Nog maar eens: schoonouders…
woensdag 14 februari 2024 06:57
Dag allemaal,
Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…
Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.
Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.
Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.
Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…
Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.
Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.
Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.
Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.
evenchecken wijzigde dit bericht op 14-02-2024 07:12
Reden: Spellingfoutje
Reden: Spellingfoutje
0.02% gewijzigd
woensdag 14 februari 2024 07:14
Wat een ellende, waarschijnlijk probeert je man al zijn hele leven het goed te doen voor iedereen. Op zijn werk, voor zijn ouders. Dat verklaart denk ik ook de burnout. Als hij van tevoren al weet hoe zijn vader gaat reageren, gaat dit al zijn hel leven zo. Zijn vader verander je niet meer, hoe je er mee om gaat wel. Sterkte voor jou en je man. En logisch dat je het voor hem opneemt ook. Ieder mens wil waardering en begrip van zijn ouders en als je dan juist door hun de grond in wordt geboord...heel verdrietig
poppy04 wijzigde dit bericht op 14-02-2024 07:16
13.81% gewijzigd
woensdag 14 februari 2024 07:14
Wat heftig en wat verdrietig voor jullie. Ik denk dat jullie deze mensen teveel macht geven. Je weet precies op welke knoppen ze gaan drukken, en toch laten jullie dat toe. Ik zou wat afstand nemen en ze af en toe via de app op de hoogte houden. Geef ze niet al die informatie waarvan je toch al weet dat het tegen jullie gebruikt gaat worden.
Zet het even op een heel laag pitje tot jullie weer wat sterker in je schoenen staan. Nu heb je je laten meeslepen. Begrijpelijk, want zulke dynamieken zijn moeilijk om te doorbreken of zelfs maar te ontlopen, maar je koopt er weinig voor.
Hou het contact even een hele tijd summier, oppervlakkig en via de app. Dat haalt even wat emoties weg bij jullie.
Zet het even op een heel laag pitje tot jullie weer wat sterker in je schoenen staan. Nu heb je je laten meeslepen. Begrijpelijk, want zulke dynamieken zijn moeilijk om te doorbreken of zelfs maar te ontlopen, maar je koopt er weinig voor.
Hou het contact even een hele tijd summier, oppervlakkig en via de app. Dat haalt even wat emoties weg bij jullie.
woensdag 14 februari 2024 07:33
Waren je kinderen ook bij de woordenwisseling?
In ieder geval goed dat je ze mee naar huis hebt genomen. Bij mensen die zo tegen jullie doen moeten zij niet te lang blijven. Je weet niet wat ze achter je rug tegen de kinderen zouden zeggen. Als opa en oma om de band met de kinderen geven, moeten zij eerst maar moeite doen om zich fatsoenlijk tegen jullie te gedragen.
In ieder geval goed dat je ze mee naar huis hebt genomen. Bij mensen die zo tegen jullie doen moeten zij niet te lang blijven. Je weet niet wat ze achter je rug tegen de kinderen zouden zeggen. Als opa en oma om de band met de kinderen geven, moeten zij eerst maar moeite doen om zich fatsoenlijk tegen jullie te gedragen.
woensdag 14 februari 2024 07:48
Wat een verhaal zeg. Wat ik nu zou doen is een tijd rust nemen en even geen ontmoetingen. Hij bespreekt het met zijn psych om te zien wat het beste is.
Ik denk dat het vooral in acceptatie zit. Deze mensen verander je niet en zullen altijd een heel eigen waarheid hebben. Oppervlakkig contact, na een rustperiode, ik denk dat je het daar het verst mee komt. En geen verwachtingen. Niet nog een keer jullie kant willen vertellen, dat komt toch niet aan, des te harder gaan zij zich verdedigen.
