Jennie heeft tot nu toe genoten van de conversie. Het was een geweldige ervaring, van de tafels in de artist alley die gewoon een menagerie van enorm getalenteerde artiesten was (hoewel sommige niet zo getalenteerd), tot de panels die draaiden om zo’n beetje alles wat met anime te maken had en vreemd genoeg ook veel dingen die daar niets mee te maken hadden. De keuzes waren absoluut eindeloos en hoezeer Jennie ook probeerde om alles te ervaren wat ze kon ervaren, ze had er gewoon de energie niet voor en de dag had ook niet genoeg uren om dat toe te staan. Dit hotel was een one-stop-shop voor alles wat nerdy was, en dat was zeker niet iets waar Jennie haar wenkbrauwen bij fronste. Ze voelde zich zelfs erg op haar gemak in deze omgeving en ze deed er haar uiterste best voor. Het deed geen pijn dat ze hier, in de conversie, verschillende verlangende, wellustige blikken kreeg van mannen en soms zelfs van vrouwen, maar misschien was het gewoon haar verbeelding die overuren draaide, al het andere was dat, dus waarom niet haar verbeelding, maar ze wist dat dat niet waar was gezien de aandacht, zo intens als ze ooit had gehad, was uitsluitend gericht op haar ontblote platte buik, daarboven wikkelde zich een eenvoudig geel mouwloos shirt, karmozijnrode bretels knakten over haar schouders, stroomden langs haar lenige vorm, spreidden zich en scheidden zich om plaats te maken voor haar weelderige borsten ter grootte van een hand. De bandjes fungeerden als omlijsting voor die kleine, mollige meloenen. Hieronder bevond zich een klein, heel klein kort broekje, dat bungelde bij elke stap die ze zette.
Ze was het exacte duplicaat van Misty uit Pokemon en ondanks de veroudering van de tekenfilm was Misty nog steeds erg gewild bij fanboys. Het gaf haar een raar gevoel, maar het deerde haar niet al te veel, ze moest zichzelf er altijd van verzekeren dat eerlijk gezegd de meeste mensen hier geile kerels waren die gewoon iedereen die er maar enigszins aantrekkelijk uitzag met de ogen neukten, zijkanten, ze zagen haar niet, in geen geval, ze zagen Misty en dat was geruststellend, maar ook weer niet zo geruststellend, ze was ook een persoon.
Genietend van het gezelschap van haar leeftijdsgenoten, zwierf ze door elke ruimte die deze conventie haar te bieden had, inclusief de gameruimte beneden waar ze een controller ter hand nam voor een uur of drie, maar ergens begon ze zich vreemd te voelen, een tintelend gevoel dat haar lichaam overspoelde. In het begin was het een tamme gewaarwording, maar naarmate de tijd verstreek, groeide ook het vreemde gevoel. Jennie baande zich een weg uit de grote ruimte voor gamers, zowel videospellen als kaartspellen, waaronder ook bordspellen en de Dungeon and Dragoners, en probeerde het damestoilet binnen te komen, maar dat lukte niet. Al na een paar stappen buiten de groep spelers kromp ze ineen, haar slanke vingers klemden zich expressief vast aan haar strakke buik, wat niet wil zeggen dat de pijn daar vandaan kwam, en ook niet dat het zich voornamelijk daar concentreerde, maar ineenkrimpen leek haar op dat moment de beste optie. Het was niet alsof het pijnlijk was of zo. Het voelde veel meer als, zeg maar, licht in haar hoofd zijn, maar dan licht in haar hele lichaam met een klein streepje van haar lichaam dat zich aanspande, haar hele lichaam, niet alleen haar buik, of een exclusief gebied van haarzelf.
Snel, niet wetend wat te doen, probeerde ze verschillende deurklinken die ze passeerde op haar reis naar de meisjeskamer, waarvan ze wist dat ze die nu nooit zou halen, tot ze uiteindelijk een ruime paneelkamer vond die niet op slot was en zodra ze een deur vond die voor haar open wilde gaan, was ze binnen, de deur snel dichtslaand in paniek toen de vreemde en overweldigende gevoelens over haar mooie en lichtbleke lichaam spoelden, een gang achterlatend met een nest mensen die bezorgd keken naar de geïmproviseerde Misty die in nood leek te zijn.
