Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988
Automotodrom Grobnik
Officiële naam YU Grand Prix 88
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 17 juli 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Sito Pons
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Spanje Juan Garriga
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Italië Corrado Catalano
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van België Lucio Pietroniro
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Duitsland Peter Öttl
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werden verreden op 17 juli 1988 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka. In Joegoslavië reden voor het eerst alle soloklassen: 80 cc, 125 cc, 250 cc en 500 cc. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 80cc-klasse beslist.

Hoewel er tijdens de editie van 1987 niet veel over gezegd was, waren de communicatiemiddelen in Joegoslavië nog steeds ver onder de maat. Sponsor Rothmans zag het belang van deze middelen in en stelde op eigen initiatief een aantal telefoonlijnen open voor de internationale pers.

Verder verkocht men tegen alle regels in rennerskwartierkaarten aan het publiek en de stapels strobalen die de vangrails moesten afdekken werden niet hersteld als er een coureur gevallen was.

Ook de medische verzorging was vanuit de organisatie niet gegarandeerd, maar men had wel de beschikking over de Clinica Mobile van dokter Costa. Een nieuw probleem was de verplaatsing van de GP van juni naar juli, want door het drukke vakantieverkeer waren zowel het circuit als de hotels voor de teams en coureurs nauwelijks bereikbaar.

Dan was er nog het regelrecht domme programma, waarbij de zondagstrainingen niet voor 11.00 uur aanvingen waardoor het programma - ondanks het ontbreken van de zijspanklasse - pas na 18.00 uur eindigde. Dat kwam ook omdat er tussen de 125- en de 500cc-klasse een zinloze pauze van twee uur was gepland.

Voor de vierde achtereenvolgende keer zette Christian Sarron zijn Sonauto-Yamaha op poleposition, maar hij gaf al aan in de race geen risico's te nemen omdat een week later zijn thuis-Grand Prix op het Circuit Paul Ricard plaats zou vinden. Honda Racing Corporation bleef doorontwikkelen aan de Honda NSR 500, waardoor Wayne Gardner over een nieuw frame beschikte. Hij reed de tweede trainingstijd voor Niall Mackenzie. Randy Mamola profiteerde van het ontwikkelingswerk van Massimo Broccoli, waardoor de Cagiva en ook de Pirelli-banden steeds beter functioneerden en hij reed de zesde tijd. Eddie Lawson had de vijfde tijd gereden, maar werd enkele minuten voor het einde van de laatste training van de baan gereden door Patrick Igoa. Lawson hield aan zijn val een schouderluxatie over, waardoor het deelnemen aan de race op losse schroeven kwam te staan. Malcolm Campbell debuteerde bij het team van ELF met de achttiende tijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'176
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"30'511
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"30'602
4. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"30'730
5. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"30'952
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 1"31'098
7. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"31'163
8. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"31'400
9. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"31'829
10. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"32'060

