Roos, de psychologe (1) – kennismaking

Luister?

“Het goede nieuws is dat je absoluut niet ziek bent” zegt de psychologe, met de prachtige voornaam Rooswitha, nadat ze nagedacht heeft over de antwoorden die ik gegeven heb, als antwoord op al haar vragen. “Maar wat is het dan?” vraag ik. “Het is een soort van omgekeerd Oedipuscomplex, wat je ontwikkeld hebt omdat je opgegroeid bent zonder moeder” zegt Rooswitha. “Mooi, nu weet ik nog niets” antwoord ik. “Omdat je opgegroeid bent mét, en opgevoed bent door, louter en alleen een vader, die de ene na de andere scharrel heeft gehad, heb je een bijzondere interesse ontwikkeld voor de dames die hij verschalkte” verklaart Rooswitha. “En verklaart dit ook mijn bijzondere seksuele wensen?” vraag ik. “Het verlangen naar een vrouw die de teugels strak houdt en die je verwent, maar ook straft is hier inderdaad een onderdeel van” zegt de psychologe. “Dus ik ben niet ziek in mijn hoofd, of zo?” vraag ik nogmaals om er zeker van te zijn dat mij niets mankeert, want het verlangen en de hunkering, drijven me soms echt tot waanzin. “Absoluut niet, je zult ermee om moeten leren gaan, of je zult een vrouw moeten vinden, die aan je wensen kan en wil voldoen” antwoord de vrouw, die eruit ziet als een bibliothecaresse, van middelbare leeftijd, maar psychologe is. “Dat wordt een hele uitdaging” mompel ik. Ze heeft mijn binnensmondse uitspraak echter gehoord en reageert koeltjes “voor iemand die zijn sporen in de ICT ruimschoots verdiend heeft, weet je schijnbaar weinig van het internet af”. Een minzaam lachje vormt zich om mijn mond en ik heb de tip begrepen, maar toch stel ik de vraag “heeft u nog tips?” Ze rommelt wat in een lade en haalt er na enig zoekwerk een flyertje uit, dat ze mij overhandigt.

Op de voorkant staan enkele dames tussen de 40 en 50 jaar in feestelijke kledij en de titel zegt “café Cougar”. Ik wil het foldertje openen, maar Rooswitha vraagt “heb je nog meer vragen, anders wil ik dit intakegesprek graag afronden en verder met mijn patiënten, waar jij er geen van zult worden?” “Hoe komt u aan het foldertje?” vraag ik brutaal. “Geen persoonlijke vragen was de afspraak” zegt ze vermanend, waarop ik te kennen geef geen verdere vragen te hebben, waarna ze me vriendelijk de deur wijst.

Het gevoel dat ik de laatste jaren ontwikkeld heb is in elk geval verklaard, bedenk ik, als ik onderweg ben naar huis. Als 25-jarige vallen voor vrouwen die een jaar of 20 ouder zijn is immers geen gangbaar fenomeen. Daarbij heb ik ook nog sterk het gevoel dat ik me dienstbaar wil opstellen naar oudere dames, dus de leeftijdsgenoten, waar ik wel eens iets mee heb gehad, konden mij niet echt bekoren. Na enkele weken liep elke relatie stuk, vanwege het simpele feit dat de meiden te jong zijn en zich gelijk stellen aan mij, waar ik dus soms de behoefte voel om me nederig te gedragen. Natuurlijk gaat het me goed, geweldig zelfs: ik zie er goed uit, heb een geweldige job, die voldoende centjes oplevert om onbekommerd te kunnen leven, maar ik heb niemand die mij emotioneel en seksueel prikkelt.

Ondanks dat het gesprek met de psychologe slechts een half uurtje geduurd heeft ben ik wel gerust gesteld: ik ben mentaal gezond, maar heb gewoon een specifieke behoefte, die bovendien verklaarbaar is. Met mijn vrienden kan ik er natuurlijk niet over praten, laat staan met mijn vader, want die valt op exact dezelfde type vrouwen als ik: hij zal me eerder zien als een concurrent, denk ik lachend in mezelf.

Thuisgekomen plof ik op de bank en neem de folder ter hand: Een uitgaansgelegenheid in een aangrenzende stad organiseert maandelijks een avond voor vrouwen in de leeftijdscategorie van 40 tot 60 jaar, in een ongedwongen sfeer. De mannelijke bezoekers mogen niet ouder zijn dan 30 jaar, wat natuurlijk pure leeftijdsdiscriminatie is, vandaar dat het een besloten avond betreft. Bezoekers dienen zich vooraf aan te melden als lid en ontvangen een entreebewijs. Verder vermeld de folder dat dit dé gelegenheid is voor vrouwen om een jongere vent aan de haak te slaan, maar ik beleef het uiteraard exact andersom.

Meteen neem ik mijn tablet op de schoot en Google wat ik zojuist gelezen heb. De internetsite geeft echter dezelfde info als de folder, waarbij ik moet opmerken dat er geen foto’s van gasten getoond worden, dus de dames op de voorkant van de folder zijn vermoedelijk modellen. Wel staan er data op de website, waarbij ik ontdek dat de eerstvolgende datum volgende week zaterdag is. Er staat geen adres of telefoonnummer op de website, maar slechts een e-mailadres voor belanghebbende, dus ik tik direct een mailtje, met de mededeling dat ik graag een avond wil bezoeken.