De zaal was goed verlicht en speelde gelijkmatig in op haar porseleinen huid. Iets in het licht stelde haar op haar gemak. De vreemde tintelingen, die je zou kunnen vergelijken met heftige vlinders in haar buik, verdwenen eindelijk, maar helaas voor haar werd dat gevoel vervangen door een nieuw gevoel. Het voelde alsof haar kleding strakker werd, heel strak tegen haar tere, gevoelige vlees. Zelfs haar schoenen leken kleiner te worden.
Nee… Haar kleding, schoenen, zelfs haar pruik werden niet kleiner, nee, ze werd groter. Ze realiseerde zich dit tot haar grote verbazing toen ze naar beneden naar haar borst keek, die groeide, uitzette, waardoor haar kleine mouwloze shirt tot aan de rand werd uitgerekt. Jennie’s bretels groeiden ook veel verder uit dan hun elastische punt, waardoor ze op het punt van knappen stonden en zonder veel gratie. Moeizaam probeerde Jennie de omstandigheden te begrijpen, maar al snel liet ze de simpele vragen waarom dit gebeurde achter zich en leunde ze meer op het begrip van wat er precies met haar gebeurde, en wat er gebeurde was overduidelijk voor de Cosplaying Misty.
Ze groeide, werd groter.
De panelkamer lag meer aan de rand van de gang en was afgelegen, zo afgelegen als een kamer maar kon zijn in deze rumoerige en drukke conventie. De muren sloten zich om haar heen, bijna letterlijk, maar ze had nog steeds ruimte genoeg om in te groeien, maar het feit alleen al dat ze groeide beangstigde haar. Stoelen, tafels en zelfs de muren begonnen voor haar ogen in te dijen. Jennie, nog steeds in paniek, hijgde toen ze de denim minishort hoorde scheuren. Het geluid bleef langer hangen dan de snelle scheuren die ze had gehoord toen ze haar kleding een doelgericht karakter gaf door met de hand te scheuren. Haar handen, nog steeds in de nevelen van het groeien, liepen soepel langs haar dijen over het scheurende broekje, ze voelde zichzelf groeien, misschien nog wel meer voelde ze de effecten ervan toen het zijn tol eiste op haar glibberige denimvezels.
Dringend maakten haar vingers, nog steeds behendig, snel haar knoop van de korte broek los om haar wat ademruimte te geven, maar voordat ze de taak kon afmaken, schoot de knoop met gemak los en schoot naar een knoop in de richting van een stoel, het geluid dat het maakte was onmiskenbaar metaalachtig. Haar perfect witte tanden klemden zich op haar onderlip, ze zoog en knabbelde eraan terwijl ze voelde hoe haar vernauwende kleding haar lichaam bleef insluiten. Ze bleef echter groeien, de kleding kon de pot op en het kleine broekje, dat op dit moment meer weg had van een string dan iets anders, ging zeker niet uit door haar eigen wilskracht, het was bijna onmogelijk om het van haar grote benen af te trekken en het werd steeds onmogelijker naarmate de seconden verstreken.
Gelukkig hoefde ze zich niet al te veel zorgen te maken over haar kleding, als je daar al van uit kon gaan gezien de omstandigheden. Haar shirt scheurde doormidden voordat de stof scheurde, waardoor haar borst in al zijn gegroeide, grote glorie zichtbaar werd. Jennie merkte dat hoewel ze groter werd, ze in verhouding bleef, zodat haar borsten, voor haar grootte, nog steeds het equivalent van B-cups waren. Terwijl het shirt zich van haar aftrok, stond ze rechtop in de paneelkamer, met haar hoofd tegen het plafond. Het zou ongelooflijk moeilijk zijn om de deur uit te komen, maar ze moest het proberen, uiteindelijk, nadat ze was bekomen van de tintelingen die door haar hele lichaam waren losgebarsten en die steeds erger werden naarmate haar kleding verder van haar lichaam scheurde.
