Przejdź do zawartości

Udział państw w Konkursie Piosenki Eurowizji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kraje biorące udział w Konkursie Piosenki Eurowizji[a]
Kosowo brało udział w konkursie w latach 1961-91 jako część Jugosławii, później jako część Serbii i Czarnogóry w latach 2005-07, a od 2007 – jako część Serbii

Od 1956 w Konkursie Piosenki Eurowizji wzięło udział łącznie pięćdziesięciu dwóch krajowych nadawców telewizyjno-radiowych zrzeszonych w Europejskiej Unii Nadawców (EBU).

Możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji ma każdy nadawca publiczny, który jest aktywnym członkiem Europejskiej Unii Nadawców (EBU). Za aktywnego członka organizacji uznaje się krajowego nadawcę, który lub znajduje się w państwie należącym do Rady Europy bądź położonym na terenie Europejskiej Strefy Nadawców[1][2], której terytorium ustalane jest przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny[3]:

„Europejska Strefa Nadawców” rozgraniczona jest na zachodzie od zachodniej granicy Regionu 1[b] i na wschodzie przez południk 40° na wschód od Greenwich oraz na południu przez równik 30°, obejmując północną część Arabii Saudyjskiej i tę część krajów, które sąsiadują z basenem Morza Śródziemnego. Dodatkowo, do Europejskiej Strefy Nadawców zaliczają się także: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja oraz te części terytorium Iraku, Jordanii, Syrii, Turcja i Ukrainy, które leżą poza wyżej wymienionymi granicami[3].

Tym samym aktywne uczestnictwo w Konkursie Piosenki Eurowizji nie jest zależne od geograficznego położenia kraju, na co wskazywałby przedrostek „euro-” w nazwie. W widowisku brało lub bierze udział także kilka państw spoza granic Europy: Izrael, Armenia i Cypr (Azja Zachodnia), Maroko (Afryka Północna), Australia (Australia), a także kraje transkontynentalne, których tylko część powierzchni należy do Europy: Turcja, Rosja, Gruzja, Azerbejdżan[5].

Diagram ilustrujący liczbę krajów biorących udział w Konkursie Piosenki Eurowizji w latach 1956–2017

Liczba krajów biorących udział w konkursie z roku na roku wzrastała. W pierwszym konkursie w 1956 uczestniczyło jedynie siedem państw, zaś w 2011 – rekordowa liczba czterdziestu trzech. W latach 90., kiedy liczba chętnych krajów rokrocznie wzrastała, EBU wprowadziła specjalną rundę kwalifikacyjną: w 1993 zorganizowano rundę Kvalifikacija za Millstreet, podczas której wytypowane miały być trzy wschodnio-europejskie państwa wyrażające chęć zadebiutowania w stawce konkursowej[6]. W 1994 EBU wprowadziła nowe zasady, które uniemożliwiały udział w konkursie sześciu krajom, które osiągnęły najsłabsze wyniki podczas finału widowiska rok wcześniej[7]. W 1996 zastosowano inną zasadę – wersje studyjne wszystkich zgłoszonych utworów rozesłano po komisjach jurorskich powołanych przez kraje uczestniczące i po zagłosowaniu jurorów dopuszczono 22 najlepiej ocenione propozycje. Tym samym Norwegia, jako organizator imprezy, nie mogła wystawić swojego reprezentanta na finał konkursu[8]. W latach 1997–2001 wprowadzono zasadę mówiącą, że kraje, które osiągnęły najgorsze średnie wyników z pięciu poprzednich lat, zostaną odsunięte od udziału w widowisku. Żaden z krajów nie mógł być jednak odsunięty od udziału nie dłużej niż na rok[9].

W latach 2001–2003 przywrócono system obowiązujący w 1994 i 1995[10]. W 2004 EBU wprowadziła rundę półfinałową, w której udziału nie musiały brać państwa z pierwszej dziesiątki finałowej klasyfikacji z poprzedniego konkursu oraz krajów tzw. „Wielkiej Czwórki”, czyli nadawców wpłacających największe składki na organizację imprezy przez EBU[11]. Pozostałe państwa musiały wziąć udział w półfinale, z której do finału awans zdobywało dziesięć najwyżej ocenionych reprezentacji. Od 2008 EBU organizuje dwa koncerty półfinałowe, a zagwarantowany udział w finale ma jedynie gospodarz danego widowiska oraz kraje tzw. „Wielkiej Czwórki”[12] (a od 2011 – „Wielkiej Piątki”)[13].

Uczestnicy[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wzięły czynny udział w Konkursie Piosenki Eurowizji i wysłały swojego reprezentanta.