Na enkele mailtjes heen en weer, waarbij ik vrij veel over mezelf dien te vertellen, ontvang de donderdag voor de betreffende zaterdag een mail, die mijn aanmelding bevestigt. Verder word mij medegedeeld dat ik zaterdag reeds welkom ben, maar dat ik me bij de ingang dien te melden met mijn ID-bewijs, omdat het versturen van een kaartje niet meer gaat lukken. Die zaterdagavond rijd ik met knikkende knietjes richting de stad en vind de uitgaansgelegenheid met behulp van mijn navigatie zonder enig probleem. Er is parkeergelegenheid voldoende, dus enkele minuten na aankomst, meld ik me bij de receptie van de uitgaansgelegenheid, die meerdere zalen kent. Even later word ik opgehaald door een oudere dame, die mij zeker niet kan bekoren, want ze ziet er eerder uit als een omaatje en zal de 60 zeker gepasseerd zijn. Ze is wel uiterst vriendelijk, overhandigt mij een toegangskaartje en wijst me de weg richting de betreffende zaal, waar het “Cougarfeest” gehouden wordt.

Zodra ik de zaal betreden heb vallen mij een aantal zaken op: er zijn veel meer vrouwen dan mannen aanwezig, de muziek is modern maar staat niet te hard en het is druk, niet te druk, maar wel zeer goed gevuld met mensen. Gezien de grootte van de zaal denk ik dat er toch zeker vijfhonderd mensen aanwezig zijn, waarvan ongeveer 2/3 deel vrouwelijk is. Sommige zijn de houdbaarheidsdatum reeds gepasseerd, maar enkelen zien er uit om door een ringetje te halen. Zo nonchalant mogelijk loop ik een rondje door de zaal, waarbij ik mijn ogen goed de kost geef, terwijl ik probeer te veinzen dat ik op zoek ben naar iemand, zodat mijn getuur er niet vreemd uit ziet. De dames bekijken me echter ongegeneerd en een aantal groeten me zelfs, ondanks dat ik ze nooit eerder gezien heb. Zodra ik bij de bar aan kom bestel ik een colaatje (ik ben immers met de auto), die ik aan neem van de jongedame achter de bar (hier is over nagedacht, want ondanks dat ze beeldschoon is, is niemand in haar geïnteresseerd natuurlijk), waarna ik met mijn rug tegen de bar, de zaal in kijk. “Tom?” zegt een stem vragend, vanaf mijn linkerkant.

Nu heet ik ook zo, dus ik kijk zoekend naar links, maar herken niemand, dus ik richt mijn blik weer naar voren, maar plots verschijnt er een dame voor mijn neus, die verdomd veel lijkt op de psychologe die me de folder overhandigd heeft. “Rooswitha?” zeg ik vragend, nadat ik haar goed bekeken heb omdat ik serieus twijfelde, vanwege haar uiterlijk: ze draagt namelijk een getailleerd wit hemd met ruches en een strakke jeans, met daaronder hoge zwarte pumps. Bovendien draagt ze geen bril en is ze lichtjes opgemaakt, waarbij ze haar grote bol krullen los over haar schouder heeft gedrapeerd, zodat ze eruit ziet als mijn ideale natte droom. “Ja, maar zeg maar mevrouw Roos” antwoord ze, terwijl ze mij een hand toesteekt, die ik aan neem en schud. “Wat doet u hier?” vraag ik verbaasd. “Ik ben 47, alleenstaand en hoor de hele dag andermans problemen aan. Wat denk jij dat ik hier doe?” vraagt ze lachend. Boodschap ontvangen, denk ik bij mezelf, dus ik reageer niet op haar vraag, omdat ik aan neem dat deze retorisch bedoeld is, dus ik vraag “mag ik u iets te drinken aanbieden?” “Wit wijntje” zegt ze kortaf, waarop ik me omdraai en de gewenste drank bestel, bij de bloedmooie bardame.

Als ik Roos de wijn overhandig, kijkt ze me recht in mijn ogen en zegt, terwijl haar ogen zich kort tot de bardame richten “slimme zet heh, maar voor haar is het denk ik minder leuk om geconfronteerd te worden met alleen maar mannen die geïnteresseerd zijn in haar moeder”. “Is het uw dochter dan?” vraag ik verwonderd. “Nee, bij wijze van spreken” zegt Roos. “Ja, inderdaad” bevestig ik haar uitspraak, aangezien ik deze gedachte ook al had bij de jongedame. “Je hebt besloten op onderzoek uit te gaan?” vraagt Roos. “Ja, op uw aanraden” bevestig ik haar vraag “u heeft me zelf de folder overhandigd”. “Alles heeft een reden, lieve jongen” zegt ze, waaruit ik opmaak dat ze interesse in me heeft, dus ik kleur direct rood. Ze merkt het uiteraard op en streelt brutaal over mijn wang, waarbij ze zegt “had je dat niet verwacht dan?” “Eh, nee. U mag toch geen persoonlijke relatie met patiënten onderhouden” zeg ik verbaasd. “Je bent geen patiënt en bovendien worden de gegevens van mensen die een intake gedaan hebben, direct vernietigd, indien ze geen patiënt worden, omwille van de privacywetgeving” zegt Roos. “Ah” reageer ik laconiek om te bevestigen dat ik haar uitleg begrepen heb. “Dus u valt op jongere mannen?” vraag ik brutaal. Haar antwoord legt de onnozelheid van mijn vraag pijnlijk bloot, want ze zegt “anders zou ik hier niet zijn, toch”. “Inderdaad” antwoord ik, terwijl ik bij mezelf denk “stom van me”.

