Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985
Circuit Bugatti
Officiële naam Grand Prix de France Moto
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 21 juli 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Frankrijk Raymond Roche
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Italië Fausto Ricci
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Ezio Gianola
Eerste Vlag van Italië Ezio Gianola
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Nederland Henk van Kessel
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Duitsland Helmut Diehl

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985 was de negende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1985. De races werden verreden op 21 juli 1985 op het Circuit Bugatti nabij Le Mans, Frankrijk. Tijdens deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 80cc-klasse beslist.

Stefan Dörflinger besliste het wereldkampioenschap 80 cc in zijn voordeel en Freddie Spencer scoorde zijn vierde dubbeloverwinning van het seizoen. In de 125cc-klasse scoorde Garelli weer twee podiumplaatsen, maar door een blunder won de verkeerde coureur. De zijspanklasse werd gewonnen door Egbert Streuer/Bernard Schnieders, die hun achterstand op Werner Schwärzel/Fritz Buck tot drie punten verkleinden.

Hoewel de Amerikaanse coureurs, vanwege hun driftende rijstijl, niet blij waren met het hobbelige circuit, zette Freddie Spencer de snelste trainingstijd, maar het verschil met Christian Sarron was slechts 0,16 seconde. Christian Le Liard zette voor het eerst de nieuwe, experimentele ELF 2 in en kwalificeerde zich als 24e. Spencer had op de hobbelige baan wel last van het piekerige vermogen van zijn viercilinder Honda NSR 500. Daarom testte hij acht verschillende bandencompounds en uiteindelijk werd er snel een driecilinder Honda NS 500 geprepareerd, maar de tijd was te kort om de juiste afstelling te vinden. Bovendien ging een krukaslager kapot.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"33'47
2. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"33'63
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"33'73
4. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"34'13
5. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"34'70
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"34'90
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"35'45
8. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"36'06
9. Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda 1"36'54
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"37'03

De Franse organisatie had de 500cc-race vóór de 250cc-race gepland. Dat was gunstig voor Freddie Spencer, die in beide klassen startte. Het Franse publiek verheugde zich op Christian Sarron, die de tweede trainingstijd had gereden. Na de start reed er echter een complete Honda-trein voorop: Ron Haslam, Randy Mamola, Wayne Gardner, Freddie Spencer, Didier de Radiguès en Pierre-Etienne Samin. De eerste Yamaha-coureur was inderdaad Sarron, want Eddie Lawson had zijn machine twee keer moeten aanduwen en had na de eerste ronde bijna een halve minuut achterstand. Spencer nam al snel de leiding, waarbij Gardner hem makkelijk leek te volgen. Sarron vocht zich naar voren en passeerde eerst Mamola en daarna ook Haslam. Gardner viel weg door een gat in zijn achterband. Sarron sloot aan achter Spencer, maar bij het passeren van achterblijvers remde hij zijn voorwiel onderuit. Nu opende Raymond Roche de aanval op Haslam en Mamola, terwijl Lawson zich intussen door het hele veld naar voren had gevochten. Roche finishte als tweede achter Spencer, en Lawson wist Haslam nog te passeren en vierde te worden.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 45"58'33 1 15
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 46"14'04 5 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 46"18'13 6 10
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 46"25'22 3 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 46"32'18 7 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda 47"21'08 9 5
7 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 47"26'39 14 4
8 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda +1 ronde 13 3
9 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 16 2
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda +1 ronde 18 1
11 Vlag van Italië Armando Errico Honda +1 ronde 15
12 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki +1 ronde 11
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki +1 ronde 17
14 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki +1 ronde 23
15 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda +1 ronde 29
16 Vlag van Frankrijk Maurice Coq Suzuki +1 ronde 28
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki + 2 ronden 31
18 Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki + 2 ronden 33

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk René Lavigne Honda 32
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki 26
Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 8
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha 22
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 2
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK Band 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 10
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Honda 24
Vlag van Griekenland Stelio Marmaras Suzuki 34
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda Val 25
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda Val 20
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda Val 12
Vlag van Italië Massimo Messere Honda 21
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Suzuki 27
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda Val
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Claude Arciero Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda Gestopt[1]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Teambeleid[2]
Vlag van Nederland Henk van der Mark
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Teambeleid[3]
Vlag van Italië Virginio Ferrari

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 111
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 94
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 62
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 61
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 57
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 50
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 34
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 19
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 14