Ik denk dat het vooral in acceptatie zit. Deze mensen verander je niet en zullen altijd een heel eigen waarheid hebben. Oppervlakkig contact, na een rustperiode, ik denk dat je het daar het verst mee komt. En geen verwachtingen. Niet nog een keer jullie kant willen vertellen, dat komt toch niet aan, des te harder gaan zij zich verdedigen.
woensdag 14 februari 2024 08:04
Helemaal eens. Acceptatie dat de relatie is zoals hij is, verwachtingen bijstellen dat het toch opeens anders wordt, en grenzen aangeven in het contact. Dat is moeilijk, maar dat is wel de sleutel tot een relatie die toch min of meer bevredigend kan zijn.Sierlijk schreef: ↑14-02-2024 07:48Wat een verhaal zeg. Wat ik nu zou doen is een tijd rust nemen en even geen ontmoetingen. Hij bespreekt het met zijn psych om te zien wat het beste is.
Ik denk dat het vooral in acceptatie zit. Deze mensen verander je niet en zullen altijd een heel eigen waarheid hebben. Oppervlakkig contact, na een rustperiode, ik denk dat je het daar het verst mee komt. En geen verwachtingen. Niet nog een keer jullie kant willen vertellen, dat komt toch niet aan, des te harder gaan zij zich verdedigen.
Steeds verwachten dat het beter wordt, leidt alleen maar tot meer teleurstelling.
Tegen mijn eigen moeder heb ik eens precies benoemd welk gedrag ik heel vervelend vond en waarom. Ik ben er echter niet over in discussie gegaan, het was in mededelende stijl. Ik heb ook gezegd dat ik vertrek als ze dat doet. En dat is vervolgens ook een paar keer gebeurd. Zonder ruzie, gewoon opgestaan en gezegd: mam, dit gaat niet lekker, ik ga nu. Ik zie je volgende week weer.
Dat laatste gaf aan dat ik de deur niet dicht wilde gooien en ook geen ruzie wilde maken, maar echt puur grenzen aan wilde geven. Na een paar keer is dit nooit meer gebeurd. Het heeft enorm geholpen, vooral omdat het geen ingang voor discussie gaf, er viel niet over te onderhandelen.
woensdag 14 februari 2024 08:08
Je man mag heel blij met jou zijn.
Ik zou hier even de rust in proberen te vinden.
Bedenk je dat je grens aangeven, en dat is wat je partner heeft gedaan, niet het contact verbreken is. Het contact was al niet goed en je schoonouders zijn de mensen die zich ongezond gedragen.
Als je partner in een burnout zit, en sowieso, mag hij zichzelf beschermen.
Het voelt nu alsof jullie iets fout hebben gedaan omdat jullie de 'code' hebben doorbroken maar genoeg is genoeg.
Ik zou hier even de rust in proberen te vinden.
Bedenk je dat je grens aangeven, en dat is wat je partner heeft gedaan, niet het contact verbreken is. Het contact was al niet goed en je schoonouders zijn de mensen die zich ongezond gedragen.
Als je partner in een burnout zit, en sowieso, mag hij zichzelf beschermen.
Het voelt nu alsof jullie iets fout hebben gedaan omdat jullie de 'code' hebben doorbroken maar genoeg is genoeg.
woensdag 14 februari 2024 08:17
woensdag 14 februari 2024 09:10
Wat naar. Ook herkenbaar maar dan bij mijn eigen moeder. Oplossing: patroon doorbreken. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Realiseer je, niets van dit gezeur gaat over de inhoud. Het gaat over ego's, controle, oud zeer.
Ten eerste, vertel niets meer. Echt, waarom moeten ouders alles weten? Je bent geen 14, je bent ze niets verplicht.
Ten tweede, ga niet meer in op steken en stompen die ze uitdelen. Maar benoem wat er gebeurt. Ok pa, je zegt dit nu omdat je weet dat dit me boos maakt en dan kan jij daar vervolgens het slachtoffer over uithangen. Ga ik niet meer doen.
Ten derde, heb mededogen. Met jezelf en met de ouders. Dat zij zo doen, heeft een reden. Ze zijn gefrustreerd, voelen zich irrelevant, whatever. Erken dat en laat dat bij hun.
Realiseer je, niets van dit gezeur gaat over de inhoud. Het gaat over ego's, controle, oud zeer.
Ten eerste, vertel niets meer. Echt, waarom moeten ouders alles weten? Je bent geen 14, je bent ze niets verplicht.
