Przejdź do zawartości

Szczęki (anatomia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Szczęki – terminem tym określa się wszelkie mocne, zaciskające się narządy w obrębie otworu gębowego, przed nim, albo otaczające go, przystosowane do chwytania i rozdrabniania pokarmu.

Szczęki bezkręgowców mają bardzo różną budowę i nie wykazują homologii. W aparacie gębowym owadów para szczęk z głaszczkami wchodzi w skład odnóży głowowych przystosowanych do pobierania pokarmu wraz z wargą górną, parą żuwaczek oraz wargą dolną z głaszczkami.

U kręgowców szczęki to kości lub elementy chrzęstne stanowiące podstawowy składnik trzewioczaszki, które powstały na podłożu łuku żuchwowego obudowując jamę ustną, siedlisko zębów. U ssaków szczęki są złożone z parzystej kości szczękowej, międzyszczękowej oraz żuchwy.

U człowieka kość szczękowa nie łączy się z żuchwą, gdyż ta ostatnia łączy się za pomocą stawu skroniowo-żuchwowego z kością skroniową[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Witold Sylwanowicz (red.), Adam Krechowiecki, Wiesław Łasiński, Olgierd Narkiewicz: Anatomia człowieka: podręcznik dla studentów medycyny. Wyd. 2. Warszawa: PZWL, 1974, s. 129.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1987