Omdat Roos reeds op de hoogte is van mijn verlangens, geeft haar aanwezigheid mij op de een of andere manier een vreemd gevoel: ze weet gewoon te veel eigenlijk, maar toch ontwikkelt zich tussen haar en mij een gesprek over onze dagelijkse bezigheden en heb ik de indruk dat zij net zo hard op zoek is naar iemand in haar leven, zoals ik dat ook ben, met dien verstande dat ik bepaalde behoeftes heb. Het feit dat ze met me in gesprek blijft is echter een teken aan de wand voor me, gezien de kennis die ze reeds over me bezit, dus ik bedenk me dat indien zij echt geïnteresseerd is, zij mij wel eens zou kunnen geven waar ik naar verlang, wat natuurlijk een enorm surplus is.

Na een uurtje of twee zeg Roos plotseling “ik ga nog even met enkele vrienden en kennissen een praatje maken, dus amuseer je nog”. Ik ben verrast, aangezien ik niet alleen gehoopt had dat ze met me mee zou gaan, maar ik had het na het gesprek ook stiekem verwacht. Haar afscheid is echter veelbelovend, want ze streelt mijn wang, drukt er een kusje op en zegt “misschien tot straks”. “Ja, misschien” zeg ik nog, maar haar prachtige achterkant, verdwijnt al in de mensenmassa. Vertwijfeld hang ik aan de bar, waar ik plotseling door de ene na de andere dame wordt aangesproken, zodat de tijd snel verstrijkt.

Tegen middernacht sta ik met een mooie blonde dame te praten, die mij ook wel een zou kunnen bekoren, ondanks dat ze zichtbaar jonger is dan Roos, want ze zal de 40 net halen. Ze spreekt op dominante toon, wat mij dus aantrekt in haar en ze is gekleed in strakke latex broek, wat mij echt opwindt. “Ik dacht dat jij me thuis zou brengen” hoor ik opeens naast me. Opzij kijkend, zie ik dat Roos vlak naast me staat met haar armen over elkaar. Enkele seconden denk ik na over wat te doen of te zeggen, maar ik lijk wel in de ban van Roos, want ik zeg “ja natuurlijk”. Roos neemt mijn hand vast en zegt “nu meekomen, we gaan”. Gedwee volg ik haar terwijl ze me aan mijn hand door de mensenmassa loodst, richting de uitgang. “Ik neem aan dat je met de auto bent” zegt ze, refererend aan het feit dat ik slechts cola gedronken heb. “Inderdaad” antwoord ik, waarna ze me voorgaat richting de parkeerplaats.

Al snel zitten we in de auto, waar Roos zegt “ben maar blij dat ik je gered heb uit de handen van Mia”. “Hoe zo?” vraag ik op een uiterst brutale toon, aangezien ik eigenlijk geïnteresseerd in haar was. “Die latex broek ziet er misschien geweldig uit, maar als ze je vastgebonden heeft op bed en je neemt met een voorbinddildo piep je wel anders” zegt Roos. Mijn perverse gedachten zijn even heer en meester in mijn hersenpan, want de pornofilmpjes die ik over zulke situaties weleens gezien heb, vind ik best wel opwindend. Roos lijkt gedachten te kunnen lezen, want ze zegt “het idee is wellicht opwindend, maar de week erna kun je je nog elke stoot herinneren. En niet omdat het lekker was, maar omdat je moeilijk kunt zitten” verduidelijkt Roos ten overvloede. Ervan uitgaande dat ze het beste met me voor heeft gehad, door me uit de klauwen van Mia te redden antwoord ik “dankjewel Roos”. “Mevrouw Roos voor jou” verbetert ze mijn dankwoord.

