Katolička crkva – razlika između verzija
| Red 160: | Red 160: | ||
{{Link FA|la}} |
{{Link FA|la}} |
||
{{Link FA|eo}} |
{{Link FA|eo}} |
||
[[cy:Yr Eglwys Gatholig]] |
|||
[[ml:കത്തോലിക്കാസഭ]] |
|||
Verzija na datum 1 juni 2013 u 12:34
| Dio serije članaka na temu | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|
Isus Hristos Osnove Historija
Teologija Biblija |
Katolička crkva (lat. Ecclesia Catholica), poznata i kao Rimokatolička crkva (lat. Ecclesia Catholica Romana), najveća je hrišćanska crkva na svijetu, sa 1.181.000.000 krštenih, prema podacima iz 2009. godine. [1][2]
Katolička crkva je jedna od najstarijih institucija u svijetu. [3] Utvrđena je u 1. vijeku na teritoriji Rimskog carstva. Vrhovni poglavar Katoličke crkve, papa, nalazi se na čelu Svete stolice i države-grada Vatikana u Rimu i tradicionalno se smatra nasljednikom Svetog apostola Petra.
Naziv
Često se radi označavanja Crkve, na čijem čelu se nalazi rimski biskup — papa, susreću dva termina — Katolička crkva i Rimokatolička crkva. Ova dva pojma mogu se koristiti kao sinonimi, ali mogu imati i različito značenje, zavisno od konteksta u kome se koriste.
Prema Katehizisu Katoličke crkve, njen službeni naziv je Katolička crkva. Ona obuhvata sve vjernike koji se nalaze pod duhovnim autoritetom pape. Katolička crkva se, prema unutrašnjoj organizaciji, sastoji od 23 zasebne crkve. Svaka od njih ima svoje posebno organizaciono ustrojstvo i liturgijsku tradiciju.
Zasebne crkve unutar Katoličke crkve su: Zapadna crkva i 22 istočne katoličke crkve. Pojam Rimokatolička crkva, kada se želi istaknuti kao različit pojam od pojma Katolička crkva, najčešće se koristi radi označavanja samo Zapadne crkve. Za Zapadnu crkvu se ponekad koriste i termini Latinska crkva ili Rimska crkva.
Istorija
Katolička crkva smatra svu istoriju drevne Crkve, koja je postojala do Velikog raskola (1054), kao svoju istoriju.
Istorijski razvoj Katoličke crkve se može podijeliti na glavne periode:
- Patristički;
- Srednjovjekovni ili sholastički;
- Protivreformatorski;
- Reakcije protiv modernizma;
- Konsolidovanja ultramontanizma;
- Antiekumenizma;
- „Aggoirnamento“.
Rana istorija
Klasični oci Latinske crkve su:
- Amvrosije Milanski (339—397),
- Jeronim Stridonski (350—420), koji je preveo Bibliju na latinski jezik (prevod poznat pod nazivom Vulgata) i napisao spis O čuvenim muževima;
- Avgustin iz Tagaste, episkop iponski (354—430), koji je napisao Ispovesti (između 397—401), O Trojici, O Državi Božijoj, De doctrina Christiana, itd.;
- papa Grigorije Veliki (+604), koji je ostavio Rimski paterik (poznat i kao Dijalozi, zbog čega je sam papa u Istočnoj crkvi dobio nadimak Dijalog/Dvojeslov/Sabesednik), Moralia in Job (tumačenje na knjigu Jova) i Regula pastoralis (Pastirska uputstva);
- Zapadna patristika se zaključuje sa Isidorom Seviljskim (+636).
