Ring Ring

Luister?

Sinds de reorganisatie bij politie, het wegtrekken van inspecteurs uit kleinere gemeenten om het tekort aan te vullen in de grootsteden, had het me heel wat moeite en tijd gekost om een overplaatsing te bemachtigen. Zeven jaar lang wachtte ik op een transfer. Na drie inslagen in mijn kogelwerende vest, meerdere gekneusde ribben, een messteek in mijn bovenarm en een hersenschudding omdat iemand het zo nodig vond om een baseballknuppel te gebruiken voor een foute sport, was mijn erelijst aan verwondingen blijkbaar lang genoeg en werd me een overplaatsing gegund. Ik bevond me nu in een landelijk gebied waar een aftands politiekantoortje niet veel meer was dan een administratieve ruimte met één cel in de kelder. Er draaide een tweeploegendienst, de vroege en de late. De collega die me enkel dagen eerder wegwijs had gemaakt, Nico, stond stand-by van zes tot twee en ik van twee tot tien. Moest de burger een tussenkomst, zijn 101-belletje kwam bij ‘Dispatch’- een meldkamer – terecht. Van daaruit werd de boodschap doorgegeven naar dit kantoortje of een patrouille van uit de stad op pad gestuurd. Nico had me verzekerd dat we van Dispatch weinig last zouden hebben. Zoals hij het zei: “In een boerengat valt weinig te beleven.” Mijn nieuwe post telde naast Nico nog een persoon, Marieke. Zij werkte er van negen tot vijf als administratief bediende. Nico verteld me dat ze wel meer deed dan dat. Ze zorgde ervoor dat je niks te kort kwam.

Ik verheugde me op een vervolg van het vorige weekeinde, niet met Marieke maar met mijn liefje, Amy. Zij was de reden voor mijn overplaatsing. Sinds ik haar kende wist ik dat ze goed kon pijpen. Ze was meesterlijk met het poesje en bereidwillig met het kontje. Maar vooral, Amy was zo’n lieve meid. Ik was smoorverliefd op haar. De gedachte aan Amy liet zich dan ook bij het minste gelden in mijn broek, zoals nu. Mijn piemel kwam tot leven en voor de zoveelste maal keek ik naar de klok. Nog even, dan zat mijn dienst er op. Dan kon ik naar Amy toe.

“Rîîng .. Rîîng .. Rîîng ..”, geluide opeens de telefoon. “Vreemd”, het toestel leek me recent .. maar het geluid allerminst. “Had Nico met de beltooninstelling gespeeld?” Ik nam de hoorn op. Dispatch verwachte van mij een onmiddellijke tussenkomst. Ik schreef het adres neer op een memoblaadje en bevestigde de boodschap voor begrepen. “Chátferdemme!” Dit werd overwerk. Dispatch had me net een bericht van braak gemeld. “Chátfer, Nico! In een boerengat valt niks te beleven, hé .. klójo.” Gelukkig kon hij me niet horen. Ik sloot het kantoor af en startte de dienstwagen. Het donkerde buiten. Een bliksem doorkliefde de lucht en opeens kwam de regen met bakken uit de hemel neer.