Martin Wimmer reed achter Freddie Spencer de tweede trainingstijd, maar viel daarna door een vastloper. Zijn arm moest worden gehecht en hij had een klein breukje in zijn hand, waardoor zijn start twijfelachtig was. Alan Carter kwalificeerde zich als 29e met een machine die was opgebouwd uit reservedelen, want zijn Honda RS 250 R was bij een race op Snetterton uitgebrand.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"39'34
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 1"39'71
3. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"40'05
4. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"40'07
5. Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 1"40'30
6. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"40'44
7. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"40'45
8. Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 1"40'52
9. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 1"40'62
10. Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 1"40'81

Toni Mang en Freddie Spencer liepen na de start van de 250cc-race in Frankrijk meteen weg van de rest van het veld, met Mang de eerste vijf ronden op kop. Toen gaf Spencer gas om met tien seconden voorsprong te winnen. Intussen was de strijd om de derde plaats ook niet spannend, want daar reed Fausto Ricci een tamelijk eenzame race. Strijd was er wel om de vierde plaats, waar Manfred Herweh aantoonde dat hij weer fit begon te worden na zijn val in de training van de Spaanse Grand Prix.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 40"00'76 1 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 40"10'58 3 12
3 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 40"25'45 10 10
4 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 40"30'61 6 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 40"30'79 4 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 40"31'11 13 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 40"32'44 14 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 40"48'56 12 3
9 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 40"49'26 9 2
10 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 40"49'59 17 1
11 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 40"49'96 30
12 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 40"53'26 18
13 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 40"53'63 11
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 40"53'90 24
15 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 41"14'30 25
16 Vlag van Duitsland Harald Eckl ES 41"15'43 22
17 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Rothmans-Honda 41"31'16 15
18 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 41"34'59 35
19 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +1 ronde 38
20 Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha + 2 ronden 29
21 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha + 2 ronden 31

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 7
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 20
Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 5
Vlag van Oostenrijk Thomas Bacher Rotax 23
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod 27
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 8
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 32
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha 21
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez JJ Cobas-Rotax 26
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 36
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda Remmen 29
Vlag van Frankrijk Éric Saul Comoth 37
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Blessure[4] 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 34
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 19
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Malanca-Rotax Val in training[5] 33

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax
Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha
Vlag van Zwitserland Roland Pittet Yamaha
Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha
Vlag van België René Delaby Rotax
Vlag van Italië Philippe Pagano Yamaha
Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha
Vlag van Spanje Antonio Garcia JJ Cobas-Rotax
Vlag van Nederland Cees Doorakkers SNRT-Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[6]
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[7]
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Besendorfer Yamaha
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Ontslagen[8]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[9]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[10]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 119
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 82
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 67
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 34
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 32
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 20
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 17
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
10 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 16

De 125cc-training gaf het vertrouwde beeld van twee Garelli-coureurs die veel sneller waren dan de rest van het veld. Lucio Pietroniro verspeelde zijn tiende startplaats door in de latere trainingen te vallen, waarbij hij een botje in zijn voet brak.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"44'61
2. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"44'99
3. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"46'24
4. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"46'74
5. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"46'82
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"48'07
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 1"48'07
8. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 1"48'16
9. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 1"48'17
10. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 1"48'65

De 125cc-race deed een beetje denken aan de races in het seizoen 1984, toen teamgenoten Ángel Nieto en Eugenio Lazzarini steeds een schijngevecht leverden, dat uiteindelijk steeds door Nieto gewonnen werd. Nu was Lazzarini de teambaas, en zijn pupillen Fausto Gresini en Ezio Gianola voerden het toneelstukje op, maar Gresini moest winnen. Het plan mislukte omdat in Le Mans start- en finishlijn niet dezelfde waren. Gianola kwam als eerste uit de laatste bocht en gebaarde naar Gresini dat hij voorbij moest komen om als eerste de lijn te passeren. Feitelijk was hij de finishlijn, ongeveer 100 meter voor de startlijn, echter al met 0,22 seconden voorsprong gepasseerd. Bruno Kneubühler pakte de derde plaats, die hij de hele race tamelijk eenzaam bezet had.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 39"11.46 2 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 39"11.68 1 12
3 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 39"23.87 4 10
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 39"26.52 22 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 39"28.96 3 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 39"33.53 5 5
7 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 39"51.49 6 4
8 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 39"55.35 20 3
9 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 39"56.14 16 2
10 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 39"58.98 8 1
11 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 39"59.98 9
12 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 40"00.71 12
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 40"04.77 11
14 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 40"08.65 15
15 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 40"30.82 17
16 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 40"42.78 13
17 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 40"43.82 23
18 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 40"47.55 27
19 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 40"47.84 28
20 Vlag van België Eric Gijsel MBA 40"48.10 25
21 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 40"51.32 24
22 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA 40"53.97 29
23 Vlag van Spanje Fernando Gonzalez MBA 40"59.36 34
24 Vlag van Frankrijk Gilles Payraudeau MBA 41"00.94 31
25 Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA +1 ronde 36
26 Vlag van Zwitserland Beat Sidler MBA +1 ronde 38
27 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 32
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 18
29 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Nobleaux MBA +1 ronde 35