Ten tweede, ga niet meer in op steken en stompen die ze uitdelen. Maar benoem wat er gebeurt. Ok pa, je zegt dit nu omdat je weet dat dit me boos maakt en dan kan jij daar vervolgens het slachtoffer over uithangen. Ga ik niet meer doen.
Ten derde, heb mededogen. Met jezelf en met de ouders. Dat zij zo doen, heeft een reden. Ze zijn gefrustreerd, voelen zich irrelevant, whatever. Erken dat en laat dat bij hun.
woensdag 14 februari 2024 09:19
Jeetje. Jouw schoonouders bemoeien zich nog met hun zoon alsof het hun kind is. Het gaat ze niks aan dat jouw man AD slikt en hun mening daarover doet er ook niet toe.
Ik zou proberen om voortaan simpelweg niet in te gaan op dit soort dingen. En voer dit soort gesprekken in ieder geval niet meer in bijzijn van de kinderen! Echt niet ok voor hen.
Ik zou proberen om voortaan simpelweg niet in te gaan op dit soort dingen. En voer dit soort gesprekken in ieder geval niet meer in bijzijn van de kinderen! Echt niet ok voor hen.
woensdag 14 februari 2024 09:34
Hoe gaat het nu met jullie? En met name je partner?
Mijn ervaring is, want ook hier veel te veel herkenning, is grijze steen methode https://www.emotionelemishandeling.nl/d ... n-methode/, "liefdevol"begrenzen, niet antwoorden en als je merkt dat het gaat escaleren gewoon weggaan. Zeggen jeetje, is het al zo laat, Kom Piet, we moeten echt gaan want anders zijn we te laat.
Je partner en jij geven door antwoord te geven ruimte. Zijn er problemen op het werk. Alles gaat zijn gangetje. Gaat alles op je werk? Alles gaat zijn gangetje. Dingen pas meedelen als het is gebeurd.
Je partner kan wel hopen op de goede band met zijn vader en diens goedkeuring, enkel deze is er niet en gaat er ook niet meer komen. Dat is zuur en ontzettend naar, maar het is verstandig dit te gaan accepteren. Als die hobbel is genomen, kan er ruimte ontstaan om weliswaar oppervlakkig en op een normale manier praten over koetjes en kalfjes. Enkel geeft anderen geen ruimte om je emotioneel te manipuleren of te beïnvloeden.
Ik heb mede door het gedrag die je hier schetst een burn-out ook door problemen in het werk en zo waren en zijn er nog wat andere zaken en is de batterij leeggelopen. Inmiddels ben ik begonnen met schematherapie en waarschijnlijk volgt ook traumaverwerking.
Ik wens je partner en jou heel veel succes!
Mijn ervaring is, want ook hier veel te veel herkenning, is grijze steen methode https://www.emotionelemishandeling.nl/d ... n-methode/, "liefdevol"begrenzen, niet antwoorden en als je merkt dat het gaat escaleren gewoon weggaan. Zeggen jeetje, is het al zo laat, Kom Piet, we moeten echt gaan want anders zijn we te laat.
Je partner en jij geven door antwoord te geven ruimte. Zijn er problemen op het werk. Alles gaat zijn gangetje. Gaat alles op je werk? Alles gaat zijn gangetje. Dingen pas meedelen als het is gebeurd.
Je partner kan wel hopen op de goede band met zijn vader en diens goedkeuring, enkel deze is er niet en gaat er ook niet meer komen. Dat is zuur en ontzettend naar, maar het is verstandig dit te gaan accepteren. Als die hobbel is genomen, kan er ruimte ontstaan om weliswaar oppervlakkig en op een normale manier praten over koetjes en kalfjes. Enkel geeft anderen geen ruimte om je emotioneel te manipuleren of te beïnvloeden.
Ik heb mede door het gedrag die je hier schetst een burn-out ook door problemen in het werk en zo waren en zijn er nog wat andere zaken en is de batterij leeggelopen. Inmiddels ben ik begonnen met schematherapie en waarschijnlijk volgt ook traumaverwerking.