Ik doe er verder het zwijgen toe en stuur de auto de kant op die Roos me instrueert, zodat we een kwartier later eindigen op de oprit van een middelgroot vrijstaand huis in een dorp dat tegen mijn eigen woonplaats aan ligt. Schaapachtig laat ik de motor draaien, omdat ik het gevoel heb dat de handeling van Roos slechts bedoeld was om me van Mia te redden, maar als Roos zegt “naar binnen jij” dansen mijn hersenen de polonaise in mijn hoofd. Binnengekomen loopt Roos direct door naar een ruimte die de woonkamer blijkt te zijn: het is een mengeling tussen een klassieke en een moderne inrichting, die wonderwel gelukt is. Roos is veel belezen, gezien de honderden boeken, die samen een grote kast vullen, wat mij het gevoel geeft dat ik echt een broekie ben in haar nabijheid, mede gezien haar professie uiteraard. Zonder te vragen wat ik drink, schenkt Roos twee glazen vol, waarvan ze mij er een overhandigt en me een plekje op een grote Chesterfield bank wijst, waar ik plaats mag nemen. Zelf neemt ze plaats in een relaxfauteuil, die recht tegenover de bank staat, aan de andere kant van de smalle salontafel. “Jouw verhaal is blijven hangen bij me” zegt Roos na een paar nipjes van haar glas. Ik nip ook van mijn glas en proef een enorme sterke alcoholsmaak, die ik nooit eerder geproefd heb, maar het smaakt een beetje naar anijs. “Pernod” zegt Roos, terwijl ze tegen het glas tikt. “Nooit gehad, sterk, maar best lekker” zeg ik, waarna ik een iets te grote slok neem, waardoor mijn slokdarm in brand lijkt te staan. Ik laat het niet blijken, maar mijn hoofd kleurt er rood van, wat zij van haar positie niet lijkt op te merken. “Je verhaal is blijven hangen bij me, omdat ik wellicht de perfecte match voor je ben” zegt Roos op een minzaam lachende toon, die verraad dat ze misschien ook niet helemaal op haar gemak is op dit moment. “Ik ben niet op zoek naar een one-night-stand” zeg ik eerlijk.
“Dat weet ik” zegt Roos zelfverzekerd, omdat ze wellicht zelfs te veel van me weet. “De enige vraag die rest is of jouw fascinatie voor mij geen ongezonde vorm heeft aangenomen?” vervolgt Roos op een zelfverzekerde toon. “Dat zou u moeten kunnen beoordelen” antwoord ik gevat. Roos lacht en zegt “dat klopt, maar ik ben een psychologe en geen helderziende. Ik zou het dus moeten onderzoeken”. “Ik heb er geen trek in om als proefkonijn te fungeren” zeg ik op verdedigende toon. “Dat is direct het antwoord op mijn vraag” verklaart Roos, waarop ik haar vragend aan kijk en zij vervolgt “door te stellen dat je hier bent uit vrije wil is je interesse oprecht, maar geef je direct ook je grenzen aan”. Het duurt even voordat het muntje valt, maar nadat ik haar woorden enkele malen herhaald heb in mijn hoofd, begrijp ik dat mijn fascinatie voor haar gezond is en dat de interesse bovendien wederzijds is.

“Een relatie die langzaam groeit komt tot volwassenheid en heeft slagingskans, dus direct met elkaar het bed induiken om seks te hebben zal een toekomstige relatie schaden, denk ik” zegt Roos analytisch en wijs “deel jij die mening?” Ik denk wellicht te lang na over haar woorden, maar besef dat mijn verlangens en mijn wensen lang niet allemaal gericht zijn op een stevige neukpartij, dus het langzaam tot bloei laten komen van iets, tussen haar en mij, zie ik wel zitten, dus ik antwoord “ja, daar kan ik me wel in vinden”. Ze staat op, loopt naar het tafeltje met de drank erop en pakt de fles Pernod, die ze mee terug neemt naar de tafel. Ze schenkt eerst haar eigen glas bij, waarna ze zich tot mij wendt en vraagt “jij ook nog, of ga je liever thuis slapen?” Zonder erbij na te denken steek ik de hand uit, met het glas erin, zodat ze het kan aanvullen. “Op ons” heft Roos haar glas, waarop ik haar beweging spiegel en dezelfde woorden uit spreek. Ze giet het sterke goedje ineens naar binnen, dus ook hierin volg ik haar voorbeeld, zodat ik direct warm word van binnen. Roos gebaart me haar kant op te komen, dus ik zet het glas op tafel en loop om de tafel heen, om vervolgens schaapachtig voor haar te gaan staan. “Zo kan ik je natuurlijk nooit zoenen” zegt Roos, die met haar billen nog wel op de zetel zit, maar haar benen wijd gespreid heeft.

Ik kniel tussen haar benen, zodat we op gelijke hoogte zijn en breng mijn gezicht voorzichtig naar de hare. Een eerste voorzichtige zoen op haar volle, natte lippen doet mij al duizelen van geilheid en opwinding, dus als we na enkele voorzichtige kusjes elkaars tong wild in elkaars mond rond draaien, ben ik niet meer te houden en voel ik sterk de neiging om haar te bespringen, wat ik uiteraard niet doe. Ze beëindigt de zoen plotseling en laat zich hijgend terugvallen in de zetel, waarna ze me uitdagend aankijkt en rond haar lippen likt. “Je zoent heerlijk” zegt ze. “Jij ook” antwoord ik. “Pardon?” reageert ze op vragende toon, terwijl ze hardhandig mijn kin vast neemt “wat zei je?” “Excuus mevrouw Roos, u ook bedoelde ik” corrigeer ik mezelf. Er verschijnt een minzaam lachje rond haar mond, die verraad dat ze tevreden is over mijn houding. Ze kijkt me enkele minuten diep in mijn ogen, maar het lijkt me geen ongemakkelijk gevoel te geven. Het lijkt wel alsof we elkaars ziel proberen te doorgronden, maar Roos verbreekt de staarwedstrijd door te zeggen “ik lust er nog wel eentje”. “Een zoen of een drankje, mevrouw Roos” vraag ik. “Allebei en in de volgorde die je zojuist noemde” zegt ze, tot mijn tevredenheid. Ze blijft echter half onderuit gezakt in haar zetel zitten, dus ik beweeg mijn gezicht naar het hare, waarbij ik mijn lichaam ondersteun op de armleuningen van de zetel, om te voorkomen dat ik als een lomperik op haar kom te liggen. Wederom delen we een lange tedere, intense gepassioneerde tongzoen, die zij na enkele minuten beëindigd. Direct veer ik op en neem de glazen en de fles van tafel om de glazen nogmaals te vullen. “Ik zeg wel stop” zegt Roos, terwijl ik haar glas vul, door het dunne tuitje van de hals. “Stop” zegt ze als er een centimeter drank in het glas zit. “Ook nu zeg ik stop” zegt ze, zodra ik mijn eigen glas begin te vullen. Ze wacht echter totdat ik het glas half gevuld heb, waaruit ik opmaak dat ze me graag dronken wil voeren, of in elk geval aangeschoten. Omdat ik ben opgestaan zegt Roos “vervelend dat ik omhoog moet kijken”. Ik begrijp de hint en neem weer geknield tussen haar, in jeans gehulde benen plaats. “Salute” zegt Roos, terwijl ze een tikje tegen mijn glas geeft met dat van haar. “Proost, mevrouw Roos” antwoord ik, waarop ik wederom haar voorbeeld volg en het glas ineens leeg drink. Opnieuw merk ik dat mijn keel in de brand lijkt te staan, maar ik geef geen kik.