Jennie was nu gemakkelijk vier keer zo groot als zij, haar korte broek was al lang uitgescheurd door haar groeiende en schommelende lichaamsomvang en zonder shirt zou je haar als naakt kunnen beschouwen, maar dat was niet helemaal waar. Haar bikini en slipje strekten zich respectievelijk uit langs haar steeds groter wordende borst en heupen, waardoor ze de vage illusie van een zwempak wekten. Haar slipje, meer katoen dan elastiek, omsloot haar kutje maar liet weinig aan de verbeelding over van de grootte van haar kutheuvel die voldoende direct op het steeds uitdijende, uitrekkende en uiteindelijk intrekkende slipje drukte. Schaapachtig nam jennie haar handen en legde ze rond haar blootgestelde borsten die elke cup van haar beha prachtig vulden. Net als het slipje moest ook haar beha het uiteindelijk afleggen tegen het uitrekken en strakker gaan zitten, waardoor haar kleding leek op die van zelfs de meest schaamteloze stripper: haar beha bedekte slechts of misschien wel nauwelijks de steeds wijder wordende donkere poelen van haar aureolen. En haar slipje, in plaats van wijd uit te zetten, zakte naar binnen tussen haar kutlippen, zich leenend tussen elke spleet die ervoor beschikbaar was. De opwinding van de beperkende aard van de stof spoelde bruusk langs haar tintelende gestalte.
Haar schoenen waren allang weg, ze waren gespleten en gebarsten om aan haar voeten te passen, haar schoenen hadden geen bovenkant meer en leken meer op zadels dan op iets anders, en haar bretels die losjes over haar schouders hingen, waren aan helemaal niets vastgebonden. Hoe kwam ze hier weg zonder dat mensen naar haar bijna naakte lichaam keken, vroeg ze zich vol afschuw af. Zoveel vragen leken door haar hoofd te stromen, maar het eerste was het eerste, ze had het koud, haar tepels, hoewel evenredig met haar grootte, waren nu in werkelijkheid veel groter. Nieuwsgierig naar de transformatie, nam ze een paar hartslag momenten om haar nieuwe, onwereldse lichaam te onderzoeken. Ze was met gemak ongeveer 2,40 meter, misschien 2,60 meter lang, de wereld was zeker geen geschikte plek voor haar, en haar borsten leken nu veel meer op C- of zelfs D-cups. Haar handen streelden langs haar dikke dijen terwijl de resten van al haar versnipperde kleding de grond bedekten. Ze leken nu zoveel kleiner dan toen ze een paar minuten eerder nog op haar lagen.
Haar hand bleef hangen op haar kippenvel, streelde langs haar zij voordat ze de bandjes losrukte die over haar schouders bungelden. Ze had nog nooit de gelegenheid gehad om haar lichaam op deze manier te verkennen, maar meer nog, ze was ook de verschillen aan het verkennen. Het was als een hele nieuwe kleine ontdekkingsreis gezien haar lichaam misschien identiek bleef aan haar oorspronkelijke lichaam, maar het verschil in grootte was meer dan genoeg reden om het met hernieuwde kracht opnieuw te verkennen. Ze bukte zich en pakte haar kleren die over de vloer van de con room verspreid lagen.
Ze zuchtte ontsteld, toen ze zich realiseerde dat haar kleding echt zo klein was dat ze zelfs nauwelijks haar meest waardevolle en private delen bedekte. Ze vond het echter wel leuk om te bewegen, want daardoor schuurde haar overgebleven schandalige kleding en zat op sommige plekken precies op de goede plek. Ze pauzeerde toen ze merkte dat haar pruik ook was afgevallen, haar mooie korte haar blootgesteld. Haar cosplay, waar ze het grootste deel van de drie minuten aan had besteed, was nu nutteloos, en niet alleen nutteloos als cosplay, maar nutteloos als kleding. Het was toen dat de reusachtige vixen een glimlach liet zien en merkte dat er inderdaad iets was dat ze kon gebruiken, een paars gordijn, een van de vele die langs de muur van deze kamer hangen. Gretig en snel greep ze het materiaal en drapeerde het om haar lichaam, scheurde het doormidden om één strook als een rok om haar middel te wikkelen en de andere om haar borsten en volgde het tot onder haar oksels waar ze het stevig afbond. Ze nam de tijd om haar lichaam en geest af te koelen voordat ze ervoor zorgde dat haar lichaam volledig aangekleed was, of in ieder geval aangekleed genoeg om eerlijk te kunnen ontsnappen.
God – hoe moest ze ontsnappen!?
Ze paste niet in haar eigen auto! Verdomme, hij was al klein toen ze nog … normaal formaat was. Een vreemde gedachte voor haar, maar ze wist dat ze nu veel groter was dan ze ooit had durven dromen, groter dan zowat iedereen in de wereld. Hoewel de gordijnen maar tot haar knieën bungelden, lukte het toch. Met weinig moeite wiebelde ze haar voeten uit haar schoenen voordat ze de deurknop greep en de deur opende. De roes van opwinding leek haar lichaam te overweldigen, net zoals het gevoel van groei had gedaan. Ze was zich er niet van bewust dat ze met haar nieuwe grootte over veel kracht beschikte, een feit dat ze zich realiseerde toen ze met gemak de deurklink afbrak.