Ik wens je partner en jou heel veel succes!
woensdag 14 februari 2024 10:00
Ik zou juist het eventuele initiatief voor contact bij jullie houden, op jullie voorwaarden en wanneer de timing voor jullie goed is. Even een beetje afstand is misschien nodig.Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten…
Contact tussen grootouder en kleinkind kan ook zonder intensief contact tussen ouder en grootouder.
Sterkte.
woensdag 14 februari 2024 11:24
Dag allemaal,
Bedankt voor jullie reacties, het doet mij deugd om die te lezen. Spijtig om te lezen dat het herkenbaar is voor velen...
We zijn beiden veertigers. Schoonouders behandelen ons inderdaad soms nog als kinderen, en vinden het - denk ik - vervelend dat we dat niet echt toelaten. We zijn volwassenen, ze mogen advies geven, maar wij nemen toch nog altijd zelf beslissingen. Schoonzus is echter erg afhankelijk van hen (laatste voorbeeld; ze heeft een nieuwe auto gekocht, schoonouders hebben dat helemaal voor haar geregeld - ze is ook een veertiger trouwens, geen 20 meer...).
Ik dacht dat jullie gingen aangeven dat ik er buiten had moeten blijven. Het is wel fijn om te horen dat jullie mijn 'tussenkomsten' ook niet overdreven vonden, en dit ook wel zien als steun aan mijn partner.
En ja, eigenlijk zegt mijn man al jaren dat hij dingen niet wil delen met hen, maar ik vind dat altijd moeilijk te verstaan. Nu is het even terug duidelijk geworden waarom... het staat zo ver af van hoe ik ben en wil zijn met mijn kinderen (en met mijn eigen ouders), dat ik mij er moeilijk een voorstelling van kan maken. In plaats van hem te steunen, duwt mijn schoonvader hem nog meer de afgrond in, en is vooral bezig met zijn eigen ego, waarom we niet MET HEM hebben gedeeld wat er aan de hand is.
Spijtig genoeg hebben onze kinderen van 10 en 12 de discussie gehoord. We zijn wel achteraf nog met hen in gesprek gegaan, er is heel veel geknuffeld en uitgelegd. Iedereen is er wel wat van onder de voet vandaag.
Partner is geen prater, dus ik laat duidelijk zien dat ik er ben voor hem, dat ik hem wil steunen, zonder hem te verplichten om het met mij te bespreken. Ik heb hem ook laten weten erg fier op hem te zijn om na al die jaren voor zichzelf op gekomen te zijn (hij heeft ook letterlijk gezegd: 'ik ben geen kind meer, ik hoef dit niet te pikken').
Ik ben aan het werk vandaag, maar blijf ook in contact met de kinderen (die dus thuis zijn met hun papa), want merk dat ze er erg mee inzitten. Maar zoals iemand zei: we hebben ook duidelijk de boodschap gegeven aan de kinderen dat dit gedrag van niemand aanvaardbaar is, en dat we grenzen aangeven.
Toevallig heeft partner vrijdag terug een afspraak bij de psycholoog, hopelijk helpt dit hem wat vooruit.
Nogmaals bedankt voor de steun, dit is echt helpend.
Bedankt voor jullie reacties, het doet mij deugd om die te lezen. Spijtig om te lezen dat het herkenbaar is voor velen...
We zijn beiden veertigers. Schoonouders behandelen ons inderdaad soms nog als kinderen, en vinden het - denk ik - vervelend dat we dat niet echt toelaten. We zijn volwassenen, ze mogen advies geven, maar wij nemen toch nog altijd zelf beslissingen. Schoonzus is echter erg afhankelijk van hen (laatste voorbeeld; ze heeft een nieuwe auto gekocht, schoonouders hebben dat helemaal voor haar geregeld - ze is ook een veertiger trouwens, geen 20 meer...).
Ik dacht dat jullie gingen aangeven dat ik er buiten had moeten blijven. Het is wel fijn om te horen dat jullie mijn 'tussenkomsten' ook niet overdreven vonden, en dit ook wel zien als steun aan mijn partner.
