Guilty pleasure
woensdag 17 april 2024
Vanmorgen vroeg opende ik mijn ogen en tastte naar mijn leesbril en mijn tablet. Want ja, zoals wel vaker, lag ik weer eens he-le-maal alléén in bed!
Hoewel ik gisteren nog 42 mensen sprak en mijn lief in de afgelopen tien dagen meer dan 24 uur gesproken heb, ben ik natuurlijk ook ontegenzeggenlijk de meeste tijd alleen! En daarom sta ik hier ook, op deze site, omdat ik veel alleen ben en nog niet de hoop heb opgegeven, dat er een dag komt, dat samen zijn weer iets is waar je op kunt rekenen, en niet dag in dag uit voor hoeft te bikkelen.
In de tussentijd ben ik lid van allerlei communities. Jullie -ja jij ook, die dit nu leest!- beschouw ik ook als een van mijn communities. Vier of vijf dagen per week post ik hier 's ochtends een liedje. Daarmee krijg ik een gevoel van verbondenheid, natuurlijk, sommige van jullie heb ik ook "live" gezien, een stuk of twintig mensen inmiddels. Maar ook diegenen, die zich tot nu toe op de vlakte proberen te houden, ken ik wel een beetje.
Nee, niet dat ik weet wat voor verdriet er precies allemaal in ieders rugzak zit (dank Angi) of dat ik me verdiept heb in ieders dromen op profielpagina's. Maar ik ken jullie van jullie gedrag, wie laat er vaak een steek onder water vallen of schopt wel onder de gordel en haalt dan snel het lijntje weg? Wie houdt er van platte humor en post liefst iets tijdens de lunch? Welke mensen steken de ander een riem onder het hart als die het zwaar heeft. Wie zoeken er vaak vrolijke en lichtvoetige muziek of juist plaatjes van zonbeschenen landschappen? Ik kan het jullie zo vertellen maar jullie weten dit vast net zo goed als ik:)
Een community zijn we dus, en als ik dan iemand voor het eerst live spreek onder het wandelen ben ik zelden verbaasd. Negen van de tien keer zijn die mensen precies zoals ik al dacht en daardoor durf ik er best wel wat onder te verwedden dat ik jullie -ik wend mij nu even tot de mensen die niet buiten hun eigen postcodegebied afspreken en dus uitsluitend online te bewonderen zijn- ook ken. Jullie zijn geen onbekenden meer voor mij, zeker niet. Ik weet meer over hoe jullie denken dan over hoe mijn buren denken, die posten vast ook weleens ergens iets prachtigs maar daar weet ik dan weer niets van!
Naast deze T2S community ben ik ook nog lid van een paar andere dingen, eentje daarvan is een club van mensen die gek zijn van fietsen en dat vaak alleen doen. Wat we daar doen, we posten een prachtig landschap of een kunstzinnig monument. En dan versierd met onze eigen fiets!
Ik hoor jullie al denken, wat een onzin, het is zowat nog erger dan een tiktaktok dansje en daar hebben jullie gelijk in, het is mijn guilty pleasure. Maar als ik weer eens een dag voor de boeg heb, waarbij ik acht uur lang tegen betaling in een kantoor opgesloten moet zitten of oeverloos gezwets moet aanhoren tijdens het liters vieze koffie opdrinken, dan overleef ik dat uitsluitend door in de breaks even te kijken naar die heerlijke groene landschappen en ludieke kunst in de publieke ruimte. Met een mountainbike of een koga miyata ervoor natuurlijk, de meeste daarvan ken ik inmiddels net zo goed als dat ik jullie ken!
Hebben jullie ook zo'n guilty pleasure dat je wel durft te bekennen, of hou je dat liever stil?
Fijne woensdag allemaal!
geplaatst door 0ptimist - 813 keer gelezen
Vorige berichten
Het puppyvirus
Mijn hele leven heb ik dieren om mij heen gehad, mijn ouders hadden altijd een hond, regelmatig een kat, ook vissen en zelfs kippen dus het is niet zo vreemd dat ik ook met het dieren virus besmet ben geraakt. Zodra we gingen samenwonen waren mijn toenmalige partner en ik het er over eens dat we huisdieren wilden, hij was ook altijd katten gewend en ik hield net ietsje meer van honden dus beide kwamen er. Helaas ging de hond na een paar jaar al dood wegens nierfalen en een kat kreeg een hartstilstand maar na een periode van bedenken besloot ik toch weer dat er, naast twee katten, een hond moest komen. Deze keer werd het een Golden retriever pup. Mijn man was eerst niet enthousiast maar ik zette door en we gingen kijken naar een nestje. Ik ben sowieso verliefd op puppies, heel veel jonge dieren hebben voor mij een hoog knuffelgehalte, en puppies in het bijzonder, dat zachte gesnuffel, dat over eigen pootjes vallen, die flapoortjes waar ik bijna een hapje van zou willen nemen maar natuurlijk nooit doe….maar mijn man was wat terughoudend, we gingen alleen kijken en thuis beslissen. En toen zag ik het gebeuren: mijn man werd besmet met het puppyvirus! Hij ging op de vloer zitten en 6 witte bolletjes op pootjes klommen over hem heen, beten in zijn neus, struikelden over zijn benen en hij vond alles geweldig. En ik keek naar hem en ik was ontroerd, zo’n grote kerel die wegsmolt voor die babyhondjes. Natuurlijk ging er 1 na een wachttijd mee naar ons huis en we waren allemaal gek met haar.