U oce Latinske crkve uključuju se i drugi poznati pisci:
- Irinej, episkop lionski (+ oko 202), poreklom iz Male Azije, učenik Svetog Polikarpa Smirnskog, koji poznavaše Svetog Apostola Jovana (u Adversus haereses on pravi spisak episkopa Rima, pretpostavljajući da je Sveti Apostol Petar bio prvi), pisac dela Otkrivenje i odbacivanje lažne gnose, napisanog protiv gnostičkih jeresi;
- Ipolit Rimski, postradao mučenički 235. godine, napisao je Aiostolsku Tradiciju;
- Tertulijan Kartaginski (od 155. pa do 220), prvi hrišćanski latinski pisac, autor mnogih polemičkih i apologetskih spisa: Apologeticum, Protiv jeresi (oko 200), Contras Praxeas, Contra Macionum, De anima;
- Minucije Feliks iz Numidije (Octavius);
- Kiprijan Kartaginski (+258), mučenik i ugledni episkop Crkve u Africi, pisac mnogih pastirskih pisama i dela 0 jedinsvu Crkve;
- Laktancije, koji je napisao Božanske ustanove (304-314);
- egzegeta Rufin Akvilejski (+410);
- Ilarije Poatijeski (oko 315-367), autor dela 0 Trojici ;
- Papa Lav I (+461), koji je doprineo formiranju halkidonske hristološke dogme (451).
U ovom periodu drži se i Kartaginski Sabor (411), pod papom Inokentijem I, koji je osudio pelagijanstvo.
Razvoj teorije pontifikalne moći
Posle ove epohe, jedna od glavnih briga katolicizma bila je da istorijskim i teološkim dokazima formuliše teoriju pontifikalne moći, univerzalne jurisdikcije episkopa Rima. Dok papa Grigorije Veliki (590—604) stvara koncepciju o papskoj vlasti, tj. teokratsko učenje, papa Andrijan (772—795) poziva se na istorijsku pogrešku po kojoj je car Konstantin predao papi Silvestru deo franačke države; otuda i pojava pontifikove (papine) države. U rimskoj katedrali, 800. godine, Karlo Veliki prima carsku krunu iz ruke pape Lava Š. Ovo je bio postupak od istorijske važnosti: njime se ustanovljuje „hrišćansko zapadno carstvo“. Docnije, pape će stalno ponavljati ovaj gest. Da bi dokazali „univerzalni primat“ Rimske crkve, papa Nikola I (858—867) izmišlja apokrifnu kolekciju drevnih papskih odluka (Lažne dekretalije), izdatih polovinom 9. vijeka. U takvoj atmosferi javlja se Fotijeva „šizma“ (Fotije, oko 820—895, koga 863. papa nije priznao kao patrijarha konstantinopoljskog). Pomjesni sabor (867) osuđuje papu, a Drugi pomjesni sabor (869—870), pod uticajem cara Vasilija Makedonca, osuđuje Fotija.
Velika šizma
U takvoj atmosferi 1052. godine patrijarh Mihailo Kerularije započinje napade protiv crkava latinskog obreda u Carigradu. Dana 16. jula 1054, papski legati na čelu sa kardinalom Humbertom, pošto nisu primljeni od patrijarha, u ime pape Lava IX (mrtvog već nekoliko mjeseci), na oltar Svete Sofije polažu bulu ekskomuniciranja protiv patrijarha Mihaila. Sa svoje strane, patrijarh ekskomunicira papske delegate. Na kraju, papa Grigorije VI (1073—1085), bivši kardinalđakon Hildebrand, koji uvodi sistem konklave kardinala-biskupa za izbor pape, objavljuje „Dictatus papae rarae“, dekrete kojima definitivno nameće teoriju papske vlasti, uključivši pravo pape da zbacuje poglavare država. Time se završava jedno od velikih poglavlja katolicizma.