En ja, eigenlijk zegt mijn man al jaren dat hij dingen niet wil delen met hen, maar ik vind dat altijd moeilijk te verstaan. Nu is het even terug duidelijk geworden waarom... het staat zo ver af van hoe ik ben en wil zijn met mijn kinderen (en met mijn eigen ouders), dat ik mij er moeilijk een voorstelling van kan maken. In plaats van hem te steunen, duwt mijn schoonvader hem nog meer de afgrond in, en is vooral bezig met zijn eigen ego, waarom we niet MET HEM hebben gedeeld wat er aan de hand is.
Spijtig genoeg hebben onze kinderen van 10 en 12 de discussie gehoord. We zijn wel achteraf nog met hen in gesprek gegaan, er is heel veel geknuffeld en uitgelegd. Iedereen is er wel wat van onder de voet vandaag.
Partner is geen prater, dus ik laat duidelijk zien dat ik er ben voor hem, dat ik hem wil steunen, zonder hem te verplichten om het met mij te bespreken. Ik heb hem ook laten weten erg fier op hem te zijn om na al die jaren voor zichzelf op gekomen te zijn (hij heeft ook letterlijk gezegd: 'ik ben geen kind meer, ik hoef dit niet te pikken').
Ik ben aan het werk vandaag, maar blijf ook in contact met de kinderen (die dus thuis zijn met hun papa), want merk dat ze er erg mee inzitten. Maar zoals iemand zei: we hebben ook duidelijk de boodschap gegeven aan de kinderen dat dit gedrag van niemand aanvaardbaar is, en dat we grenzen aangeven.
Toevallig heeft partner vrijdag terug een afspraak bij de psycholoog, hopelijk helpt dit hem wat vooruit.
Nogmaals bedankt voor de steun, dit is echt helpend.
woensdag 14 februari 2024 11:55
Advocaat van de duivel dan maar even:
Ik denk dat het niet slim is om als schoondochter in dit soort familiesystemen in te breken en dingen te willen veranderen.
Natuurlijk valt dat niet in goede aarde. Die mensen doen dit al ruim 40 jaar zo met z'n allen. Wil niet zeggen dat het goed is, maar ook niet dat een buitenstaander dat even aan kan pakken.
En je kunt wel zeggen dat ze jullie als kinderen behandelen, maar jullie stellen je ook als kinderen op. Bijvoorbeeld door dingen niet te vertellen uit angst voor een reactie. Ik vind het ook wel heel raar om je ouders niet te vertellen dat je ziek thuis zit.
En ik vind het ook extreem onhandig dat dit precies op een moment gebeurt dat de kinderen denken te gaan logeren en dan ineens in een dramatische twist toch weer mee terug naar huis moeten.
Daarbij heb ik een sibling die ook vindt dat ik altijd voorgetrokken word en daar klopt helemaal niets van. Jouw partner klinkt ook een tikje jaloers en verongelijkt, door erover te vallen dat zijn ouders zijn zus helpen met het uitzoeken van een auto. Who the hell cares?
Ik denk dat het niet slim is om als schoondochter in dit soort familiesystemen in te breken en dingen te willen veranderen.
Natuurlijk valt dat niet in goede aarde. Die mensen doen dit al ruim 40 jaar zo met z'n allen. Wil niet zeggen dat het goed is, maar ook niet dat een buitenstaander dat even aan kan pakken.
En je kunt wel zeggen dat ze jullie als kinderen behandelen, maar jullie stellen je ook als kinderen op. Bijvoorbeeld door dingen niet te vertellen uit angst voor een reactie. Ik vind het ook wel heel raar om je ouders niet te vertellen dat je ziek thuis zit.
En ik vind het ook extreem onhandig dat dit precies op een moment gebeurt dat de kinderen denken te gaan logeren en dan ineens in een dramatische twist toch weer mee terug naar huis moeten.
Daarbij heb ik een sibling die ook vindt dat ik altijd voorgetrokken word en daar klopt helemaal niets van. Jouw partner klinkt ook een tikje jaloers en verongelijkt, door erover te vallen dat zijn ouders zijn zus helpen met het uitzoeken van een auto. Who the hell cares?
woensdag 14 februari 2024 12:05
Nee, natuurlijk zijn ze dat dan niet.
Ik begrijp nooit dat mensen dan toch aanraden om contact te stimuleren.