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA 14
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA Ketting 7
Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA 26
Vlag van Zwitserland Franz Birrer MBA 37
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 30
Vlag van Nederland Anton Straver MBA Opgave[11] 19
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA Blessure[12] 10
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[13] 33

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Blessure[14]
Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 76
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 75
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 57
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 50
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 42
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 30
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 26
8 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 24
9 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 14
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 12

Derbi zette alles op alles om Stefan Dörflinger van de wereldtitel af te houden. Zo kreeg Jorge Martínez steun van Manuel Herreros en Ángel Nieto. Bovendien was er sprake van enige intimidatie ten opzichte van Dörflinger, die zich daar echter niet veel van aantrok. Als de Derbi-rijders het in de race te bont zouden maken zou hij een protest indienen tegen de (reglementair) te hoge zitjes van de Derbi-machines. Dörflinger kwalificeerde zich als tweede, maar kwam op de eerste startrij tussen drie Derbi's te staan.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 1"51'59
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"52'53
3. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 1"53'31
4. Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 1"54'20
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"54'48
6. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 1"55'76
7. Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal 1"56'32
8. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 1"56'54
9. Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 1"56'97
10. Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 1"57'18

Drie Derbi's op de eerste startrij moest genoeg zijn om Stefan Dörflinger voorlopig nog van de wereldtitel af te houden, maar dat gebeurde toch niet. Hoewel Manuel Herreros als snelste vertrok, kwamen zijn teamgenoten Ángel Nieto en Jorge Martínez als laatsten weg. Martínez sloot in de derde ronde aan bij Dörflinger om meteen daarna te vallen. Toen Dörflinger begon aan te dringen bij Herreros ging die eveneens tegen het asfalt. De intimidatie en psychologische oorlogvoering die het Derbi-team ten opzichte van Dörflinger had uitgevoerd had de eigen rijders wellicht het meest op de zenuwen gewerkt. In elk geval was er geen bedreiging meer voor Dörflinger, die het zich best kon veroorloven Ángel Nieto nog voorbij te laten. Hij had zelfs als zevende kunnen finishen om zijn wereldtitel veilig te stellen, maar werd achter Nieto tweede, voor Henk van Kessel, die zijn eerste podiumplaats van het seizoen scoorde.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 32"43.35 4 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 32"56.46 2 12
3 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 33"06.63 12 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal 33"06.86 8 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 33"07.50 13 6
6 Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa 33"11.37 15 5
7 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 33"12.44 10 4
8 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 33"15.13 11 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 33"27.38 5 2
10 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 33"27.58 9 1
11 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal 33"40.80 14
12 Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal 33"41.01 18
13 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 33"48.90 16
14 Vlag van Zwitserland René Dunki Krauser 33"55.72 20
15 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel 34"31.87 22
16 Vlag van Nederland Kees Besseling CJB +1 ronde 6
17 Vlag van Frankrijk Lionel Robert Scrab +1 ronde 26
18 Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico +1 ronde 24
19 Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax +1 ronde 27
20 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde 28
21 Vlag van Duitsland Johan Auer Eberhardt +1 ronde 34
22 Vlag van Finland Mika Sakari Komu Eberhardt +1 ronde 33
23 Vlag van Frankrijk Jean-Luc Facon HuVo-Casal +1 ronde 30
24 Vlag van Spanje José Saez Calabuig Derbi +1 ronde 32
25 Vlag van Duitsland Thomas Engl ESCN +1 ronde 36

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 1
Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 3
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 7
Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi 29
Vlag van Nederland Aad Wijsman Harmsen Zuigerveer 31
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Scrab 17
Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal 25
Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler Koppeling 19
Vlag van Frankrijk Juan Ramón Bolart Autisa 21
Vlag van Spanje Daniel Mateos Autisa 23
Vlag van Frankrijk Thierry Hemery HuVo-Casal 35

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jamie Lodge Krauser

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Blessure[15]
Vlag van Duitsland Stefan Prein HuVo-Casal
Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger (wereldkampioen) Krauser 76
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 52
3 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel 42
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 40
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 32
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal /
Krauser
21
7 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 19
8 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 18
9 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 15
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders waren in alle trainingen sneller dan de concurrentie en reden dan ook naar poleposition. Als tweede stond de combinatie Alain Michel/Jean-Marc Fresc. Dat kwam voor Streuer wel goed uit, want hij hoopte dat Michel nog wat punten kon afsnoepen van Werner Schwärzel/Fritz Buck en Rolf Biland/Kurt Waltisperg, die het wereldkampioenschap aanvoerden.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"39'45
2. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"40'43
3. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 1"40'65
4. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"40'81
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"41'60
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"42'77
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"43'26
8. Vlag van Zwitserland Hans-Rudi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"43'26
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"43'33
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 1"43'34

