Przejdź do zawartości

Reprezentacja Chile w piłce nożnej mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chile
Ilustracja
Znak związku
Przydomek

La Roja (Czerwoni)

Związek

Federación de Fútbol de Chile (FFCh)

Sponsor techniczny

Adidas

Menedżer generalny

Marko Biskupovic

Trener

Ricardo Gareca

Asystent trenera

Sergio Santín
Hugo Alves

Skrót FIFA

CHI

Ranking FIFA

42. (1489.82 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

41. (1707 pkt.)[a]

Zawodnicy
Kapitan

Claudio Bravo

Najwięcej występów

Alexis Sánchez (166)

Najwięcej bramek

Alexis Sánchez (51)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Argentyna 3:1 Chile 
(Buenos Aires, Argentyna; 27 maja 1910)
Najwyższe zwycięstwo
 Chile 7:0 Wenezuela 
(Santiago, Chile; 29 sierpnia 1979)
 Chile 7:0 Armenia 
(Viña del Mar, Chile; 4 stycznia 1997)

 Meksyk 0:7 Chile 
(Santa Clara, Stany Zjednoczone; 18 czerwca 2016)

Najwyższa porażka
 Brazylia 7:0 Chile 
(Rio de Janeiro, Brazylia; 17 września 1959)
Medale
Igrzyska olimpijskie
brąz 2000
Mistrzostwa świata
brąz 1962
Mistrzostwa Ameryki Południowej
złoto 2015, 2016
srebro 1955, 1956, 1979, 1987
brąz 1926, 1941, 1945, 1967, 1991
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Reprezentacja Chile w piłce nożnej mężczyzndrużyna piłkarska reprezentująca Republikę Chile w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialna jest Federación de Fútbol de Chile, organ zarządzający piłką nożną w Chile. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo chilijskie.

Od 1910 roku reprezentuje Chile w międzynarodowych rozgrywkach piłkarskich.

40 razy występowało w rozgrywkach o Copa America, triumfując w nich dwa razy (2015, 2016), czterokrotnie zajmując drugie miejsce (1955, 1956, 1979, 1987), pięciokrotnie trzecie (1926, 1941, 1945, 1967, 1991) i jedenastokrotnie czwarte (1916, 1917, 1919, 1920, 1924, 1935, 1939, 1947, 1953, 1999, 2019).

Historia reprezentacji

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja Chile dziewięciokrotnie startowała w finałach mistrzostw świata (1930, 1950, 1962, 1966, 1974, 1982, 1998, 2010, 2014), a swój największy sukces osiągnęła w 1962 roku, kiedy w turnieju rozgrywanym na własnym terenie, po wyeliminowaniu Szwajcarii, Włoch, Związku Radzieckiego i Jugosławii, zajęła ostatecznie trzecie miejsce. W półfinale ekipa prowadzona przez trenera Fernando Riere przegrała 2:4 z późniejszymi triumfatorami Brazylijczykami. Na pocieszenie Chilijczykom pozostała korona króla strzelców dla Leonela Sáncheza.

Pierwszą (1930) i czwartą (1950) edycję mundialu kończyli z kolei już na fazie grupowej. Z edycji 1934 wycofali się, a w 1938 w ogóle nie wzięli udziału w mistrzostwach. W latach 1954 i 1958 nie uzyskali kwalifikacji.

W czasie kolejnych występów na światowych czempionatach, aż do 1998 roku, reprezentacja żegnała się z turniejem już po fazie grupowej (1966, 1974, 1982), w ogóle nie kwalifikowała się do mistrzostw (1970, 1978, 1986), lub była dyskwalifikowana (1990, 1994).

Do wstydliwego zdarzenia doszło w czasie eliminacji do Mundialu 1990, we wrześniu 1989 roku. W meczu z Brazylią w Rio de Janeiro, przy stanie 1:0 dla gospodarzy, chilijski bramkarz Roberto Rojas udawał, że został poważnie raniony przez petardę rzuconą przez brazylijskich kibiców. Sztab reprezentacji, licząc na powtórzenie spotkania, odmówił kontynuowania meczu i wyprowadził piłkarzy z boiska. Dopiero po przejrzeniu zapisów wideo, stwierdzono, że petarda upadła daleko od bramkarza i nie mogła zagrozić jego zdrowiu. FIFA podjęła decyzję o dożywotniej dyskwalifikacji Rojasa oraz, jako że spotkanie z Brazylią było ostatnim meczem w eliminacjach do Mundialu 1990, zakazie występów Chile w kwalifikacjach do kolejnych mistrzostw. Ponadto krajowy związek piłki nożnej zwolnił cały sztab szkoleniowy z selekcjonerem Orlando Araveną na czele, a większość najlepszych piłkarzy zrezygnowała z występów w kadrze (np. Juan Carlos Letelier i Jorge Aravena).

