Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
woensdag 8 mei 2024 10:16
Nee, opsluiten is bij mij geen bekend verschijnsel.
We moesten wel op onze kamer blijven. Als er wat was, dan stampte je op de grond en dan kwam mijn moeder boven om te vragen wat er was. We moesten ook tot een bepaalde tijd op onze kamers blijven, maar daarna mochten we naar het grote bed komen en begon de dag.
Lijkt me een rare gewaarwording, om als volwassene met volwassen ogen opnieuw naar dit aspect van je leven te kijken en je te realiseren hoe spannend je dit eigenlijk vond.
We moesten wel op onze kamer blijven. Als er wat was, dan stampte je op de grond en dan kwam mijn moeder boven om te vragen wat er was. We moesten ook tot een bepaalde tijd op onze kamers blijven, maar daarna mochten we naar het grote bed komen en begon de dag.
Lijkt me een rare gewaarwording, om als volwassene met volwassen ogen opnieuw naar dit aspect van je leven te kijken en je te realiseren hoe spannend je dit eigenlijk vond.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 8 mei 2024 10:22
Mijn ouders werden zelf opgesloten, gestraft en vooral veel vernederd door hun ouders. Als gevolg hebben ze mij een anti-autoritaire opvoeding geprobeerd te geven. Maar ik weet dat ze dikwijls worstelden daarmee en waarschijnlijk de stemmen van hun ouders nog konden horen. Ze vlogen namelijk wel eens uit de bocht en dan ging het met schreeuwen en schelden. Pas nu ik ruim volwassen ben zie ik die worsteling van ze. Als getraumatiseerde ouders twee kinderen grootbrengen, zonder enige hulp of therapie lijkt me eigenlijk niet te doen.
woensdag 8 mei 2024 10:24
GreenLadyFern schreef: ↑08-05-2024 09:50Bedankt voor alle reacties. Ik heb c-ptss / dissociatieve stoornis (maar momenteel goed onder controle). Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en het heeft echt tijd gekost om in te zien dat er sprake was van verwaarlozing en mishandeling. Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders.
Maar goed, dat zag ik vroeger niet. Wat er bij mij thuis gebeurde was 'mijn normaal', en als ik iets niet fijn vond was dat mijn schuld, was ik te gevoelig etc. - aldus mijn ouders.
Dus als er dan midden in de nacht een herinnering boven komt drijven kan ik niet altijd plaatsen of dat in potje 'normaal' of in potje 'abnormaal' moet.
Iemand benoemde claustrofobie, dat heb ik inderdaad en kon ik nooit plaatsen
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
woensdag 8 mei 2024 10:31
GreenLadyFern schreef: ↑08-05-2024 09:50Bedankt voor alle reacties. Ik heb c-ptss / dissociatieve stoornis (maar momenteel goed onder controle). Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en het heeft echt tijd gekost om in te zien dat er sprake was van verwaarlozing en mishandeling. Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders.
Maar goed, dat zag ik vroeger niet. Wat er bij mij thuis gebeurde was 'mijn normaal', en als ik iets niet fijn vond was dat mijn schuld, was ik te gevoelig etc. - aldus mijn ouders.
Dus als er dan midden in de nacht een herinnering boven komt drijven kan ik niet altijd plaatsen of dat in potje 'normaal' of in potje 'abnormaal' moet.
Iemand benoemde claustrofobie, dat heb ik inderdaad en kon ik nooit plaatsen
Je pense donc je suis
woensdag 8 mei 2024 10:42
Ik had vrienden die dat deden. Kind was 2 maanden en zo leerde ze doorslapen.
je moest het ongeveer een week volhouden en dan sliep de baby door.
