Przejdź do zawartości

Scipione Rebiba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Scipione Rebiba
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1504
San Marco d’Alunzio

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1577
Rzym

Miejsce pochówku ?
Arcybiskup Pizy
Okres sprawowania

1556–1560

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

16 marca 1541
biskup pomocniczy Chieti
biskup tytularny Amyclae

Sakra biskupia

14 maja 1541

Kreacja kardynalska

20 grudnia 1555
Paweł IV

Kościół tytularny

S. Pudenziana
S. Anastasia
S. Angelo in Pescheria
S. Maria in Trastevere

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

14 maja 1541

Konsekrator

nieznany

Scipione Rebiba (ur. 3 lutego 1504 w San Marco d’Alunzio, zm. 23 lipca 1577 w Rzymie) – włoski kardynał, inkwizytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W młodości był współpracownikiem kardynała Gian Pietro Carafy, m.in. jako jego wikariusz w archidiecezji Neapol. 16 marca 1541 został mianowany biskupem pomocniczym Chieti z tytularną diecezją Amyclae. Jednak już 12 października 1551 został biskupem ordynariuszem Mottola. Kiedy w 1555 Carafa został papieżem Pawłem IV wezwał Rebibę do Rzymu i mianował go kardynałem (20 grudnia 1555) oraz arcybiskupem Pizy (13 kwietnia 155619 czerwca 1560). Biskup Troia od czerwca do września 1560. Legat a latere w Polsce w 1560, po powrocie z legacji papież Pius IV uwięził go w związku ze śledztwem przeciwko nepotom Pawła IV o popełnione przez nich nadużycia. Rebiba został uniewinniony i uwolniony, odmówił jednak dalszej współpracy z Piusem IV. Uczestniczył w konklawe 1559, Konklawe 1565–1566 i konklawe 1572. Sprawował funkcję sekretarza Rzymskiej Inkwizycji. Kardynał-biskup Albano (1573-74) i Sabiny (od 1574).

Kardynał Rebiba jest niezwykle ważną postacią dla Kościoła ze względu na fakt, że do niego sięga sukcesja apostolska większości żyjących obecnie biskupów. On sam przypuszczalnie otrzymał sakrę biskupią z rąk swojego wieloletniego protektora, Gian Pietro Carafy, jednak hipoteza ta dotychczas nie została potwierdzona[1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Basilio Rinaudo, Il cardinale Scipione Rebiba (1504-1577). Vita e azione pastorale di un vescovo riformatore, Patti, L'Ascesa, 2007. ISBN 978-88-903039-0-6.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Charles Bransom: Apostolic Succession in the Roman Catholic Church. 9 lipca 2009. [dostęp 2010-03-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]