Rudolf Schwarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce zamieszkania | |
| Narodowość |
polska |
Rudolf Schwarz (ur. 23 marca 1834 w Wadowicach, zm. 24 maja 1899 w Bykowcach) – polski kupiec, muzyk, pedagog.
Życiorys
Urodził się w rodzinie kupieckiej pochodzenia niemieckiego. Jego ojcem był Franciszek (kupiec, asesora magistratu w Wadowicach, właściciel folwarku Szwarcowizna, zm. 1839). W domu rodzinnym Schwarzów obecna była muzyka.
Obok kontynuacji tradycyjnego zajęcia rodowego i rozwijał kształcenie muzyczne. Uczył się gry na pianinie, grał na skrzypcach, studiował teorię muzyki (jednym z jego nauczycieli był Löffler z Lipska, później nauczający w Krakowie). W 1853 odziedziczył po wujku sklep w Wadowicach, który zbył 1856 i wówczas przeprowadził się do Lwowa. Razem z Henrykiem Fuchsą założył we Lwowie sklep galanteryjny (później skład fortepianów). Równolegle uczył się w dziedzinie muzyki, a jego nauczycielem był Karol Mikuli. Stworzył grupę muzyków w liczbie ok. 70 wykonujących muzykę klasyczną w tzw. „porankach” (sam grał na harmonium, ponadto także na organach). Od 1858 był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego, następnie zasiadł w jego wydziale, od 1866 piastował funkcję drugiego dyrygenta opery w Teatrze Skarbka, od 1868 był chórmistrzem towarzystwa, od 1871 zastępcą dyrektora towarzystwa. W 1874 zrezygnował z działalności kupieckiej. W 1877 został profesorem gry na organach, nauczał także teorii muzyki. Po ustąpieniu K. Mikulego z funkcji dyrektora Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego, Schwarz objął to stanowisko w zastępstwie w 1887, a w 1888 na stałe został dyrektorem artystycznym Towarzystwa Muzycznego oraz dyrektora Konserwatorium Lwowskiego.
W 1862 jego żoną została Ludmiła z domu Zawilska (1834-1912[1]), z którą miał trzy córki: Stanisławę (zm. 1923, po mężach Tarnawiecka, później Rymułt), Marię (po mężu Gedl) i Ludmiłę (śpiewaczka znana jako Lody Palasara).
Zmarł nagle 24 maja 1899 podczas odwiedzin u swojej córki na Zielone Świątki w należącym do niej dworze w Bykowcach[2][3][4]. Został pochowany na starym cmentarzu w Bykowcach 27 maja 1899 w pogrzebie pod przewodnictwem proboszcza z Sanoka, ks. Bronisława Stasickiego[5][2].
Przypisy
- ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 139 (poz. 166).
- ↑ a b Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 300 (poz. 101).
- ↑ Seweryn Berson. Rudolf Schwarz. „Gazeta Lwowska”. Nr 119, s. 3-4, 27 maja 1899.
- ↑ Stanisław Niewiadomski. Kronika żałobna. Rudolf Schwarz. „Iris”. Nr I, s. 297-298, 1899. Koło Literacko-Artystyczne.
- ↑ Lwów. „Kurier Warszawski”. Nr 145, s. 11, 28 maja 1899.
Bibliografia
- Seweryn Berson. Rudolf Schwarz. „Gazeta Lwowska”. Nr 119, s. 3-4, 27 maja 1899.
- Stanisław Niewiadomski. Rudolf Schwarz. „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”. Nr 22 (818), s. 249-250, 22 maja (3 czerwca) 1899.
- Stanisław Niewiadomski. Kronika żałobna. Rudolf Schwarz. „Iris”. Nr I, s. 297-298, 1899. Koło Literacko-Artystyczne.
- Elżbieta Orman: Rudolf Schwarz. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2015-08-17].
- D. Kolbin: Schwarz (Schwarc), Rudolf (1834-1899), Musiker und Kaufmann. biographien.ac.at. [dostęp 2015-08-17]. (niem.).
- Jolanta Ziobro. Stoi i czeka na rozstrzygnięcia. „Tygodnik Sanocki”. Nr 19 (1118), s. 4, 17 maja 2013.
- Maryla Pałasz. Dworskie powidoki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 19 (1168), s. 10, 9 maja 2014.