Ik vond het zo zielig
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 8 mei 2024 10:51
Och OP, dikke knuffel voor jou! Als ik aan mijn eigen jeugd denk zijn daar ook dingen gebeurd die absoluut niet normaal of oké waren en het kost veel tijd en energie om dat in te zien, te accepteren voor zover mogelijk, en verder in je leven te verwerven op een gezonde manier. Ik hoop dat je het je helpt om te lezen dat dit anderen ook is overkomen.
woensdag 8 mei 2024 10:56
In de meterkast? O.m.g.! Vreselijk!Lolainthebigcity schreef: ↑08-05-2024 07:05Dit. Dat was dan geen straf maar gewoon dat je niet in de weg kon lopen.
En de straf was in de meterkast te worden opgesloten. Daar kon je alleen in staan. Een staancel. In het donker met alleen die knipperende lichtjes.
TO
Je pense donc je suis
woensdag 8 mei 2024 11:06
Ik denk dat het iets is wat van generatie op generatie steeds iets verbetert is?Lorem_Ipsum schreef: ↑08-05-2024 11:02Nou echt, wat een verhalen hier. En hoezo was er überhaupt zo vaak reden voor straf?
Ik denk dat sommige van onze opa's en oma's nog een keiharde opvoeding kregen en dan kregen hun kinderen daar ook weer wat van mee. Dat zij zelf ook geen goed voorbeeld hebben gehad zeg maar, wat wel en niet normaal is.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 8 mei 2024 11:11
woensdag 8 mei 2024 11:16
Dat denk ik ook. Mijn ouders hebben beide ook geen makkelijke jeugd gehad.Maleficent schreef: ↑08-05-2024 11:06Ik denk dat het iets is wat van generatie op generatie steeds iets verbetert is?
Ik denk dat sommige van onze opa's en oma's nog een keiharde opvoeding kregen en dan kregen hun kinderen daar ook weer wat van mee. Dat zij zelf ook geen goed voorbeeld hebben gehad zeg maar, wat wel en niet normaal is.
Volgens mij was het iets van het victoriaanse tijdperk, dat je je kinderen vooral niet moest verwennen en knuffelen volgens de artsen. Ook de wereldoorlogen en de daaruit voortvloeiende trauma's worden van generatie op generatie doorgegeven.
Tot iemand denkt: Joh, laat ik eerst mijn eigen demonen eens aankijken voordat ik een kind op de wereld zet. Laat ik eens, als ouder, reflecteren en kijken hoe ik het beter kan doen.
woensdag 8 mei 2024 11:17
Die onmacht gaat vaak generatie op generatie. Ooit een documentaire gezien over ouders die het echt beter wilden doen dan hun ouders. Maar dat gewoon niet lukte, omdat ze zelf dus geen goed voorbeeld hadden. Deze ouders wilden wel, deden echt hun best, maar konden het generatiepatroon niet doorbreken.
Opstaan om deze cirkel te doorbreken is heel moeilijk, veel ouders schamen zich toch om opvoedondersteuning te zoeken. Zijn ook bang voor de gevolgen van hulp zoeken. Daarnaast rust daar ook nog een groot taboe op.
Kinderen opsluiten is nooit normaal geweest, vroeger niet en nu niet. Neemt niet weg dat het waarschijnlijk nog steeds gebeurd.
Opstaan om deze cirkel te doorbreken is heel moeilijk, veel ouders schamen zich toch om opvoedondersteuning te zoeken. Zijn ook bang voor de gevolgen van hulp zoeken. Daarnaast rust daar ook nog een groot taboe op.
Kinderen opsluiten is nooit normaal geweest, vroeger niet en nu niet. Neemt niet weg dat het waarschijnlijk nog steeds gebeurd.
woensdag 8 mei 2024 11:19
Ik kom uit de seventies en dit was bij ons nooit normaal (ook nooit gebeurd).Bamboetafeltje schreef: ↑08-05-2024 03:57Dat zal wel zijn geweest omdat ze stout waren. Nu niet gangbaar meer gelukkig maar toen zeker. Halfbroer en ik moesten ook regelmatig in de garage in de auto zitten voor straf.