Ze gedragen zich zo in het bijzijn van hun kleinkinderen, dus het risico dat ze daar ook rare dingen tegen gaan zeggen (zeker als de kinderen die leeftijd hebben) als ze die alleen hebben lijkt me vrij groot. Je wil niet dat je kinderen zo gemanipuleerd worden.
woensdag 14 februari 2024 12:13
@Taskmaster
Graag advocaat van de duivel, ik sta er zeker voor open!
Ik heb mijn partner gevolgd in zijn keuze om dit niet te bespreken met zijn ouders, ook al begreep ik het niet helemaal. Maar eens de vraag rechtstreeks kwam - wat ik wel ok vond, blijk van interesse, vond ik wel dat hij eerlijk moest zijn. Hierover liegen vond ik niet ok. Partner is inderdaad bang van de reacties van zijn ouders. Zelf vind ik dat moeilijk te begrijpen, maar als ik zie hoe het gisteren gelopen is, kan ik mij wel inbeelden dat dit gesprekken zijn die je moeilijk kan voeren als je je al slecht voelt.
Het moment was heel slecht gekozen, ik had liever gehad dat de kinderen dit niet hadden hoeven horen. Ik heb ook een hele tijd in het gesprek gehoopt dat de rust zou weerkeren, en dat de kinderen gewoon konden blijven. Maar op een bepaald moment zijn we op een punt beland dat dit echt niet meer ok was.
En het voortrekken: dat gaat natuurlijk niet over die auto. Dat was een voorbeeld dat schoonzus erg veel nood heeft aan ondersteuning van haar ouders. (ze hebben trouwens niet alleen de auto uitgezocht, maar ook de financiering, zij hebben de bestelling geplaatst, de inschrijving geregeld,...) Ik kan heel veel voorbeelden geven... maar dan wordt mijn bericht te lang. Vb. minimaal 2 keer per week de kinderen van schoonzus opvangen, waardoor er voor onze kinderen geen ruimte meer is, als wij ergens te laat toekomen krijgen wij commentaar, als zij ergens te laat toekomt wordt dit vergoelijkt, als we een datum moeten vastleggen voor kerst komt er commentaar op de tradities in mijn familie die al 25+ jaar gelden, maar dan komt schoonzus met nieuwe partner en daar wordt gezegd 'ah ja, tradities moeten in ere gehouden worden', en zo zijn er de voorbije 15 jaar tientallen voorvallen. Elk op zich klein, maar als we alles gaan optellen wordt het wel erg veel. Ik denk trouwens dat schoonzus zich helemaal van geen kwaad bewust is.
Zoals wel al een aantal keer gezegd is, denk ik dat ik als schoondochter niet moet proberen om dit familiesysteem te veranderen. Dat is wel heel erg moeilijk als ik zie hoeveel last partner hier van heeft...
Graag advocaat van de duivel, ik sta er zeker voor open!
Ik heb mijn partner gevolgd in zijn keuze om dit niet te bespreken met zijn ouders, ook al begreep ik het niet helemaal. Maar eens de vraag rechtstreeks kwam - wat ik wel ok vond, blijk van interesse, vond ik wel dat hij eerlijk moest zijn. Hierover liegen vond ik niet ok. Partner is inderdaad bang van de reacties van zijn ouders. Zelf vind ik dat moeilijk te begrijpen, maar als ik zie hoe het gisteren gelopen is, kan ik mij wel inbeelden dat dit gesprekken zijn die je moeilijk kan voeren als je je al slecht voelt.
Het moment was heel slecht gekozen, ik had liever gehad dat de kinderen dit niet hadden hoeven horen. Ik heb ook een hele tijd in het gesprek gehoopt dat de rust zou weerkeren, en dat de kinderen gewoon konden blijven. Maar op een bepaald moment zijn we op een punt beland dat dit echt niet meer ok was.