Verdomme!
Met een duw knalde de deur open en liep ze terug in de verspreide zee van mensen die zich buiten de bijkeuken hadden gevestigd, nieuwsgierig naar wat er binnen gebeurde, blijkbaar kreunde Jennie en het geluid van haar uitrekkende en scheurende kleding trok de aandacht van de voorbijgangers. Onmiddellijk straalden haar bleke wangen vuurrood toen ze allemaal hun ogen intens op haar grotere gestalte hadden gericht. Om voorbij het kozijn van de deur te komen, moest ze bukken, maar toen ze in de gang was, kon ze zichzelf rechtop zetten tot haar volledige lengte, waardoor ze alle mensen om haar heen in het niet deed vallen.
Embaressment was dik in haar gedachten voordat verschillende van de mensen begonnen te klappen, blijkbaar waren ze blij en gelukkig met haar grootte. Verschillende mensen kwamen naar haar toe en maakten een praatje, vooral over haar grootte en als wie ze probeerde te cosplayen, gezien het feit dat haar bijna naakte vorm alleen bescheiden werd gemaakt door de paarse gordijnen die ze even daarvoor uit de voorraadkast had gegrist.
Trots, en met een beetje snel denken, beantwoordde ze de vraag door te zeggen dat ze inderdaad aan het cosplayen was als de 50 foot woman. Niet veel mensen wisten waar ze het over had, maar het was inderdaad een perfecte scape goat. Sommigen in de menigte wisten echter wel waar ze het over had, wat goed was. Verschillende mensen hadden in een oogwenk camera’s en telefoons klaarstaan om foto’s van haar te maken. Ze was vereerd door de populariteit die deze groeispurt haar had gegeven. Het wond haar ook een beetje op om te weten dat zelfs de meest aantrekkelijke jongens om haar heen, degenen met sterke buikspieren en een perfect figuur, haar in het geniep aan het versieren waren. Ze ging op in het moment en nog voordat ze de oorspronkelijke gang uit kon komen, werd ze overspoeld door steeds meer mensen die haar begroetten en met haar praatten.
Ze was als een Hollywoodster voor hen en ze was niet van plan om de betovering die haar grootte op hen had, te ontkrachten, niet in de magische zin, maar meer dat haar grootte een voordeel was voor haar populariteit, niet iets om je voor te schamen. Sommigen wilden zelfs dat ze hen oppakte, waar ze met tegenzin mee instemde nadat ze een test had gedaan met een kind van nog geen tien. Toen ze zich realiseerde dat ze inderdaad een kracht had die in verhouding stond tot haar grootte, begon ze volwassen mensen de lucht in te hijsen om betere foto’s te kunnen maken. Ze had het nooit echt gemerkt, maar sommige van de meer perverse tegenhangers namen positie in achter haar, zodat elke keer als ze bukte om iemand op te tillen, haar paarse kleding luchtig omhoog waaide, zich uitstrekte en klemde tegen haar dikke dijen op zo’n manier dat het onderste deel van haar heerlijke, heerlijke, goed afgeronde en enorme kont zichtbaar werd, maar hoe ze ook probeerden, ze konden nooit dat kleine kersje zien dat ze zo graag wilden zien. Het moet groot zijn en sommige jongens fantaseerden zelfs hoe lekker het zou zijn.
Meer dan twee uur lang werkte ze zich door de menigte, niet in staat om te bewegen of haar kleine fans te verlaten, maar uiteindelijk moest ze doorgaan. Oorspronkelijk was het haar plan om te ontsnappen, maar het leek erop dat velen haar op deze manier veel meer accepteerden dan toen ze nog de brave, roodharige, schaars geklede Misty was. Toen ze nog misty was, was ze veel verleidelijker en uitdagender gekleed, nu droeg ze alleen maar gordijnen en hoewel die haar lichaam niet bedekten, deden ze veel meer recht aan haar bescheidenheid dan haar misty cosplay en zelfs ondanks dat was ze nog steeds een spraakmakende sensatie.