Gelukkig is die tijd voorbij.
Ik hoorde andere kinderen er ook nooit over.
woensdag 8 mei 2024 11:19
Ik werd wel eens naar mijn kamer gestuurd, maar eigenlijk vooral vanaf mijn tienertijd/pubertijd, wat soms meer een redding dan een straf was. En niet alleen voor mij, ook voor mijn ouders, broertje en zusje.
Geen sloten op de deur, maar het was wel duidelijk dat je op je kamer bleef. Er werd niet gezegd wat er dan zou gebeuren, maar kennelijk was het gewoon al niet eens iets wat in mijn hoofd opkwam om te doen. Geen uren overigens, maximaal een half uur kan ik me herinneren en dat vond ik als 12-13 jarige niet heel erg...
Ik merk wel dat mijn kinderen mij niet vrezen zoals als ik mijn ouders soms vreesde, terwijl ze me echt geen lijfstraffen gaven.
Pas later kreeg ik een slot op mijn deur, toen ik te maken kreeg met een zusje die mijn spullen heel interessant vond en vaker in haar kast terecht kwamen, dan in die van mij. Oplossing van mijn moeder was en slot op mijn deur, waar trouwens al snel de reservesleutel van verdween in het kastje van mijn zusje
Mijn eigen kinderen gaan eigenlijk alleen naar hun kamer om te spelen of te slapen. Ik sluit ze daar zeker niet op. Als ze echt vervelend zijn, vooral naar elkaar toe of een hele grote mond hebben en ik op dat moment echt niet meer bij machte ben om het pratend op te lossen, dan gaan ze naar de gang om even af te koelen. Deur hoeft niet eens dicht, maar wel even uit de ruimte. En heel af en toe ga ik er zelf maar staan, want ik weet dat het mijn eigen machteloosheid is op dat moment.
En dat merk ik ook bij mijn vriendinnen, ook zij kwamen echt niet van hun kamer af als ze daarnaartoe werden gestuurd, kregen geen tikken, maar ergens zat dus wel die angst dat als je niet luisterde, er consequenties waren die niet mals waren.
Geen sloten op de deur, maar het was wel duidelijk dat je op je kamer bleef. Er werd niet gezegd wat er dan zou gebeuren, maar kennelijk was het gewoon al niet eens iets wat in mijn hoofd opkwam om te doen. Geen uren overigens, maximaal een half uur kan ik me herinneren en dat vond ik als 12-13 jarige niet heel erg...
Ik merk wel dat mijn kinderen mij niet vrezen zoals als ik mijn ouders soms vreesde, terwijl ze me echt geen lijfstraffen gaven.
Pas later kreeg ik een slot op mijn deur, toen ik te maken kreeg met een zusje die mijn spullen heel interessant vond en vaker in haar kast terecht kwamen, dan in die van mij. Oplossing van mijn moeder was en slot op mijn deur, waar trouwens al snel de reservesleutel van verdween in het kastje van mijn zusje
Mijn eigen kinderen gaan eigenlijk alleen naar hun kamer om te spelen of te slapen. Ik sluit ze daar zeker niet op. Als ze echt vervelend zijn, vooral naar elkaar toe of een hele grote mond hebben en ik op dat moment echt niet meer bij machte ben om het pratend op te lossen, dan gaan ze naar de gang om even af te koelen. Deur hoeft niet eens dicht, maar wel even uit de ruimte. En heel af en toe ga ik er zelf maar staan, want ik weet dat het mijn eigen machteloosheid is op dat moment.