W 1998 roku po szesnastoletniej przerwie reprezentacja zagrała na mistrzostwach świata. We Francji nie wygrała żadnego meczu, ale mimo to zdołała awansować z grupy (dzięki trzem remisom – z Włochami 2:2, z Austrią 1:1 i z Kamerunem 1:1). W drugiej rundzie przegrała 1:4 z Brazylią. Wyróżniającymi się zawodnikami tamtej drużyny był duet napastników Iván ZamoranoMarcelo Salas (Salas strzelił w turnieju cztery gole), pomocnik José Luis Sierra oraz bramkarz Nelson Tapia.

We Francji drużynę prowadził Urugwajczyk z chilijskim obywatelstwem Nelson Acosta, który w połowie 2005 roku po raz drugi objął funkcję selekcjonera. Druga kadencja była, zdaniem większości obserwatorów, o wiele trudniejsza od pierwszej, ponieważ obecnie reprezentacja jest jedną ze słabszych w Ameryce Południowej. W eliminacjach do Mundialu 2006 zajęła siódme miejsce w dziesięciozespołowej grupie.

Acosta złożył wypowiedzenie niedługo po przegranym 1:6 meczu z Brazylią w ćwierćfinale Copa América 2007, kiedy okazało się, że sześciu jego podopiecznych (w tym kapitan Jorge Valdivia) „rażąco złamało dyscyplinę” (chilijska federacja nie ujawniła o co chodzi) i następnie została surowo ukarana przez FIFA. Na nowego selekcjonera w sierpniu został wybrany Argentyńczyk Marcelo Bielsa.

Na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 roku młodzieżowa reprezentacja Chile zdobyła brązowy medal. Trenerem tamtej drużyny był także Acosta.

Chile awansowało na Mistrzostwa Świata w 2010 zajmując w eliminacjach drugą lokatę 1 punktem przegrywając z Brazylią. W turnieju w Południowej Afryce podopieczni Marcelo Bielsy zajęli drugie miejsce w grupie (za Hiszpanią) i odpadli w 1/8 finału przegrywając 3:0 z Brazylią.

Na Copa América 2011 Chilijczycy z grupy wyszli z 1 miejsca wygrywając dwa mecze i jeden remisując. W ćwierćfinale ulegli jednak Wenezueli.

W eliminacjach do Mistrzostw Świata 2014 Chile awansowało z 3 miejsca, za Argentyną i Kolumbią. Na turnieju w Brazylii Chile zajęło drugie miejsce w grupie. W 1/8 finału trafili, tak jak 4 lata wcześniej, na Brazylię, z którą przegrali po rzutach karnych.

W 2015 roku Chilijczycy wygrali Copa América 2015, gdzie byli gospodarzami, pokonując w finale po rzutach karnych Argentynę. Rok później, w finale Copa America 2016 ponownie pokonali Argentynę po rzutach karnych.

Jako triumfator dwóch edycji Copa America z rzędu (odpowiednio 2015 oraz 2016) reprezentacja Chile brała również udział w Pucharze Konfederacji 2017 w Rosji. W pierwszym meczu turnieju Chilijczycy wygrali z reprezentacją Kamerunu 2:0. Następnie w dwóch kolejnych meczach zremisowali po 1:1 odpowiednio z Niemcami oraz Australią. Pozwoliło im to awansować z pięcioma punktami na koncie z drugiego miejsca w grupie do półfinałów w których zmierzyli się z Portugalią. Zwyciężyli w tym meczu po serii rzutów karnych 3:0 (w regulaminowym czasie gry i po dogrywce 0:0). Dzięki temu awansowali do finału w którym zagrali z reprezentacją Niemiec. Przegrali ten mecz 0:1 i zajęli drugie miejsce w turnieju[1].

Od stycznia 2016 do października 2017 selekcjonerem reprezentacji Chile był Juan Antonio Pizzi. Pod jego wodzą Chilijczycy grali w eliminacjach do mundialu 2018 w Rosji, ostatecznie nie kwalifikując się do turnieju głównego (przegrana z Brazylią 0:3, przy niekorzystnych wynikach w innych meczach).

Obecnie Chilijczyków prowadzi Eduardo Berizzo.

Udział w międzynarodowych turniejach

[edytuj | edytuj kod]

Aktualna kadra

[edytuj | edytuj kod]

Kadra na mecze towarzyskie przeciwko reprezentacji Kuby, Dominikany i Boliwii, które odbyły się 11, 16 i 20 czerwca 2023. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2023.