Roos komt rechtop zitten en begint mijn wangen te strelen, terwijl ze mijn gezicht kust, alsof ik een trofee ben die ze koestert. Ik vind het heerlijk en geniet met volle teugen van haar liefdevolle benadering, waarbij ik merk dat ik inderdaad ietsjes tipsy ben door de enorme hoeveelheid alcohol in de Pernod. Minutenlang doet ze dit, waarbij ze me tussendoor een blik toewerpt die lijkt te zeggen “waar ben je al die tijd geweest”. De kusjes krijgen na enkele minuten een steeds grotere tussenpose, waarna ze stopt en zich terug laat vallen tegen de rugleuning. Haar ogen kijken me strak en opgewonden aan, terwijl ze de knoopjes van haar hemd begint los te maken. Als al de knoopjes los zijn, kan ik echter nog steeds niets van huid zien, door de stomme ruches, die alles bedekken.

Roos komt weer rechtop zitten en begint me wederom te kussen, waarbij ik voel dat ze het hemd uit trekt. Dan stopt ze de kusjes, neemt mijn hoofd beet en drukt het met een wang tussen haar borsten. De borsten voelen zacht en warm, heet zelfs, en omdat ik mijn ogen geopend heb, zie ik de bovenkant van haar linkerborst, die omhult wordt door een uiterst dure kanten BH. Brutaal druk ik een kusje op de bovenkant van haar borst, wat ze gelukkig toe laat, sterker nog, ze laat mijn hoofd los en laat me begaan. Ik draai mijn hoofd, zodat ik haar borstpartij goed kan zien en als ik me eventjes terug trek om het hele plaatje in me op te kunnen nemen kan ik mijn enthousiasme niet voor me houden, dus ik zeg “u heeft prachtige borsten mevrouw Roos en een bijzonder strakke buik”.

Roos lacht slechts en drukt mijn mond vriendelijk tegen haar borsten aan, door haar hand in mijn nek te leggen en mijn gezicht naar zich toe te trekken. Opgewonden kus en lik ik het weke vlees dat zichtbaar is, maar als mijn geilheid niet meer te remmen is, zuig ik zelfs door het kanten BH-tje aan haar tepels, althans, ik doe een poging daartoe. Ook haar verwonderlijk strakke buik adoreer, kus en lik ik overdadig, waarbij ik hoor dat Roos licht hijgt, dus ik doe mijn werk goed, denk ik bij mezelf. Zachtjes neemt ze mijn hoofd vast door haar handen op mijn wangen te leggen, waarna ze mij vriendelijk van zich af duwt, zodat ik rechtop geknield voor haar kom te zitten. Zij lijkt ontspannen, maar ik hijg licht van opwinding als ze zegt “dat was genoeg voor de eerste keer”. Mijn beteuterde gezicht laat mijn teleurstelling zien, om dit plotselinge einde. “Of ben jij zo eentje die bij elke erectie die hij heeft een zaadlozing wenst?” vraagt ze. Even weet ik niet wat te antwoorden, dus ik staar haar aan met een blik vol ongeloof, vanwege haar vraag, die ik als overbodig beschouw, want natuurlijk wil ik dat. “Ik vroeg je iets” zegt Roos hard, om mij terug in de realiteit te brengen. Mijn besluit staat vast; als ze het me wil horen zeggen, dan zij het zo, dus ik antwoord “ik denk inderdaad dat ik zo iemand ben Mevrouw Roos”. “Denk je dat, of weet je dat zeker?” vraagt Roos. “Ik weet het zeker, mevrouw Roos” corrigeer ik mijn eerder gedane uitspraak. Ze lacht en als ze mijn broek los knoopt om mijn harde paal te bevrijden, weet ik dat haar woorden slechts plagerij waren, want ze bekijkt mijn pik uitvoerig en weegt ook mijn zak enkele malen met beide handen. “Het zou inderdaad wel er cru zijn om je hiermee te laten zitten” zegt ze, als ze mijn pik traag begint af te trekken, terwijl ze me tussendoor enkele malen zacht kust.

