snikken. Dit maakte Robbert-Jan alleen nog maar razender. Hij rolde haar op haar zij en stak van achteren pardoes zijn knoertharde staaf in haar natte spleetje. “Bij haar de vrouwelijkheid, bij mij vind je de man”, zei hij ijskoud. Met een ferme stoot drong hij tot diep in haar onderlichaam. “Oefpmm”, kreunde Willemijn. Met zijn hand hield hij haar beentje omhoog zodat hij nog dieper in haar kon dringen. Het viel Willemijn op dat Robbert-Jan groter was dan normaal. Maar ze werd in feite door haar eigen vriendje verkracht. Ze mocht het eenvoudigweg niet lekker vinden. Ze keek naar haar borstjes die door het geweld van de pompende man onelegant heen en weer trilden. Dat was net wel even anders, toen ze door een vrouw mateloos bewonderd werden. Maar toch…
“Godverju, je maakt me razend geil met je gelik, loopse pot”, bekende Robbert-Jan kreunend. Hij realiseerde dat hij het tegen zichzelf had gezegd en schaamde zich voor de uitgesproken eerlijkheid. “Je hoeft er ook niet boos om te worden”, begon Willemijn voorzichtig terwijl ze nog steeds heen en weer gepompt werd door zijn neukbewegingen. “Het is niets wat jij niet hebt, het is gewoon anders, iets dat erbij kan”. “Oh del”, kreunde Robbert-Jan weer en hield haar stevig vast. Willemijn maakte van deze tederheidsuiting gebruik door zich om te rollen zodat zij met haar rug op hem kwam te liggen. “Was het lekker”, vroeg Robbert-Jan nogmaals, maar nu bedeesder, getemder. “Ja Robbie, het was heerlijk en ik zou het zo nog een keer doen. Liefst voordat ik met jou naar bed ga, zoals nu”, bekende Willemijn in alle eerlijkheid. Deze eerlijkheid gaf haar ook de mogelijkheid eerlijk ten opzichte van haar lichaam te zijn. Het genot van de vrouwelijke ervaring van zoëven, had haar de ogen geopend. Van de vrouw wilde ze tederheid in bed en van de man de woestheid, het geweld. Ze kon niet meer terug wist ze nu. Vanaf deze avond zou alles anders worden. Nooit meer zou ze totale bevrediging kunnen krijgen uit de sex met slechts een man. Vanaf nu zou ze het beffen, de strelingen, de lichamelijke herkenbaarheid erbij moeten hebben. “Oh Rob”, geilde ze van haar eigen eerlijkheid, “neem me hard. Bij jou wil ik het alleen maar hard en diep, neem me zoals een man doet”. Willemijn greep de handen van haar vriendje en zette die op haar tietjes. Ze stimuleerde hem erin te knijpen, hard te knijpen. Robbert-Jan gaf met bevende vingers hieraan gehoor. Haar eigen vingertjes gleden in de richting van haar tochtige kut. Ze bevoelde zichzelf, wild en ongecontroleerd.
Beetje bij beetje kreeg Robbert-Jan door wat zijn wilde acties bij haar teweeg hadden gebracht. De geile gedachten over zijn vriendin die neukte met een oudere vrouw, kregen in zijn hoofd de overhand. Hij begreep dat hij Willemijn nooit zou kunnen bevredigen zoals een vrouw dat zou kunnen doen. Maar hij begreep ook dat een vrouw Willemijn nooit zou kunnen nemen zoals hij dat nu deed. De acceptatie kwam er langzaam maar zeker. Een geile acceptatie die ervoor zorgde dat zijn snikkel tot overmaatse proporties steeg. “Nou je wilt diep hè. Wel dan krijg je hem diep en hard, lesbische pot”. Zijn scheldwoorden waren even hard, maar zijn toon was niet meer boos. Zijn lichaam, de bewegingen die hij ermee uitvoeren en de woorden die hij sprak; alles droop van het geil. Hij keek naar Willemijn’s heilige naad en zag dat ze zich aan het vingeren was. “Sodeju, je bent bloedgeil!” “Heerlijke Robbert-Jan, ik ben niet alleen bloedgeil, maar ook superopgewonden. Zo heb ik me nog nooiiiii!!!” Willemijn kon niet uitspreken. Het naderend orgasme haalde de kracht uit haar stembanden. Ze kruiste haar benen over elkaar en spande haar spieren. Robbert-Jan vroeg fluisterend: “Kwam je net ook zo klaar, was het ook zo?” Krampachtig schudde Willemijn van nee. Met moeite kon ze uitbrengen: “Ah, dat was intenser”. Dit antwoord overviel Robbert-Jan; maar voordat hij het als teleurstelling kon bestempelen, schreeuwde zijn vriendinnetje uit: “Alleen dit is veel, veel zwaarderrrr!”
Robbert-Jan wist niet zo goed wat je beter kon hebben, een intens of een zwaar orgasme. Maar toen realiseerde hij zich wat ze bedoelde. Dit was het verschil tussen een man en een vrouw. En hij reageerde instinctief. Nog midden op haar hoogtepunt duwde hij haar omhoog zodat ze op haar schouders kwam te liggen. Vervolgens stootte hij zo diep mogelijk in haar, van bovenaf. “Zo hoort het”, was het hese antwoord van zijn meisje, “hou met mij geen rekening. Doe wat je moet doen, neuken, pompen voor het zaad”, kwijlde ze. Maar Robbert-Jan hoorde dat al niet meer; hij handelde zuiver op zijn gevoel. Heel ver in zijn bewustzijn begreep hij nu waarom men zegt dat mensen van de beesten afstammen. Met zijn hele lichaam duwde hij zijn speer zo diep mogelijk in de drijfnatte pruim van zijn vriendin. Hij neukte, voor de eerste keer in zijn leven, echt. Nog voordat het orgasme van zijn vrouw goed en wel was afgelopen, kwam ook hij klaar. Als in een film die versneld werd opgedraaid, begeleidde zijn lichaam het kokende zaad naar de bevrijding. Zijn handen graaiden in het weldadige vlees van zijn meisje. Hetzelfde vlees dat even tevoren was beroerd door zijn oudere zus. Gek werd hij ervan, gek van opwinding. Met een rauwe kreet sproeide hij zijn sperma in het lijfje. Drie, vier golven eiwitrijk vocht verlieten zijn penis; hij was man en dat wilde ze weten. Willemijn opende zich helemaal voor hem. Haar doosje was een glibberig gat geworden van zijn zaad, haar eigen kutvocht en speeksel van Eva; ze voelde zich heerlijk smerig. Bij de zoveelste spastische beweging van Robbert-Jan, floepte zijn tokus eruit en loosde het laatste beetje sperma op haar schaamstreek.
Voor de allereerste keer in hun leven hadden ze allebei geneukt. Een avond die nog door vele avonden zou worden gevolgd. Ze kregen een driehoeksverhouding en zullen ongetwijfeld nog lang en gelukkig hebben geleefd. Net zoals de vlierbessenstruik die nog steeds in de tuin staat…, mijn tuin.