Doba nakon Velike šizme
Početkom drugog milenijuma katolicizam ulazi u svoju sholastičku epohu, u kojoj se teologija svodi na racionalizam vere i sistematizovanje doktrine po metodama filozofije. U ovom periodu značajni oci Latinske crkve jesu: Anselmo Kenterberijski (1033—1109), nazvan „ocem sholastike“, koji teologiju smatra za fides querens intellectum i formuliše ontološki dokaz da bi dokazao egzistenciju Boga (u Proslogium), autor rasprave Cur Deus Noto?; Abelard (1097—1142), autor kolekcije Summae Sententiorum, Sic et Non Petar Lombard, profesor i episkop pariski (+1160), koji 1150. godine objavljuje četiri knjige izreka, jedno od klasičnih predstavljanja katoličke doktrine u srednjem veku; Bernard Klervovski (1091—1153) i Toma Akvinski (1225—1274), italijanski dominikanac, profesor na pariskom univerzitetu, osnivač sholastike, kanonizovan kao doctorus angelicus. Albertov učenik (1206—1280), tumač Aristotela, Toma od 1266. do 1272. izdaje Summa theologica, najgrandioznije sholastičko predstavljanje hrišćanstva, koristeći se konceptualnom strukturom Aristotelove filozofije. I pored toga što će protiv tomističkog intelektualizma ustati teolozi franjevačke škole, avgustinovske i plotinovske inspiracije — kao Bonaventura (1221—1274), Jovan Duns Skot (1266—1308) i Giljom di Okam (1275—1347) — sholastička tomistička metoda nametnuće se kao obavezna po cijelom katolicizmu, srednjovjekovnom i savremenom.
Koncili
Istorija katolicizma obilježena je u ovom periodu nizom ekumenskih koncila koji obznanjuju ne samo disciplinske kanone nego i dekrete doktrinarnog karaktera. Tako Četvrti lateranski koncil (1215), na kome je dominirao papa Inoćentije II (koji 1209. započinje krstaški rat protiv katara), izjašnjava se za doktrinu „transubstancijacije“ u pogledu Tajne Evharistije i za „analogia ontis“ što se tiče sličnosti tvari i Tvorca. Sazvan je da bi se stavio kraj papskoj šizmi (1378—1417) — tri pape su se svađale oko papske tijare: Grigorije IX u Rimu, Benedikt XII u Avinjonu i Jovan XXII u Pizi — sabor u Konstanci (1414—1417) osuđuje 1415. češkog reformatora Jana Husa (1369—1415) i nameće „koncilijarizam“, izabravši novog papu, Martina V (1417—1431). Teoriju o superiornosti sabora nad papom naročito je podržavao čuveni galikanski teolog Pjer Daili (1350—1420) i Žan Žerson (1363—1429). Sabor u Ferari-Florenci (1438—1445), pod pritiskom vizantijskog cara Jovana Paleologa, pokušava da ostvari sjedinjenje Pravoslavne sa Latinskom Crkvom, ali ne uspijeva; međutim, ipak proklamuje doktrinu o „Sedam tajni“. Vrijedno je zabilježiti u ovom periodu zaštitu vjere silom kanonskog prava. Zbirke kanonskih tekstova kruže sa normativnom vrijednošću: Gracijanov dekret 1140), „Liber xtra“ Grigorija IX (1234), „Liber sextus“ Bonifacija VIII (1298), Klementine objavljene 1317 (sve su bile prepisane u „Codex juris canonici“, promulgirane od pape Benedikta XV 1917).
Inkvizicija
Inkvizicija (lat. inquisitio — isleđivanje) je bila ustanova, tokom srednjeg vijeka u Rimokatoličkoj crkvi čiji je zadatak da isleđuje, sudi i kažnjava ljude koje je Crkva smatrala jereticima. Početak rada inkvizicije vezuje se za ličnost pape Grgura IX (1227—1241). Najzloglasnija je bila tzv. Španska inkvizicija.
Protestantska reforma
Protestantska reforma zatiče srednjovjekovni katolicizam u punoj krizi. U sučeljavanju sa protestantizmom, katolicizam poseže za svim sredstvima da bi održao diktaturu pape i Rimske kurije. Dana 15. juna 1520, papa Lav H objavljuje bulu „Exeurge Domino“ kojom osuđuje doktrinu Martina Lutera (1483—1546), avgustinskog kaluđera, profesora egzegeze sa univerziteta u Vitenbergu, koji je 31. oktobra 1517. objavio 95 teza protiv indulgencija, zapalivši tako proteste protiv zloupotreba katolicizma. Pod uticajem velikog humaniste Erazma Roterdamskog (1446—1536), Luter - koji je imao susret u Augsburgu (oktobar 1518) sa dominikancem Tomasom de Vio Kajetanom (1459—1534), čuvenim komentatorom Tome Akvinskog, kao i Filipom Melanhtonom (1497—1560), koji je sačinio „Augsburško ispovedanje“ (1530) koje je i Luter prihvatio — produžuje borbu za reformu Rimokatoličke crkve. Godine 1540. papa Pavle III potvrđuje „Isusovu kompaniju“ — organizaciju jezuita koju je 1491. godine osnovao španski oficir Ignacije Lojola — i povjerava joj dužnost da se u ime katolika bori protiv protestantske jeresi. Time počinje takozvana „kontrareforma“. Radi lovljenja jeretika već je postojala inkvizicija, sud osnovan 1236. godine od pape Grigorija IX i povjeren redu braće propovjednika (dominikanaca), koji je osnovao Dominik de Guzman (1170—1221).