Na de start in Frankrijk nam Rolf Biland meteen de leiding, gevolgd door Egbert Streuer, Alain Michel en Werner Schwärzel. De derde plaats van Michel was ideaal voor Streuer, want hij kon wat punten van Schwärzel afsnoepen. Die hoop vervloog in de tweede ronde, toen Michel met een defecte koppeling uitviel. Na drie ronden gaf Streuer gas, reed de snelste raceronde en toen hij omkeek zag hij dat er al een groot gat met Biland was geslagen. Vanaf dat moment kon hij al banden gaan sparen en desondanks zijn voorsprong vergroten. Schwärzel sloot aan bij Biland, maar die laatste viel door een gebroken drijfstang uit. Masato Kumano won zijn gevecht met Frank Wrathall en werd derde.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 37"05'94 1 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 37"19'89 3 12
3 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 38"02'46 7 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Seymaz-Yamaha 13 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 9 6
6 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 5 5
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 6 4
8 Vlag van Zwitserland Luigi Casagrande Vlag van Zwitserland René Nydegger LCR-Yamaha 12 3
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha 14 2
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 1
11 Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha 21
12 Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Dick van 't Klooster LCR-Yamaha 23
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Brown Onbekend
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Christopher Jones Yamaha
17 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha +5 ronden[16] 11

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser Drijfstang 4
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha Koppeling 2
Vlag van Zwitserland Hans-Rudi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 10
Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 15
Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha Vastloper 17

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha Blessure[17]

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 61
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 58
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha /
LCR-Krauser
50
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 26
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 22
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 18
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 13
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 12
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 11
10 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove en
Graham Rose
Seymaz-Yamaha

Ángel Nieto, Garelli en Derbi

[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto was net als in het seizoen 1984 in dienst van Garelli, maar van de 125cc-klasse overgestapt op de nieuwe Garelli-250cc-racer. Zijn slechte prestaties met die machine weet men aanvankelijk aan het feit dat hij nog herstellende was van een val tijdens de GP van San Marino van 1984. Om er een beetje in te komen reed Nieto ook voor Derbi in de 80cc-klasse, en dat ging erg goed. De weg terug naar de 125cc-Garelli was echter afgesloten, omdat dat team gesponsord werd door de Italiaanse bond FMI, die alleen Italianen op de machines wilde zien. Daarop besloot Garelli vanaf de Franse Grand Prix van Nieto's diensten af te zien.

Lavado ontevreden

[bewerken | brontekst bewerken]

Carlos Lavado had van Yamaha een nieuw frame gekregen, maar ook een nieuw motorblok met grotere powervalves. Martin Wimmer koos voor het oude blok met cilinders van Hans-Jürgen Hummel, dat duidelijk sterker was. Lavado smeet zijn machine na afloop van de race dan ook kwaad tegen een muur.

Blok te koop?

[bewerken | brontekst bewerken]

Het ging al sinds de Belgische Grand Prix niet goed met Pier Paolo Bianchi, die met zijn fabrieks-MBA de Garelli's van Fausto Gresini en Ezio Gianola niet meer kon volgen. Hij vroeg na de race aan Bruno Kneubühler of die zijn snelle motorblok niet wilde verkopen.

Nachtelijk sleutelen

[bewerken | brontekst bewerken]

In het rennerskwartier werd in de nacht van zaterdag op zondag vooral bij de zijspanrijders nog flink gesleuteld. In de Yamaha-motor van Egbert Streuer was een veertje van een oliekeerring naar binnen gezogen en dat had een zuiger en een cilinder beschadigd. In de Krauser van Rolf Biland moest een krukas worden vervangen. Alain Michel stond in die nacht de krukassen voor Streuer en Biland te persen, maar had al tegen zijn vrouw gezegd: "let maar op, morgen gaat die van ons stuk". Dat gebeurde niet. Michel viel in de derde ronde uit door een defecte koppeling.

Opstapklasse?

[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel men zou verwachten dat de 80cc-klasse een opstapklasse voor jonge rijders zou moeten zijn, waren het de "oude rotten" die de prijzen verdeelden. De jongste op het erepodium was Stefan Dörflinger (37). Ángel Nieto was 38 en Henk van Kessel 39.

Ángel Nieto won zijn eerste race in de 80cc-klasse, maar in totaal zijn negentigste Grand Prix.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1984
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986