Ze ging naar buiten in de meer open ruimte, weg van de gamers hal waar ze werd begroet met de belangstelling van mensen, ze omringden haar en ze genoot van elke minuut, maar het werd steeds meer gênant toen ze kon horen van sommige van de chitter chatter van mensen om haar heen, maar ze waren een beetje in de verte, niet durven dicht bij haar te komen. Sommige waren jongens die af en toe een seksgrapje maakten over hoe groot haar… nou ja, hoe groot ‘dat’ was, en hoe gigantisch haar zachte borsten waren, en sommige waren van meisjes die duidelijk alleen maar op de con waren, gekleed als sletten voor precies de aandacht die Jennie kreeg. Jaloezie was een lelijk iets, maar toch, met zoveel aandacht voor haar, schaamde ze zich met de minuut meer en meer, maar dat weerhield haar er niet van om het naar haar zin te hebben.
Ondanks dit alles groeide ze nog steeds in een veel lager tempo, maar ze kon het voelen, maar het kwam nooit bij haar op dat ze eigenlijk groter werd! Haar paarse doeken klemden zich strakker om haar naakte vlees eronder, en dat voelde ze, maar ze voelde ook weer die sensationele vlindertinteling in haar buik, misschien kwam het door haar verlegenheid, maar hoe dan ook, ze voelde dat ze haar nervositeit onder controle kon houden, althans voor nu, maar het was niet echt een hoofdzaak, ze genoot echt van de con nu bijna iedereen haar leek te overladen met lof over haar reusachtige omvang.
Door deze fotomomenten leerde ze dat ze één persoon met één hand kon optillen en ze probeerde zelfs twee mensen tegelijk op te tillen, wat haar lukte zonder te zweten. Maar al snel werden de opmerkingen van de pindarij schunniger en schurender, vooral over hoe het gescheurde paarse gordijn dat alleen om haar borsten zat steeds kleiner werd en hoe haar grote borsten moeite hadden om in de stof opgesloten te blijven. Haar sproetenborsten, het bovenste gedeelte stak naar buiten alsof het in een korset zat, en zelfs het onderste deel van haar borsten werd steeds blooter, waardoor ze nog meer begon te blozen. Haar tepels, zo groot als haar borsten oorspronkelijk waren, staken naar buiten terwijl schaamte door haar hele lichaam stroomde, zelfs haar tepels hadden bultjes zo groot als haar oorspronkelijke tepels, misschien zelfs gevoeliger, het knikken van haar paarse gordijnen zorgde ervoor dat ze een heel ondeugend gevoel langs haar lichaam voelde spoelen, elektriciteit die over haar spin liep.
In de loop van het optillen, bukken, strekken, poseren en andere activiteiten die haar aandacht afleidden van zowat iedereen die haar passeerde, waren per ongeluk haar beha en slipje geknapt. Beide hadden hun nut om haar vorm te bedekken al lang verloren, maar ze hadden nooit het plezierige effect verloren van het feit dat ze strak om haar soepele, maar nog steeds groeiende vorm gewikkeld waren. Terwijl haar paarse gordijnkleding nog steeds strak om haar heen zat, maakte ze zich nog steeds zorgen toen haar onderkleding losliet en brak, vooral omdat ze zich zorgen maakte dat anderen het hoorbare knappen hadden gehoord.
Toen ze zich realiseerde dat haar materiaal niet meer zo meegaand was als het ooit was geweest, besloot ze al snel dat ze beter iets geschikts kon gaan zoeken, misschien een ander gordijn, want ze was er helemaal zeker van dat ze nooit echte kleding voor haar maat zou kunnen kopen. Maar juist op dat moment verdwenen veel van de mensen, van wie sommigen haar urenlang hadden gevolgd, snel en haastig in dezelfde richting als alle anderen. Ze hoorde van een ‘vriend’ naast haar dat er een groot concert was dat het einde van een zeer succesvolle en leuke oplichting zou vieren.
Hoe kon ze nee zeggen?
Jennie volgde de menigte, haar grootte, even aantrekkelijk en verleidelijk als intimiderend voor sommigen, stelde haar in staat om snel het concert binnen te komen zonder in de rij te hoeven wachten. Het was donker en verschillende stoelen, de meeste bezet, stonden in rijen en verschillende stonden langs de zijkanten van de muur en zelfs langs de achterkant van de muur, dit zou snel genoeg een overvolle zaal worden maar dat was niet zo erg, ze zou het niet erg vinden om even van haar nieuwe roem te verdwijnen en te genieten van het einde van de avond.