Wayne Rainey had een bliksemstart, maar hij werd toch vrij snel achterhaald door Wayne Gardner en Christian Sarron. De kopgroep van vijf man (inclusief Kevin Magee en Randy Mamola) viel uiteen in drie stukken: bijna de hele race zat Christian Sarron binnen enkele meters van Wayne Gardner, zonder een enkele aanval te doen. Teamgenoten Rainey en Magee volgden op enkele seconden achterstand en daarachter zat Mamola, die lang een eenzame race reed. Vooraan gebeurde eigenlijk niets, behalve dat Sarron tegen het einde afhaakte en Gardner vrij eenvoudig de overwinning schonk. Mamola wist echter in te lopen op het Lucky Strike-Yamaha-duo en hij ging de strijd aan met Magee. Dit was eigenlijk het enige echte gevecht in de race, want Magee vocht wel degelijk terug, maar hij moest uiteindelijk de vierde plaats laten aan Mamola, of misschien ook wel aan Pirelli, want dit was ook een strijd tussen bandenfabrikanten. Lucky Strike-Yamaha was het enige team dat Dunlop gebruikte, Cagiva (Mamola) gebruikte Pirelli en de rest stond op Michelins. Eddie Lawson had veel pijn aan zijn geblesseerde schouder gehad en had maar één arm om mee te sturen. Hij werd toch nog tiende, maar zijn puntenvoorsprong op Gardner begon nu toch ernstig te slinken. Na de GP van Oostenrijk bedroeg die nog 40 punten, maar nu slonk ze tot 20 punten. Patrick Igoa bleef de hele race achter Lawson, hoewel hij later toegaf dat hij hem gemakkelijk had kunnen inhalen. Hij schaamde zich echter omdat hij de oorzaak van Lawson's blessure was.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 30 45"44'146 2 20
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 30 +7'742 1 17
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 30 +21'338 4 15
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 30 +23'620 6 13
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 30 +23'848 7 11
6 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 30 +58'290 8 10
7 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 30 +1"02'254 10 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 30 +1"02'459 11 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 30 +1"05'832 12 7
10 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 30 +1"19'750 5 6
11 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 30 +1"46'303 9 5
12 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 29 +1 ronde 13 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod "ELF-Samurai" (Honda)[1] 29 +1 ronde 19 3
14 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin "ELF-Samurai" (Katayama-ELF-Honda)[1] 29 +1 ronde 22 2
15 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda 29 +1 ronde 20 1
16 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-HRC-Honda 29 +1 ronde 21
17 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 29 +1 ronde 23
18 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 29 +1 ronde 24
19 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda 29 +1 ronde 26
20 Vlag van Ierland Eddie Laycock Honda 29 +1 ronde 23
21 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 29 +1 ronde 27
22 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Suzuki 29 +1 ronde 29
23 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 28 +2 ronden 31
24 Vlag van Zwitserland Jean-Luc Demierre Suzuki 28 +2 ronden 35
25 Vlag van Duitsland Georg Jung Honda 28 +2 ronden 34
26 Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda 28 +2 ronden 36

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda 19 25
Vlag van Duitsland Michael Rudroff Honda 16 28
Vlag van Australië Malcolm Campbell ELF-Honda 16 18
Vlag van Finland Ari Rämö Honda 7 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 4 Vastloper 3
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 4 15
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva 2 Opgave[2] 14
Vlag van Italië Marco Papa Honda 2 Val 16
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 1 Val 17
Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Honda 0 33

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Honda
Vlag van Oostenrijk Michael Kaplan Honda
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki
Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Honda
Vlag van Oostenrijk Franz Schopf Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Blessure[3]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4]
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[5]
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 165
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 145
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 132
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 100
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 91
6 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 86
7 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 85
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 76
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 65
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 58

Hoewel Sito Pons aan de leiding ging van het wereldkampioenschap in de 250cc-klasse, pakte hij in Rijeka pas zijn eerste poleposition. Juan Garriga, Jacques Cornu, Dominique Sarron, Reinhold Roth en Carlos Lavado stonden echter allemaal binnen één seconde, zodat er een spannende race verwacht werd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"32'041
2. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"32'449
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"32'561
4. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"32'614
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"32'889
6. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"32'894
7. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"33'160
8. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"33'394
9. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 1"33'646
10. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"33'760