Onze blikken lijken via touwtjes met elkaar verbonden, want gedurende de tijd dat ze me vaardig aftrekt, blijven we elkaar aanstaren. Roos heeft, mede door haar ervaring, direct door dat mijn orgasme nadert, dus ze laat de hand onder mijn zak los en neemt het lege glas, dat ze op de rand van de stoel heeft gezet in haar hand om deze onder mijn pik te houden. Ik zie het overigens niet, want onze blikken blijven verbonden en zij neemt het glas van de leuning op gevoel.

Een glimlach is zichtbaar op haar gezicht als ik schokkend en kreunend het glas volspuit met dikke stralen zaad. Roos voelt feilloos aan wanneer ze moet stoppen met rukken, dus ze doet dit ruim op tijd. Achteloos zet ze het glas weg, waarna ze me wederom kust en mijn pik terug op zijn plek doet, door mij te onderwerpen aan een omgekeerde striptease. Pas als ik weer gekleed ben stopt ze met zoenen en vraagt “ga je mee naar bed”. “Graag mevrouw Roos” antwoord ik, waarna ze opstaat, mijn hand neemt en me mee naar boven neemt. Op de slaapkamer wijst ze me mijn kant van het bed, waarbij ze zegt “daar slaap jij zo dadelijk, maar je gaat je eerst douchen. Eerste deur links en, o ja, je slaapt naakt uiteraard”. Nadat ik me gedoucht heb op de klassieke badkamer keer ik naakt richting de slaapkamer, waar Roos reeds in bed ligt en me goed in zich op neemt. Als ik lig zegt ze “je bent mooi, jongen”. “U ook, mevrouw Roos” antwoord ik, waarna de lichten uit gaan. Direct als het donker is trekt Roos me tegen zich aan, waarbij ze begint te strelen, dus ook ik laat mijn handen hun werk doen en betast ongegeneerd haar lichaam. Ze is superslank, zo voel ik, waarbij haar borsten enorm afwijken van de rest van haar lichaam, want deze zijn vol, maar wel zacht, dus ze zijn echt. Omdat we beiden op onze zij liggen krijg ik ook de gelegenheid om haar kontje te bevoelen, die zelfs gespierd aandoet.

Na enkele minuten strelen drukt ze me tegen zich aan, waarbij ze me duidelijk maakt dat ik mijn armen ook stil moet houden, want ze houdt deze eventjes stevig op zijn plek. “Ik kan niet wachten om u naakt te mogen zien, mevrouw Roos” zeg ik eerlijk. “Zo dadelijk ga je nog beweren dat je er zelfs niet van kan slapen” zegt ze zacht. “Inderdaad” zeg ik zacht. Roos rolt op haar rug en glipt in het donker het bed uit, waarna ineens het licht aan gaat. Mijn ogen hebben even tijd nodig om aan het licht te wennen, maar daarna word ik geconfronteerd met het lekkerste wijf dat ik ooit naakt gezien heb. Ze is inderdaad lekker slank, heeft mooie volle borsten, die eigenlijk iets te groot zijn voor haar slanke lijf. Roos draait zich zelfs even kort voor me rond, zodat ik haar mooie lange benen en het stevige gespierde kontje kan aanschouwen. Mijn mond valt open, maar een kans om te reageren krijg ik niet, want de lichten gaan meteen weer uit, waarna ik haar snel weer tegen me aanvoel. “U bent niet mooi, u bent prachtig mevrouw Roos” zeg ik. “Lekker knulletje” zegt Roos, waarna ze me stevig tegen zich aantrekt en ik verdwijn in haar zoete geur, die ik diep snuivend tot me neem om zo in een heerlijke ontspannen slaap te vallen.

Als ik wakker word is Roos reeds opgestaan, zo blijkt uit haar afwezigheid. Op zoek naar mijn smartwatch en GSM, welke ik op het nachtkastje heb gelegd, kom ik tot de vervelende conclusie dat alles weg is: ook mijn kleding is verdwenen, die ik toch keurig over de stoel had neergelegd vannacht. Er komt wel licht door de gordijnen, dus het is al dag, maar ik heb geen benul van tijd, omdat ook een wekkerradio ontbreekt. Over de stoel waar ik mijn kleding had neergelegd ligt een soort van ochtendjas, die ik aantrek, om me zo naar beneden te begeven, op zoek naar Roos.
“Goedemorgen lieve jongen” zegt Roos, die gekleed gaat in een vergelijkbare robe als mij, opgewekt. “Eh, hoi, heb je mijn spullen gezien?” vraag ik. Roos stapt op me af en verkoopt me een tik in mijn gezicht met haar vlakke hand. Niet echt hard, eerder corrigerend. “Waar zijn onze fatsoensnormen gebleven?” vraagt ze, terwijl ik haar verbaasd aankijk en over mijn wang wrijf, maar ook merk ik dat de tik mij direct terug brengt in de realiteit. “Sorry mevrouw Roos” corrigeer ik mezelf “heeft u mijn spullen misschien gezien”. “Die heb ik veilig opgeborgen” zegt Roos “jullie jongeren worden veel te veel afgeleid door al die elektronica”. “In mijn kleding zit geen electronica, mevrouw Roos” zeg ik op een ietwat belerende toon. “Wil je nog een tik?” vraagt ze op een heldere, dominante toon. “Nee, mevrouw Roos, excuus” reageer ik slijmerig. “In dit huis heb jij geen kleding nodig, dus die krijg je zodra je naar huis mag” zegt ze glashard.
Het woord mag bepaald natuurlijk de controle die ze over me uit wenst te voeren en ik kan maar één conclusie trekken: ik vind het heerlijk.