Verschillende mensen achter haar, soms zelfs een paar rijen terug, klaagden dat ze zo lang was, dat ze niet verder konden kijken dan haar. Hoe ze ook haar best deed om voorover te bukken of zich uit hun weg te bewegen, resulteerde meestal in een nieuwe, andere menigte mensen achter haar die klaagden dat ze niets konden zien, niet alsof er al iemand op het podium te zien was, maar ze begreep het wel. Terwijl de gêne over haar omvangrijke maar nog steeds magere, althans qua grootte, lichaam bleef razen, voelde ze haar lichaam warmer en warmer worden, ze had dit soort dingen eerder gevoeld en probeerde meteen op te staan van de stoel en zich uit het concert te haasten dat op het punt stond te beginnen, maar voordat ze dat kon, werd haar dikke vlezige kont meedogenloos vastgezet in de stoel. Ze leunde nog een keer voorover en met haar benen deed ze haar best om zich uit de zetel op te trekken om te ontsnappen. Het had geen zin, haar kont was gegroeid en vormde zich nu om de stoel waarin ze vastzat.
Ze zuchtte en maakte zich eigenlijk steeds meer zorgen, uiteindelijk haar kleding… oh god… haar kleding! waar al deze mensen bij waren! Ze hernieuwde haar poging om vrij te komen, maar terwijl ze dat deed, braken de armen van de stoelen onder de druk van haar groeiende kont en dijen, taille en in het algemeen haar hele lichaam. Ze groeide nu uit tot in de stoelen naast haar en de mensen die klaagden keken al snel in afgrijzen en stilte toe hoe ze steeds groter werd in hetzelfde versnelde tempo dat ze gewend was toen dit haar oorspronkelijk overkwam. De paarse gordijnen knapten gemakkelijk van haar af, het was geen spijkerbroek, geen beha, geen slipje en zeker niet eens een shirt, die voorwerpen hadden een soort kracht, maar deze gordijnen knapten met gemak van haar af en het deed haar niet eens veel pijn of kwaad. Ze raakte in paniek toen ze volkomen en schaamteloos naakt in de grote kamer stond. Mensen begonnen haastig de concertzaal uit te lopen, veel mensen bleven staan om foto’s te maken en vol ontzag toe te kijken hoe ze bleef groeien, ze hadden geen idee wanneer ze zou stoppen, zij ook niet, maar ze hadden geen idee dat ze zo groot zou blijven groeien als nu al het geval was.
De stoelen onder haar knakten en verbrokkelden onder haar gewicht, maar bleven nog steeds recht onder haar kont staan. Verschillende rijen stoelen raakten van hun plaats door haar omverwerping van hun volgorde en opstelling. Jennie lag op een steeds kleinere stoel en sloeg haar armen bescheiden om haar gigantische borsten. Een hand ging naar de plek waar haar kutje zat, die ook bloot en kaal was. Op dat moment begonnen haar voeten het podium te raken en begonnen de mensen in paniek het theater uit te rennen. Ze bleef groeien, haar stem trilde, maar was dreunend luid terwijl ze haastig verwoede vragen stelde over waarom ze groeide en wat er met haar gebeurde. Haar hoofd barstte tegen de muur achter haar waar de rij mensen aan de andere kant stond, ze leunde omhoog, haar hoofd nam nu met gemak de balkonstoelen in die allang verlaten waren door vluchtende mensen. Ze bleef onbegrensd groeien, het theater leek al snel op de kast waar ze ooit in zat, ooit een weidse en uitgestrekte plek maar nu een plek die haar niet of nauwelijks kon bevatten.
Het theater werd volledig verwoest onder haar reusachtige omvang, waardoor de naakte Jennie op het enorme puin onder haar lag. Ze was zo groot dat ze het niet eens kon bevatten. Ze legde haar hand op de grond, een grote handafdruk achterlatend in de fundering van het gebouw, ze gebruikte haar handen om haar te ondersteunen terwijl ze probeerde te staan, haar lichaam blootstellend voor iedereen die het kon zien, natuurlijk waren op dit moment veel mensen niet bezorgd of gefixeerd op haar naakte lichaam, maar op haar enorme omvang, zelfs nu brandde haar naaktheid nog in haar achterhoofd, iedereen kon haar zien, maar toch probeerde ze wanhopig te blijven staan.
Onder haar lag een verwoest theater, daarop stond Jennie, ongeveer 60 meter lang, en alleen God wist of het daarbij zou blijven.
Ze zou nu zeker niet meer in haar auto passen.