Vlak na de start van de 250cc-race in Rijeka werd Toni Mang aangetikt door Donnie McLeod, waardoor beiden ten val kwamen. McLeod bleef ongedeerd, maar Mang brak een sleutelbeen. Intussen nam Sito Pons de leiding, gevolgd door Dominique Sarron en Juan Garriga. In de vierde ronde nam Garriga de tweede plaats over en hij ging er samen met Pons vandoor. Reinhold Roth, Jacques Cornu en Luca Cadalora vochten achter Sarron om de vierde plaats. Garriga was duidelijk sneller in het bochtige deel van het circuit, maar werd steeds op snelheid geklopt door Pons. Na een bijna-val besloot Garriga genoegen te nemen met de tweede plaats. Daarvoor moest hij echter wel een aanval van Sarron afslaan. Sarron nam de tweede plaats even in, maar in de laatste bocht remde Garriga hem uit. Dat deed hij op een moment dat er een achterblijver ingehaald werd, waardoor Sarron even werd opgehouden. Om de vierde plaats werd net zo hard gevochten door Roth en Cadalora, terwijl Cornu door versleten banden moest afhaken en zesde werd.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 40"21'39 1 20
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +5'00 2 17
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +6'06 4 15
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +24'20 5 13
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +24'38 7 11
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +30'24 3 10
7 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +1"01'06 11 9
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +1"11'56 12 8
9 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1"14'83 13 7
10 Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax +1"23'05 19 6
11 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1"23'22 21 5
12 Vlag van Zwitserland Urs Jucker Yamaha +1 ronde 22 4
13 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax +1 ronde 17 3
14 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +1 ronde 31 2
15 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax +1 ronde 15 1
16 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +1 ronde 30
17 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 26
18 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +1 ronde 27
19 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda +1 ronde 36
20 Vlag van Zwitserland Urs Luzi Honda +1 ronde 28
21 Vlag van België René Delaby Yamaha +1 ronde 33
22 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda +1 ronde 29
23 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda +1 ronde 34
24 Vlag van Duitsland Bernard Schick Honda 35

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Noord-Ierland Gary Cowan Yamaha 23
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 16
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 18
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Motor 14
Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 24
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha Val 9
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 8
Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax 23
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax Val 20
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax 37
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Val[6] 10
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 6 Blessure[7]

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha
Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Martin Sraj Honda
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Leljak Honda
Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) D. Srdoc Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha Blessure[8]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha Blessure[9]
Vlag van Spanje Alberto Puig Honda
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Docshop-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 149
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 145
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 122
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 100
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 91
6 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
7 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 83
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 63
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 51
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 36

Jorge Martínez reed als eerste en enige een tijd onder de 1 minuut 39 seconden. Hans Spaan pakte de tweede plaats voor Domenico Brigaglia. Garelli was de stuurproblemen nog steeds niet te boven, ondanks de montage van Honda RS 125-frames. Regerend wereldkampioen Fausto Gresini wist zich niet te kwalificeren en Luis Miguel Reyes moest vanaf de zeventiende plaats starten.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"38'820
2. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"39'230
3. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 1"39'349
4. Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 1"39'381
5. Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 1"39'488
6. Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 1"39'578
7. Vlag van Japan Kohji Takada Fukuda-Honda 1"39'590
8. Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 1"39'813
9. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 1"39'835
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 1"40'024

Aanvankelijk bestond de kopgroep in de 125cc-klasse uit Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan, Julián Miralles en Stefan Prein, maar ze werd aangevuld door Ian McConnachie en Gastone Grassetti. Gastone Grassetti passeerde Spaan om teamgenoot Gianola te helpen, maar maakte een stuurfout waarvan ook Spaan het slachtoffer werd. Hij kwam ten val maar kon de race nog als veertiende afsluiten. Martínez en Gianola finishten vlak achter elkaar en de Belg Lucio Pietroniro werd verrassend derde, vlak vóór Domenico Brigaglia, Stefan Prein en Kohji Takada. Hans Spaan was verrast omdat hij ondanks zijn veertiende plaats nog iets uitgelopen was op zijn concurrenten, want Miralles was door een gebroken krukas niet gefinisht en Grassetti was gevallen. Martínez had de race overigens gereden met een gekneusde knie en een aantal ontvellingen, opgelopen bij een val in de training van de 80cc-klasse.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 37"01'640 1 20
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda +0'900 9 17
3 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda +5'480 13 15
4 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax +5'620 3 13
5 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda +5'990 11 11
6 Vlag van Japan Kohji Takada Fukuda-Honda +6'120 7 10
7 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda +15'110 8 9
8 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli +24'640 17 8
9 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda +25'460 18 7
10 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda +25'980 36 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krzysztof Galatowicz Honda +27'080 14 5
12 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax +28'240 16 4
13 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda +28'690 21 3
14 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda +28'830 2 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda +30'200 30 1
16 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda +38'420 20
17 Vlag van Italië Claudio Macciotta Honda +43'120 23
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda +43'260 24
19 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax +43'680 22
20 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel +1 ronde 25
21 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda +2 ronden 33