Roos haar opstelling verandert in een seconde, want ze kiest overduidelijk een soort van verzorgende rol en zegt “ga zitten, je moet goed eten knul”. Ik neem plaats aan de eettafel en krijg een ontbijt geserveerd, zoals ik nog nooit gegeten heb: ze heeft zich enorm uitgesloofd, dus ik complimenteer haar nadien uitbundig, wat ze wegwuift met de uitspraak “vanzelfsprekend, dat ik voor mijn jongen zorg”. Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat ook zij iets gemist heeft in haar verleden, want naast enkele dominante trekjes, heeft ze ook overduidelijk een behoefte om voor iemand te zorgen.

Roos neemt me na het ontbijt mee naar een kamer, die grenst aan de woonkamer. Het is een soort van kleine bibliotheek, want de bescheiden kamer is helemaal gevuld met nog meer boeken. Er staan twee gemakkelijke stoelen, die overduidelijk bij de Chesterfield bank uit de woonkamer horen, met daartussen een tafeltje en verder niets. Roos bied mij een van de stoelen aan en neemt zelf plaats in de andere. Ik krijg direct het gevoel dat ze in haar rol van psychologe kruipt, want ze zet haar brilletje op en slaat haar benen over elkaar. Uit de zak van haar robe haalt ze een GSM, mijn GSM welteverstaan. Ze houdt het ding achteloos voor mijn neus en zegt “ontgrendelen”.

Met mijn vingerafdruk ontgrendel ik de GSM, in de veronderstelling dat er niets spannends op te vinden is, maar ik kom bedrogen uit, zo blijkt als zij een uur lang op het ding alles controleert wat erop staat en er af en toe een “och, och” en “nou, nou” of “toe maar hoor” uit haar mond komt. Het hele uur zit ik muisstil op de stoel, omdat ik me ongemakkelijk voel door de aantasting van mijn privacy, maar op de een of andere manier laat ik het toe en geef ik me over aan de prachtig mooie oudere vrouw, die dit klaarblijkelijk nodig acht. Ze drukt de telefoon uit, zet haar bril af en kijkt me diep in mijn ogen: “dus jij houdt van porno, pornoverhaaltjes, blote vrouwen op Facebook en nog 20 andere vrouwonvriendelijkheden?” zegt ze. Omdat ik niet de indruk heb dat het een vraag is, reageer ik in eerste instantie niet, maar als Roos gebiedend zegt “nou, wat heb je daarop te zeggen” antwoord ik verdedigend met “dat is slechts onschuldig vermaak mevrouw Roos”. “Jij verdient straf knul, want mijn jongen doet zoiets niet” zegt ze. “Ja mevrouw Roos” zeg ik met een stem die mijn opwinding verraad. “Over mijn knieën” zegt Roos, waarop ik haar verwonderd aankijk, want ik vraag me af, hoe ze dit wil bewerkstelligen in deze stoelen, maar al gauw wordt me duidelijk dat ik over de leuningen van de stoel dien te gaan liggen, zodat ik uiteindelijk met mijn borst op een kant van de leuning kom te liggen, terwijl mijn knieën op de andere kant van de stoel op de leuning rusten, met de zittende Roos dus direct onder me. Behendig maakt Roos onder mijn buik de strik los, die mijn robe dichthoudt, waarna ze het ding over mijn hoofd drapeert, zodat ik half in het donker terecht kom, omdat de lange lap stof over mijn hoofd ligt.

Onder mijn kruis voel ik nog wat gefrunnik en als Roos mij hard bovenop mijn billen duwt, zakt mijn lichaam iets door, waardoor ik met mijn half harde pik haar benen voel. Direct als ik het vlees tegen mijn eikel waarneem, schiet mijn pik in de maximale harde stand, zodat Roos mijn eikel tussen haar blote benen kan drukken, wat ze dan ook direct doet. Ze had me echter een straf beloofd en eerlijk gezegd, die volgt er ook, want Roos gaat compleet los, op mijn blote kont, door er een aantal flinke tikken met haar vlakke hand op te geven. Bij iedere klap, schiet mijn eikel echter op en neer tussen haar benen, dus het gevoel is erg dubbel: aan de ene kant wordt mijn kont geteisterd door haar handen en aan de andere kant van mijn middel schiet mijn pik tussen haar benen door. Afwisselend roep ik dus “auw”, maar kreun ik ook.