Sukobi sa protestantima
Međutim, najžešći sukob sa novim protestantskim doktrinama odvija se na Tridentskom saboru, sazivanom u tri navrata: 1545—1549, 1551—1552. i 1562—1563. pod Pavlom Š (+1549) i Julijem III. Sabor preuzima sva velika poglavlja dogmatike (Pismo i Tradicija, vera i dela, Sedam tajni, „transsubstancijacija“, Evharistija kao žrtva, hirotonija kao tajna, uzvišenost pape nad saborom itd.), kojima daje sholastičku, klasičnu formulaciju. Papske teze su strogo branjene i čuvane. Tridentski katolicizam, koji je u stvari antiprotestantski katolicizam prenet u koncepciju tomizma, postaje obavezan; godine 1564. formira se Kongregacija kardinala zaduženih da bdiju nad ispravnim tumačenjem saborskih akata, dok 1566. godine papa Pije V štampa poznati „Katihizis Tridentskog sabora“. Jedan od jezuitskih teologa koji se odlučno suprotstavljao reformaciji u to vrijeme bio je Robert Belarmin (1542—1621). Godine 1622. papa Grigorije XV stvara kongregaciju „De Propaganda fide“, najvažniji misionarski organizam, koji u žiži ima nevernike (ifideli), ali i hrišćane disidente, šizmatike. (Ovu je kongregaciju reorganizovao papa Pavle VI pod imenom „Congregatio pro Gentium Evangelisatione seu de Propaganda Fide“, konstitucijom „Regimini Ecclesiae“, 15. jula 1967).
Novovekovni izazovi
Ako je tokom 18. vijeka katolicizam suočen sa jansenizmom (teološki pokret koji je negirao slobodnu volju; osnovao ga je početkom 17. vijeka Kornelius Jansenius, episkop od Ypres-a), u 19. vijeku katolicizam se sučeljava sa krizom modernizma, izazvanom sukobom između vjere i naučnog modernog duha. Iako su poznati pisci i teolozi nastojali da Crkva drži korak sa idejama epohe (Lammenitas 1782—1854. i Lacordaire 1802—1861), ipak 1864. godine papa Pije IX (1846—1878) izdaje encikliku „Quanta Cura“ koju dodaje „Sillabus“, spisak savremenih osuđenih jeresi. Isti papa 1854. godine predlaže kao dogmat vjere učenje o neporočnom začeću Djeve Marije, te je time izazvao raspravu o nepogrešivosti pape.
Prvi vatikanski koncil
Drugi vatikanski koncil
Organizacija
Najvišu vlast u Katoličkoj crkvi vrši papa. Savjetodavni organi pape su Kolegijum kardinala i Sinod biskupa.
Administrativni aparat Katoličke crkve se naziva Rimska kurija, u čiji sastav ulaze kongregacije, sudovi i druge institucije. Biskupska katedra pape zajedno s Rimskom kurijom čine Svetu stolicu, koja se nalazi u nezavisnoj državi Vatikan. Sveta stolica je subjekt međunarodnog prava.
Struktura
Katolička crkva se sastoji iz Latinske crkve i istočnih katoličkih crkava, koje ispovijedaju jedan od istočnih liturgijskih obreda i imaju status Sui iuris (svog prava). Takav status se ogleda u tome što te crkve imaju sopstvenu jerarhijsku strukturu i kanonsko pravo, ali se nalaze u jedinstvu s papom. Najveće istočne katoličke crkve predvode patrijarsi ili vrhovni arhiepiskopi. Istočni patrijarsi i vrhovni arhiepiskopi su ravni kardinalima-biskupima latinskog obreda i nalaze se u katoličkoj jerarhiji odmah poslije pape.