En het voortrekken: dat gaat natuurlijk niet over die auto. Dat was een voorbeeld dat schoonzus erg veel nood heeft aan ondersteuning van haar ouders. (ze hebben trouwens niet alleen de auto uitgezocht, maar ook de financiering, zij hebben de bestelling geplaatst, de inschrijving geregeld,...) Ik kan heel veel voorbeelden geven... maar dan wordt mijn bericht te lang. Vb. minimaal 2 keer per week de kinderen van schoonzus opvangen, waardoor er voor onze kinderen geen ruimte meer is, als wij ergens te laat toekomen krijgen wij commentaar, als zij ergens te laat toekomt wordt dit vergoelijkt, als we een datum moeten vastleggen voor kerst komt er commentaar op de tradities in mijn familie die al 25+ jaar gelden, maar dan komt schoonzus met nieuwe partner en daar wordt gezegd 'ah ja, tradities moeten in ere gehouden worden', en zo zijn er de voorbije 15 jaar tientallen voorvallen. Elk op zich klein, maar als we alles gaan optellen wordt het wel erg veel. Ik denk trouwens dat schoonzus zich helemaal van geen kwaad bewust is.
Zoals wel al een aantal keer gezegd is, denk ik dat ik als schoondochter niet moet proberen om dit familiesysteem te veranderen. Dat is wel heel erg moeilijk als ik zie hoeveel last partner hier van heeft...
woensdag 14 februari 2024 12:16
woensdag 14 februari 2024 12:22
Deze haal ik er even uit, maar geef het gerust aan als ik de quote moet weghalen.evenchecken schreef: ↑14-02-2024 11:24
En ja, eigenlijk zegt mijn man al jaren dat hij dingen niet wil delen met hen, maar ik vind dat altijd moeilijk te verstaan. Nu is het even terug duidelijk geworden waarom... het staat zo ver af van hoe ik ben en wil zijn met mijn kinderen (en met mijn eigen ouders), dat ik mij er moeilijk een voorstelling van kan maken.
Toevallig heeft partner vrijdag terug een afspraak bij de psycholoog, hopelijk helpt dit hem wat vooruit.
Jij hebt een bepaalde manier van hoe je de omgang met je ouders wilt en projecteert dat op de ouders van je man. Helaas is elk gezin anders en kun je niet verwachten dat beide gezinnen op dezelfde manier functioneren. Laat je man in zijn waarde en hem bepalen wat hij wel en niet wilt delen met zijn zus en ouders.
Dat komt goed uit dat je man vrijdag naar de psycholoog gaat, dan kan hij hopelijk bespreken wat hij er van vond en bij voelde, want die afwijzing van zijn vader (en moeder) zullen hard aangekomen zijn.
Steun hem en wees zijn luisterend oor, probeer voorzichtig te zijn in het sturen van zijn handelen. Laat dat aan zijn psycholoog over. (Dan kun je ook later niet de wijzende vinger krijgen dat hij ruzie heeft met zijn ouders door jou, want ook dat kan gebeuren als je pech hebt.)
Ik wil hiermee niet zeggen dat je slecht gehandeld hebt. Ik probeer het alleen van een andere kant te belichten. (Uit ervaring met een partner die voor mij wilde bepalen hoe ik met mijn ouders moest omgaan, want hij snapte onze dynamiek niet. Dus wellicht heb ik wat dingen ingevuld die helemaal niet waar zijn. Sorry als dat zo is!)
woensdag 14 februari 2024 12:30
Inderdaad, afstand nemen. Dit werkt niet mee met het herstel van je man , het werkt juist tegen.
Je zou eventueel schoonmoeder bij jullie thuis kunnen ontvangen als jullie (en zij) daar behoefte aan hebben maar die vader zou ik enorm op afstand houden.
Een grootouder die op die manier in het bijzijn van zijn kleinkinderen hun vader kleineert, heeft een giftige invloed die ik ver weg van mijn kinderen zou willen houden. Hoe aardig hij ook voor de kinderen zou zijn.
Je zou eventueel schoonmoeder bij jullie thuis kunnen ontvangen als jullie (en zij) daar behoefte aan hebben maar die vader zou ik enorm op afstand houden.
Een grootouder die op die manier in het bijzijn van zijn kleinkinderen hun vader kleineert, heeft een giftige invloed die ik ver weg van mijn kinderen zou willen houden. Hoe aardig hij ook voor de kinderen zou zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in