En dat merk ik ook bij mijn vriendinnen, ook zij kwamen echt niet van hun kamer af als ze daarnaartoe werden gestuurd, kregen geen tikken, maar ergens zat dus wel die angst dat als je niet luisterde, er consequenties waren die niet mals waren.
woensdag 8 mei 2024 11:25
Ik heb wel regelmatig een tik gehad of een flinke knijp in de arm. Ik deed sommige dingen niet, niet omdat ik begreep waarom dat niet mocht, maar uit angst. Daarom vind ik het zelf wel belangrijk om goed uit te leggen waarom iets wel of niet mag. Ik hoef geen beste vrienden te zijn, en er moet ook wel respect zijn voor de dingen die ik vraag, maar ik zou het niet fijn vinden als mijn kind bang is voor me. (kinderen trouwens, maar de oudste heeft sowieso een andere benadering nodig).Chantilly21_2 schreef: ↑08-05-2024 11:19
Ik merk wel dat mijn kinderen mij niet vrezen zoals als ik mijn ouders soms vreesde, terwijl ze me echt geen lijfstraffen gaven.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 8 mei 2024 11:30
Mijn ouders hebben beiden wel een wat strengere opvoeding gehad, of in ieder geval een waar er een zeker respect voor de ouder was, niet tegenspreken enzo. Maar absoluut geen harde straffen en mijn beide ouders zijn ook nooit geslagen, bijvoorbeeld. Mijn vader in de oorlog geboren) kijkt zelfs terug op een hele warme jeugd, hij had het echt altijd over zijn jeugd en alle leuke dingen uit zijn jeugd. Mijn moeder (van net na de oorlog) is iets minder positief, maar toch ook niet dat hele harde wat ik hier lees.Maleficent schreef: ↑08-05-2024 11:06Ik denk dat het iets is wat van generatie op generatie steeds iets verbetert is?
Ik denk dat sommige van onze opa's en oma's nog een keiharde opvoeding kregen en dan kregen hun kinderen daar ook weer wat van mee. Dat zij zelf ook geen goed voorbeeld hebben gehad zeg maar, wat wel en niet normaal is.
woensdag 8 mei 2024 11:33
Mensen moeten ook in staat kunnen zijn tot zelf reflectie. En ik denk dat dit ook lastig is. Zeker omdat vroeger dingen veel meer 'hoorden' en je je daar niets bij af vroeg.
Zo was het, zo deed je het en zo ging het dus ook. Je hele bubbel deed het zo, dus wie was jij om dat anders te doen? Je hoefde je ook nooit af te vragen waarom je het deed, dus zelfreflectie was lang niet zo noodzakelijk als tegenwoordig.
Zo was het, zo deed je het en zo ging het dus ook. Je hele bubbel deed het zo, dus wie was jij om dat anders te doen? Je hoefde je ook nooit af te vragen waarom je het deed, dus zelfreflectie was lang niet zo noodzakelijk als tegenwoordig.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 8 mei 2024 11:35
dat doe ik inderdaad, en dat maakt dat Brengt heel veel.GreenLadyFern schreef: ↑08-05-2024 11:16Dat denk ik ook. Mijn ouders hebben beide ook geen makkelijke jeugd gehad.
Volgens mij was het iets van het victoriaanse tijdperk, dat je je kinderen vooral niet moest verwennen en knuffelen volgens de artsen. Ook de wereldoorlogen en de daaruit voortvloeiende trauma's worden van generatie op generatie doorgegeven.
Tot iemand denkt: Joh, laat ik eerst mijn eigen demonen eens aankijken voordat ik een kind op de wereld zet. Laat ik eens, als ouder, reflecteren en kijken hoe ik het beter kan doen.
Maar het geeft ook iets oneerlijks/onevenwichtigs. Je neemt de demonen van je ouders, daar moet je mee aan het werk. Je eigen demonen. En voorkomen, dat je kinderen er last van krijgen
Ik vind het zwaar. Ik zie geen andere oplossing. Maar ik vind het wel zwaar. Je zit gemangeld tussen 2(3?) generaties
als toch mijn ouders eens wat beter hun 'best gedaan' hadden, was het voor mij nu niet zo zwaaar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in