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Emilio Cuppini Honda 29
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva 35
Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda Val 5
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 34
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva Vastloper 10
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax Voorvork 6
Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda Krukas 27
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda Val 4
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 12
Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax 26
Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 31
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Waibel-Honda Val 19
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda Val 32
Vlag van België Serge Julin Rotax 15
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 28

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda
Vlag van Italië Paolo Scappini Faccioli
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda
Vlag van Spanje Francisco Debon Arbizu-Casal
Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Casal
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Honda
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Honda
Vlag van Italië Marco Cipriani Honda
Vlag van Italië Stefano Bianchi Cordati

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi Geen machine[10]
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 120
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 103
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 72
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 54
5 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 51
6 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 44
7 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 42
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 41
9 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 39
10 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 36

Jorge Martínez zette weliswaar de snelste trainingtijd, maar hij werd door een plotselinge rukwind van zijn motor geblazen waardoor hij een aantal ontvellingen en een pijnlijke knie opliep. Zijn eigen sportarts wist hem op te lappen zodat hij toch zowel in de 80cc-race als de 125cc-race kon starten. Bert Smit was erg tevreden met zijn vierde startplaats, temeer omdat hij nog nooit in Rijeka gereden had.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"42'839
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 1"43'619
3. Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 1"43'935
4. Vlag van Nederland Bert Smit Krauser 1"44'594
5. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 1"44'713
6. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 1"45'022
7. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 1"45'126
8. Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 1"45'138
9. Vlag van Hongarije János Szabó Krauser 1"45'272
10. Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 1"45'274

Peter Öttl nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Jorge Martínez. Voor Martínez waren de belangen groot: hij kon hier zijn wereldtitel veilig stellen maar was ook bont en blauw door zijn val in de training. Toch wisten Öttl en Martínez weg te lopen van Àlex Crivillé, die op zijn beurt weer werd gevolgd door Jörg Seel, Bogdan Nikolov en Bert Smit. In de voorlaatste ronde nam Martínez definitief de leiding en hij won voor Öttl, Seel en Nikolov. Smit kwam ten val waardoor Stefan Dörflinger zesde werd. Met nog slechts één race te gaan kon Martínez niet meer ingehaald worden en hij was wereldkampioen 80 cc.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 29"32'75 1 20
2 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser +2'17 3 17
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi +20'78 12 15
4 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel +21'94 7 13
5 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser +22'14 6 11
6 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser +30'32 2 10
7 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +38'30 14 9
8 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal +38'45 10 8
9 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa +47'32 16 7
10 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser +48'40 13 6
11 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler +48'56 11 5
12 Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal +55'75 20 4
13 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +57'59 8 3
14 Vlag van Hongarije János Szabó Krauser +59'78 9 2
15 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel +1"05'60 18 1
16 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani +1"06'02 17
17 Vlag van Spanje Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax +1"08'83 24
18 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +1"19'00 25
19 Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser +1"29'64 21
20 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal +1"33'94 28
21 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser +1"35'61 30
22 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler +1"50'90 23
23 Vlag van België Jacques Bernard Fantic +1 ronde 27
24 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser +1 ronde 15
25 Vlag van Hongarije Peter Tibori Casal +1 ronde 33
26 Vlag van België Serge Julin Casal +1 ronde 19
27 Vlag van Duitsland Thomas Engl GPE +1 ronde 29
28 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Primoz Sovic Eberhardt +1 ronde 34
29 Vlag van Frankrijk Lione Robert SPR +1 ronde 32
30 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Brane Rokavec Seel +1 ronde 36
31 Vlag van België Chris Baert Casal +1 ronde 35