# Imię i nazwisko Data urodzenia Klub Występy (gole)
Bramkarze
12 Gabriel Arias 13 września 1987 Argentyna River Plate 15 (0)
23 Brayan Cortés 11 marca 1995 Chile Colo-Colo 10 (0)
1 Cristóbal Campos 27 sierpnia 1999 Chile Universidad de Chile 1 (0)
Hugo Araya 26 grudnia 2000 Chile Cobreloa 0 (0)
Obrońcy
17 Gary Medel 3 sierpnia 1987 Włochy Bologna 156 (7)
2 Eugenio Mena 18 lipca 1988 Chile Universidad Católica 72 (3)
3 Guillermo Maripán 6 maja 1994 Francja Monaco 42 (2)
4 Gabriel Suazo 9 sierpnia 1997 Francja Toulouse 16 (0)
15 Juan Delgado 5 marca 1993 Portugalia Paços Ferreira 13 (1)
16 Nayel Mehssatou 8 sierpnia 2002 Belgia Kortrijk 7 (0)
6 Guillermo Soto 19 stycznia 1994 Argentyna Huracán 3 (0)
21 Matías Catalán 19 sierpnia 1992 Argentyna Talleres 2 (0)
5 Matías Zaldivia 22 stycznia 1991 Chile Universidad de Chile 1 (0)
27 Joaquín Gutiérrez 4 lipca 2002 Chile Huachipato 0 (0)
Pomocnicy
8 Arturo Vidal 22 maja 1987 Brazylia Flamengo 140 (33)
13 Erick Pulgar 15 stycznia 1994 Brazylia Flamengo 43 (4)
19 Diego Valdés 30 stycznia 1994 Meksyk América 26 (1)
7 Marcelino Núñez 1 marca 2000 Anglia Norwich City 18 (3)
14 Víctor Méndez 23 września 1999 Rosja CSKA Moskwa 9 (0)
26 Williams Alarcón 29 listopada 2000 Hiszpania Ibiza 4 (0)
25 Rodrigo Echeverría 17 kwietnia 1995 Chile Everton 2 (1)
24 Lucas Assadi 8 stycznia 2004 Chile Universidad de Chile 2 (0)
28 Javier Altamiranoz 21 sierpnia 1999 Chile Huachipato 1 (0)
30 César Pérez 29 listopada 2002 Chile Unión La Calera 0 (0)
Napastnicy
10 Alexis Sánchez 19 grudnia 1988 Francja Olympique Marsylia 155 (51)
22 Ben Brereton Díaz 18 kwietnia 1999 Anglia Blackburn Rovers 21 (7)
20 Marcos Bolados 28 lutego 1996 Chile Colo-Colo 4 (1)
11 Víctor Dávila 4 listopada 1997 Meksyk León 5 (0)
9 Alexander Aravena 6 września 2002 Chile Universidad Católica 3 (0)
18 Bruno Barticciotto 7 maja 2001 Chile Palestino 1 (2)
29 Maximiliano Rodríguez 31 maja 2000 Chile Huachipato 0 (0)

Rekordziści

[edytuj | edytuj kod]

Selekcjonerzy

[edytuj | edytuj kod]
# Trener Narodowość . Od Do . Bilans . Osiągnięcia
M Z R P % Trofea Lata
1. Xabier Azkargorta  Hiszpania listopad 1994 czerwiec 1996 18 9 5 4 59%
2. Nelson Acosta  Urugwaj czerwiec 1996 marzec 2001 69 26 17 26 46%
3. Pedro García  Chile marzec 2001 wrzesień 2001 12 3 1 8 28%
4. Jorge Garcés  Chile wrzesień 2001 grudzień 2001 3 0 1 2 11%
César Vaccia  Chile luty 2002 grudzień 2002 1 0 0 1 0%
5. Juvenal Olmos  Chile styczeń 2003 kwiecień 2005 25 7 9 9 40%
6. Nelson Acosta (2)  Urugwaj kwiecień 2005 lipiec 2007 28 13 8 7 56%
7. Marcelo Bielsa  Argentyna sierpień 2007 luty 2011 50 27 8 15 59%
8. Claudio Borghi  Argentyna luty 2011 listopad 2012 27 11 5 11 47%
9. Jorge Sampaoli  Argentyna grudzień 2012 styczeń 2016 43 26 9 8 67% 1x Copa América 2015
10. Juan Antonio Pizzi  Hiszpania styczeń 2016 październik 2017 32 13 7 12 48% 1x Copa América 2016
11. Reinaldo Rueda  Kolumbia styczeń 2018 styczeń 2021 27 9 8 10 33%
12. Martín Lasarte  Urugwaj luty 2021 1 kwietnia 2022 22 7 6 9 40%
13. Eduardo Berizzo  Argentyna 26 maj 2022 nadal 11 3 4 4 27%
%

Stan na 21 czerwca 2023.
Kursywą wyróżniono selekcjonerów tymczasowych.
W nawiasie podano, który raz selekcjoner prowadził reprezentację.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stan aktualny na 18 lipca 2023.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. PI, Puchar Konfederacji. Niemcy lepsi od Chile w finale turnieju [WIDEO, ZDJĘCIA], „gol24.pl” [dostęp 2017-07-05] (pol.).
  2. Podczas kończącego eliminacje meczu z Brazylią w 67 minucie mecz został przerwany, gdyż chilijski bramkarz Roberto Rojas symulował, że został uderzony racą z trybun. Mecz miał zostać powtórzony, jednak podczas śledztwa okazało się, że tak naprawdę piłkarz pociął sobie twarz żyletką. Brazylia wygrała mecz walkowerem, a Chile zostało zdyskwalifikowane.
  3. Kara za incydent z Roberto Rojasem w poprzednich eliminacjach.