De opwinding van de daad, die op me verricht wordt is echter zodanig hoog, dat ik per ongeluk klaar kom tussen haar benen en als Roos dit voelt zwaait er serieus iets, want ze slaat me enkele malen, harder dan lekker is, vol op mijn kont, waarna ze mij lomp van de stoel afduwt, zodat ik de grond op tuimel. “Sorry mevrouw Roos” kerm ik, terwijl ik op de grond lig. Ze reageert in eerste instantie niet, maar nadat ze een doek heeft gehaald in de keuken en alles heeft schoongemaakt, kijkt ze me streng en afkeurend aan. “Nu verdien je echt straf” zegt ze boos. “Excuus mevrouw Roos” zeg ik nogmaals, maar ze lijkt echt teleur gesteld, of speelt dit uitstekend, want mij heeft ze overtuigd. De trekt me de robe uit en neemt me naakt mee aan mijn oor, naar wat op een kantoortje lijkt. Er staat een groot bureau, met een luxe stoel en een redelijk normale stoel tegenover het bureau. Ik word tot achter het bureau meegenomen door haar, aan mijn pijnlijke oor nota bene, waar ze me laat knielen met mijn rug naar het bureau toe. Zelf neemt ze plaats op de luxe bureaustoel, achter de PC, en begint te tikken. Ik staar tegen een blinde muur aan en durf mijn mond niet te openen. Na een dikke drie kwartier beginnen mijn knieën zeer te doen, mede door de harde betegelde vloer, dus ik ga iets rechter op zitten, om mijn pijnlijke knietjes iets te ontlasten, maar ik ontvang direct een harde tik tegen mijn achterhoofd en de vermanende opmerking “stil zitten knul”.

De pijn aan mijn oor en aan mijn billen is overigens geheel verdwenen, dus de handelingen die Roos uitvoert zorgen niet voor onnodige schade, maar het stil zitten op mijn knietjes, gedurende een aantal uren, is ronduit pijnlijk: dus dit verstaat Roos onder een echte straf. Roos werkt urenlang achter de PC, waarna ze het ding afsluit, zo hoor ik aan het geluid, en haar bureaustoel naar achteren rolt, zodat ze mij aan kan kijken. Beteuterd kijk ik haar aan, want ik had gehoopt op een prettigere besteding van mijn vrije zaterdagmiddag, maar Roos lijkt onverbiddelijk en maakt op deze wijze een duidelijk punt, namelijk dat er met haar niet te spotten valt. “Wat heb je nu geleerd?” vraagt ze op een toon die verraad, dat ze geniet van haar rol. “Dat ik niet zo maar klaar mag komen op u, mevrouw Roos” antwoord ik. “Wat doe je de volgende keer dan?” vraagt ze. Dit lijkt me een strikvraag, dus ik besluit beide opties te benoemen en zeg “mezelf vermannen of toestemming vragen, mevrouw Roos”. “Het eerste antwoord is het beste, maar het tweede keur ik ook goed” zegt ze, waarna ze me een aai over mijn bol geeft, alsof ik een klein kind ben dat een compliment krijgt. “Kom, we gaan iets drinken” zegt ze, waarna ze opstaat en het kamertje verlaat. Met ontzettend veel moeite kom ik uit mijn pijnlijke geknielde positie en ik blijf enkele minuten op mijn pijnlijke benen staan, die ik wrijf en een beetje probeer los te schudden, waarna ik op zoek ga naar Roos, die ik in de woonkamer tref. “Waar bleef je nu?” vraagt ze. “Mijn benen hadden enige aansporing nodig, mevrouw Roos” antwoord ik. Ja, wie niet luisteren wil, die zal het voelen” zegt Roos.

Roos zit overigens in de grote bank, waar ze een grote moderne doek overheen gedrapeerd heeft, vermoedelijk omdat ik naakt ben en ze mij niet in mijn blote kont op het mooie leder wilt hebben zitten, zo wordt al snel duidelijk als ze naast zich op de bank klopt, ten teken dat ik daar mag plaats nemen. Ietwat ongemakkelijk neem ik naast haar plaats, waarna ik een glas frisdrank in mijn hand krijg gedrukt, dat ze van het tafeltje naast de bank heeft gepakt. Omdat ik al uren niets meer gedronken heb, schud ik het ineens mijn keel af, waarna ik het op de salontafel zet.

Roos kijkt me aan en lijkt dwars door me heen te kijken, haar ogen zijn verhard en ontdooien heel langzaam. Ik kijk er gebiologeerd na en zie haar blik verzachten en zelfs waterig worden. Zodra dit gebeurt staat ze op en zegt “ik denk dat je beter kunt gaan”. “Pardon, mevrouw Roos” antwoord ik. “Je moet gaan nu” zegt ze hard terwijl ze van me weg kijkt, waarna ze wegloopt, om even later terug te komen met mijn spullen, die in een tas zitten. “Aankleden en ophoepelen” zegt ze, maar ze kijkt me er niet bij aan. “Wat is er, wat heb ik verkeerd gedaan?” vraag ik, maar ik krijg geen antwoord, want ze verlaat de woonkamer, dus mij rest niets anders dan me aan te kleden. Ik zoek nog even naar haar in het grote huis, maar ze lijkt niet meer op de benedenverdieping te zijn, dus mij rest niets anders dan te vertrekken, wat ik dan ook met ontzettende tegenzin doe.

Nieuwsgierig hoe het verder gaat: lees binnenkort deel 2.