    Państwa niebiorące czynnego udziału w konkursie (stan na 2022).
    Państwa nieistniejące.
L.p Kraj Rok debiutu Liczba
startów
Liczba
wygranych
Stacja telewizyjna
1  Albania 2004 17 0 RTSH
2  Andora 2004 6 0 RTVA
3  Armenia 2006 13 0 AMPTV, ShantTV
4  Austria 1957 53 2 ORF
5  Australia 2015 6 0 SBS
6  Azerbejdżan 2008 13 1 İTV
7  Białoruś 2004 16 0 BTRC
8  Belgia 1956 62 1 VRT (niderlandzki)
RTBF (francuski)
9  Bośnia i Hercegowina 1993 19 0 BHRT
10  Bułgaria 2005 13 0 BNT
11  Chorwacja 1993 26 0 HRT
12  Cypr 1981 37 0 CyBC
13  Czarnogóra 2007 11 0 RTCG
14  Czechy 2007 9 0 ČT
15  Dania 1957 49 3 DR
16  Estonia 1994 26 1 ERR
17  Finlandia 1961 54 1 YLE
18  Francja 1956 63 5 TF1 (1956–1981)
France Télévisions (od 1983)
19  Grecja 1974 41 1 ERT (1974-2013, od 2016)
NERIT (2014-15)
20  Gruzja 2007 13 0 GPB
21  Hiszpania 1961 60 2 TVE
22  Holandia 1956 61 5 NOS (1956-2009)
TROS (2010–2014)
AVROTROS (od 2014)
23  Irlandia 1965 54 7 RTÉ
24  Islandia 1986 33 0 RÚV
25  Izrael 1973 43 4 IBA
26  Jugosławia 1961 27 1 JRT
27  Litwa 1994 21 0 LRT
28  Luksemburg 1956 37 5 CLT
29  Łotwa 2000 21 1 LTV
30  Macedonia Północna 1998 20 0 MKRTV
31  Malta 1971 33 0 PBS
32  Maroko 1980 1 0 SNRT
33  Mołdawia 2005 16 0 TRM
34  Monako 1959 24 1 TMC
35  Niemcy 1956 64 2 NDR (ARD)
36  Norwegia 1960 59 3 NRK
37  Polska 1994 23 0 TVP
38  Portugalia 1964 52 1 RTP
39  Rosja 1994 23 1 RTR, C1R
40  Rumunia 1994 21 0 TVR
41  San Marino 2008 11 0 SMRTV
42  Serbia 2007 13 1 RTS
43  Serbia i Czarnogóra 2004 2 0 UJRT
44  Słowacja 1994 7 0 STV (1994-2010)
RTVS (od 2011)
45  Słowenia 1993 26 0 RTV SLO
47  Szwajcaria 1956 61 2 SF DRS
47  Szwecja 1958 60 7 SVR (1958)
SR (1959–1979)
SVT (od 1980)
48  Turcja 1975 34 1 TRT
49  Ukraina 2003 17 3 NTU
50  Węgry 1994 17 0 MTV
51  Wielka Brytania 1957 63 5 BBC
52  Włochy 1956 47 3 RAI

Kraje wyrażające chęć udziału[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wyraziły chęć udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nie spełniły wszystkich punktów regulaminu umożliwiającego start.

Kraj Stacja telewizyjna
 Kosowo RTK
 Liban Télé Liban
 Liechtenstein 1FLTV
 Tunezja ERTT
 Katar Qatar Radio
 Kazachstan Khabar

Kraje niewyrażające chęci udziału[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które mają możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nigdy nie zdecydowały się na start.

Kraj Stacja telewizyjna
 Algieria ENTV, ENRS i TDA
 Egipt NTU
 Jordania JRTV
 Libia LJB
 Watykan[14] RV

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Belonging to the EBU. [w:] EBU [on-line]. ebu.ch. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  2. Who can become Members of the EBU?. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  3. a b Frequency allocations. sma.gov.jm. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  4. Section I. Regions. life.itu.int. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  5. Eurovision's Cultural Geopolitics. geographictravels.com. [dostęp 2013-03-21].
  6. Eurovision Song Contest 1993. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  7. Eurovision Song Contest 1994. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  8. Eurovision Song Contest 1996. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  9. Eurovision Song Contest 1997. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  10. Eurovision Song Contest 2001. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  11. Eurovision Song Contest 2004 Semi-Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  12. Eurovision Song Contest 2008 Semi-Final (1). [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  13. Eurovision Song Contest 2011 Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
  14. André Rodrigues: Vatican no interest in Eurovision Song Contest. [w:] ESC Today [on-line]. esctoday.com, 2004-07-29. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Na mapie nie umieszczono Jugosławii z powodu zmian granic w latach dziewięćdziesiątych.
  2. Region 1 uwzględnia Europę, Afrykę, środkowo-wschodnią część Zatoki Perskiej, były Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz Mongolię[4]