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Bert Smit Krauser Val 4
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 5
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Eberhardt 22
Vlag van Duitsland Hagen Klein Honda 31
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek OM-Spezial 37
Coureur Merk Grid
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Casal 26

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Italië Francesco Fantini BBFT
Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa Geen machine[11]
Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen) Nieto-Ducados-Derbi 117
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 75
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 69
4 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 65
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 60
6 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 47
7 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 45
8 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 41
9 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 35
10 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 28

Einde carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Wat men op dit moment nog niet wist was dat de sleutelbeenbreuk van Toni Mang het einde van zijn carrière zou betekenen. De heling verliep langzaam en tegen het einde van het seizoen besloot Mang zijn beide fabrieks-Honda's ter beschikking te stellen aan Jochen Schmid en Helmut Bradl. Zelf maakte hij bekend te stoppen met racen.

Tijdens de 80cc-race negeerde Àlex Crivillé het pitbord met de tekst "Alex Box". Daarmee wilde het team hem dwingen om achter Manuel Herreros te gaan rijden. Kennelijk was de status van Herreros binnen het Nieto-team groot, want Crivillé moest een podiumplaats en ten minste zes punten laten schieten zodat Herreros één punt meer zou scoren. Zijn weigering kwam hem later op een straf te staan: Crivillé mocht niet in de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije starten.

Professional Riders Association

[bewerken | brontekst bewerken]

In Rijeka kwam het tot de oprichting van de Professional Riders Association (PRA), die de belangen van de coureurs moest gaan behartigen. Het bestuur bestond voorlopig uit Sito Pons, Jorge Martínez, Fausto Gresini, Toni Mang en Wayne Gardner. De coureurs waren niet tevreden over de behartiging van hun belangen door de FIM, de ROPA (organisatoren) en de IRTA (teams).

Helikoptervlucht

[bewerken | brontekst bewerken]

Na de 500cc-race vlogen Randy Mamola en Eddie Lawson met een helikopter van Cagiva naar Bologna, officieel om de blessure van Lawson daar te laten behandelen door Willy Dungl[12]. Een aardig gebaar, maar Lawson werd door de gebroeders Castiglioni (Cagiva) ontvangen om over een contract voor het seizoen 1989 te spreken. Mamola en Lawson bezochten daarna - onderweg naar Frankrijk - ook nog de Ferrari-fabriek in Maranello en maakten bekend dat ze in november met een Mitsubishi samen zouden deelnemen aan een autorace in Macau.

Manfred Herweh

[bewerken | brontekst bewerken]

Manfred Herweh maakte zich niet erg geliefd onder zijn collega's nadat hij in de training Carlos Lavado in zijn val had meegesleept en in de race hetzelfde deed met Jean-Philippe Ruggia. Lavado hield aan zijn val een beenbreuk en een voetbreuk over, maar de tweede val van Herweh schakelde hem zelf voorlopig ook uit. Zijn Yamaha was total loss en zijn portemonnee leeg, waardoor hij de Grand Prix van Frankrijk moest overslaan.

Race for Glory

[bewerken | brontekst bewerken]

Net als tijdens de Belgische Grand Prix werden er weer opnamen gemaakt voor de film Race for Glory. Donnie McLeod reed in de 500cc-race als stand-in voor de acteur Alex McArthur, de "good guy" in de film. Hij speelde de held van de film, Cody Gifford. Mike Baldwin was uit de Verenigde Staten overgevlogen om de rol van de "bad guy" Klaus Kroeter (Oliver Stritzel) te spelen. Ze namen beide gewoon deel aan de race, die (in de film) werd gewonnen door Kroeter (Baldwin) terwijl Gifford (McLeod) derde werd. Daar was wel wat knip- en plakwerk voor nodig, want in werkelijkheid werden ze allebei op een ronde gereden door Wayne Gardner.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1987
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1989