Kantautor

Kantautor jest muzičar koji piše, komponuje i izvodi vlastiti muzički materijal, uključujući tekstove i melodije. Pojam dolazi od italijanske riječi il cantautore, od koje je nastala i naša posuđenica. Autorska muzika se razvija kao poseban muzički pravac u Italiji početkom 1960-ih, a najviše zasluga za to imali su Festival u Sanremu, na kojem je njegovana italijanska kancona, kao i RAI, italijanska radiotelevizija. Tekstovi kantautora su uglavnom veoma poetskog sadržaja, dok su teme iz svakodnevnog života.

U Sjedinjenim Državama, kategorija je izgrađena na folklorno-akustičnoj tradiciji sa gitarom, iako se ova uloga transformisala kroz različite ere popularne muzike. Tradicionalno, ovi muzičari su pisali i pjevali pjesme lične za sebe. Kantautori često daju jedinu muzičku pratnju cijele pjesme. Klavir je također česti instrument izbora.

Početkom 21. vijeka, različiti alati za digitalnu produkciju, uključujući GarageBand i druge softverske programe, počeli su da koriste kantautori da komponuju svoju muziku i na drugi način rade kao audio inženjeri koji poboljšavaju medije.

Definicija i upotreba[uredi | uredi izvor]

Oznaku "kantautor"^[1] koriste izdavačke kuće i kritičari da definišu izvođače popularne muzičke koji pišu i izvode vlastiti materijal, koji je često samostalan - uglavnom na akustičnim gitarama ili klaviru.^[2] Takav umjetnik obavlja uloge kompozitora, tekstopisca, vokala, ponekad instrumentaliste, a često i menadžera.^[3] Prema AllMusic-u, tekstovi kantautora su često lični, ali prikriveni razrađenim metaforama i nejasnim slikama, a njihova kreativna briga je da stave naglasak na pjesmu, a ne na njeno izvođenje. Većina ploča takvih izvođača ima sličan direktan i rezervan zvuk koji stavlja naglasak na samu pjesmu.^[4]

Termin također može da karakteriše tekstopisce u žanrovima rok, folk, kantri i pop muzike – uključujući Henry Russella (1812–1900), Aristida Bruanta (1851 – 1925), Hanka Williamsa (1923 – 1953) i Buddyja Hollyja (1936 – 1959). Izraz kantautor, snimljen od 1949,^[5] ušao je u popularnu upotrebu od 1960-ih pa nadalje^[6] da opiše tekstopisce koji su slijedili određene stilske i tematske konvencije, posebno lirsku introspekciju, ispovjedno pisanje pjesama, blage muzičke aranžmane i podcijenjen stil izvođenja.^[7] Prema piscu Larryju Davidu Smithu, zbog toga što je spojio uloge kompozitora, pisca i pjevača, popularnost fenomena kantautora ponovo je uvela srednjovjekovnu trubadursku tradiciju "pjesme sa javnim ličnostima" nakon ere Tin Pan Alleya u američkoj popularnoj muzici.^[8] Teme pjesama kantautora iz američkog preporoda narodne muzike uključuju politički protest, kao u slučaju Woodyja Guthriea (1912 – 1967) i Petea Seegera (1919 – 2014).^[9] Prema Journal of Popular Music Studies, od preporoda folka pa nadalje do njegove postojanosti u pop muzici, uloga kantautora je uključivala nekoliko dimenzija kreativnog identiteta:

Prvi estetski sloj podstiče tekstopisce da pjevaju i izvode vlastita djela i da u tekst pjesama unesu vlastite stilske arome. Tekstopisci nisu nezavisni od djela kada su gotova; nego ulaze, aktiviraju i potvrđuju autentičnost tekstova pjesama kroz svoje vokalne i muzičke izvedbe. Dok prvi sloj ne zahtijeva uvijek da pjevač bude tekstopisac, drugi sociološki sloj ne samo da se fiksira na odnos između pjevača i tekstopisca (u ovom slučaju, kantautor se često stavlja crticom umjesto da se koristi kosa crta između pjevača i tekstopisca) , ali također traži više sociološke angažovanosti osim pjevanja i pisanja pjesama, kao što su aranžiranje, miksanje, produkcija, saradnja i upravljanje medijima. Drugim riječima, kantautor tako prolazi kroz proces zgušnjavanja koji uključuje dvoslojne glasove, uključujući izvođenje stilske persone, prikupljanje drugih glasova i koordinaciju drugih socioloških vještina. Ovaj proces zgušnjavanja pokazuje fluidne, višestruke i heterogene glasove ispod jedinstvene autorske slike, komplicirajući na taj način pojam autorstva za kantautore.^[10]