Katolička crkva se sastoji iz 23 zasebne crkve — Zapadne crkve i 22 istočne katoličke crkve. Na čelu Zapadne crkve i cijele Katoličke crkve se nalazi rimski biskup — papa. On ima nad Crkvom apsolutnu vlast. Pri upravljanju Crkvom pomažu mu nadleštva Rimske kurije. Istu vlast imaju i svi biskupi sazvani na ekumenskom saboru.
Osnovna teritorijalna jedinica je biskupija (koje se kod istočnih katoličkih crkava nazivaju eparhije), na čelu koje stoji biskup. Biskup u svojoj biskupiji ima uglavnom svu vlast, ograničenu jedino crkvenim pravom i papskom vlašću. Neke važnije biskupije nose istorijski naziv nadbiskupije. U istočnim katoličkim crkvama postoje i egzarhati. Biskupijama su ravne takođe i druge organizacione jedinice:
- apostolski vikarijat;
- apostolska prefektura;
- apostolska administratura;
- vojni ordinarijat;
- teritorijalna prelatura;
- teritorijalna opatija.
Nekoliko biskupija (i nadbiskupija) mogu činiti metropoliju ili crkvenu provinciju. Centar metropolije obavezno se podudara s centrom nadbiskupije, tako da je svaki metropolit u Katoličkoj crkvi obavezno i nadbiskup. U nekim zemljama, metropolije su objedinjene u crkvene regione. Biskupi većine zemalja su objedinjeni u biskupske konferencije, koje imaju nadležnosti u vezi sa organizacijom crkvenog života u zemlji.
Biskupije se sastoje iz župa, na čijem čelu se nalaze župnici, potčinjeni biskupu. Župniku mogu pomagati drugi sveštenici koji se nazivaju vikarnim. Nekada se župe dalje objedinjuju u dekanate.
Posebnu ulogu u Katoličkoj crkvi imaju monaški redovi i kongregacije, a takođe i društva apostolskog života. Ti instituti imaju sopstvene statute (koje potvrđuje papa), njihova teritorijalna organizacija ne poklapa se uvijek s crkvenim biskupskim ustrojstvom. Mjesne jedinice monaških redova i kongregacija su nekada potčinjene nadležnom biskupu, a nekada neposredno papi. Neki redovi i kongregacije imaju jedinstvenog poglavara (generala monaškog reda) i jasnu jerarhijsku strukturu.
Sveštenstvo
Sveštenici, odnosno pripadnici klira, mogu biti samo muškarci. Postoje dvije vrste sveštenstva: bijelo (sveštenici koji služe po hramovima) i crno sveštenstvo (monaštvo). Sveštenstvo se dijeli u tri stepena: đakonski, prezviterski i biskupski.
Crkvenoslužitelji (služitelji Crkve koji nisu posvećeni u čin svetom tajnom sveštenstva) imaju dva stepena — akoliti i čteci — i ne pripadaju sveštenstvu. Do Drugog vatikanskog koncila u sastavu sveštenstva su se nalazili i crkvenoslužitelji.
Sav klir se dijeli na više činove (lat. ordines maiores) — biskupe, prezvitere, đakone i podđakone, i male činove (lat. ordines minores) — ostiarijuse, pojce, čtece, ekzorciste i akolite.
Celibat je obavezan za sveštenike i biskupe latinskog obreda, tj. u Rimokatoličkoj crkvi. U 20. vijeku je vaspostavljen institut stalnog đakonata; za stalne đakone celibat nije obavezan, ali oženjeni đakoni ne mogu postati sveštenici. U istočnim obredima, celibat je obavezan samo za episkope (biskupe).
Izvori
- ↑ Papski godišnjak, 19.02.2011
- ↑ „Number of Catholics on the Rise”. Zenit News Agency. 27. 4. 2010.. Pristupljeno 2. 5. 2010.
- ↑ O'Collins, p. v (preface).