Dat gevoel van ontroering heb ik bij meer mannen opgemerkt en niet alleen als er een puppy in de buurt is, ook als een baby in de buurt is, of als een opa een kleinkind voorleest. Ook bij al wat oudere stellen, waarbij duidelijk zorgzaam zijn voor elkaar hoog in het vaandel staat. Mijn vader, nooit een knuffelvader voor ons, was op zijn 90ste gek met zijn pasgeboren achterkleinzoon, hield heel voorzichtig het handje vast en bleef kijken naar dat babykoppie.
En ik weet dat ik dit graag zou willen zien in een toekomstige partner maar hoe leg ik dit uit in de beschrijving op deze site?
“ Man gezocht die besmet is met het puppyvirus!”
Ik vrees dat er wenkbrauwen zullen worden gefronst en uitleg geven wordt een heel verhaal. Maar zo’n man heeft wel een streepje voor bij mij.
Dus daarom maar beschreven in dit blog, wie weet herkent een man dit bij zichzelf, ik zit klaar voor reacties 😊
In de mallemolen van het date en relatieleven
In de week rond Koningsdag en Bevrijdingsdag zijn ook in Haarlem, mijn stad de nodige evenementen gepland. Heel vroeger mocht ik met de medeleerlingen van de lagere school (toen nog) Koninginnedag opluisteren door mee te zingen met een aubade op de Grote Markt ten gehore van de burgemeester als vervanger van onze vorstin. Daarna gingen we natuurlijk naar de kermis!
Jaren geleden was er op vier locaties kermis in de Spaarnestad, op twee daarvan staan nu geen kramen meer. In Haarlem-Noord en in het centrum van Haarlem is dit gebeuren nog steeds te bezoeken, een paar dagen is er een overlap van beide kermisactiviteiten.
De kermis is bijzonder voor enkele groepen in de samenleving. Jongens (tieners, beginnende twintigers) combineren hun kermisbezoek met versierpogingen, een van de kermislocaties grenst aan een stadspark waar het ’s avonds best donker is. Ook gezinnen met kinderen gaan (maar dan met een heel ander doel) naar de kermis. Voor de kleintjes is het geweldig om met pa of ma of hun broertjes of zusjes in de attracties plaats te nemen.
Het is frappant hoeveel raakvlakken er zijn tussen wat de kermisexploitanten aanbieden en het leven van alledag.
Botsautootjes bieden een kans om frustraties af te reageren en om te laten zien, hoe goed je kunt sturen. Het geeft een kick als je met een botsauto aan knalt tegen een ander autootje, waarin die vervelende buurman zit of die “vriend” die het heeft aangelegd met je ex. De draaimolen heeft allerlei dieren of vervoermiddelen vast op het ronde plateau staan, kinderen hebben een voorkeur voor bepaalde beesten en, als dat een autootje is vechten ze er om wie achter het stuur mag zitten. Als een jongeman met zijn geliefde voor de schiettent staat scoort hij natuurlijk door in de roos te schieten en een prijs voor zijn vriendin te winnen.
De hoge achtbaan en de geluiden die de waaghalzen uitstoten, als ze in een karretje zitten zijn weer een andere tak van sport. Soms doen mensen of ze werkelijk bang zijn, bij iemand anders is het gefaket. En wat denk je van het spookhuis? Favoriet bij jonge stellen en bij tieners, die voor het eerst kort met elkaar in het donker verkeren en de kans om ongezien te knuffelen letterlijk met beide handen aangrijpen.
De Dagobert Ducks onder ons staan met een goedgevulde beurs voor een gokautomaat; ooit was het bulldozer spel bij mij favoriet, om op te spelen maar ook om naar de verrichtingen van anderen te kijken. Hierbij schuift een mini bulldozer tegen rijen munten aan die soms in een bakje vallen, je moet een aantal munten kopen die je op het juiste moment en in de juiste richting via een gleuf voor het duw-gedeelte van de bulldozer laat glijden. Soms haal je een prijsje of de “gouden” munt er uit.
Die laatste attractie associeer ik nu met de moeite die ik moet doen om een leuke dame via deze site voor mij te interesseren. Net als het spreekwoord: Je moet een spierinkje uitgooien om een kabeljauw te vangen. Als je de gouden munt hebt is dat hetzelfde, dan wanneer je beet hebt of bij het daten als iemand positief op een mailtje reageert. Ik vind, dat de relatiewereld eigenlijk een loterij is met helaas heel wat nieten, en maar een enkele hoofdprijs.
Dan ga je samen in de mallemolen van het dategebeuren. Net als je op de kermis in de draaimolen stapt, hoewel die eigenlijk voor kleine kinderen bedoeld is. Er is muziek om je heen, je bent vrolijk, helaas stopt de draaimolen al heel snel. En dat is eigenlijk zo bij alle kermisattracties. De tijdelijkheid. Elke relatie is ook tijdgebonden, een quote luidt: Aan alles komt een eind, zelfs aan tante. Niettemin mag je wel genieten van de tijd die je samen doorbrengt. Velen gaan op de kermis nadat ze in een attractie zijn geweest naar de volgende. In het echte leven wordt er niet alleen nu maar werd er ook vroeger al veel gewisseld. Op de kermis geldt: Het gaat zolang goed totdat je geld op is. En iedereen bezoekt op de kermis de kraam, die in zijn of haar kraam te pas komt. En in het echte leven? Zolang de liefde voor die ene vrouw of man nog bruisend is en natuurlijk niet een van beiden het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft? Veel plezier op de kermis eind april – begin mei of op andere dagen en succes in de mallemolen die het leven is.
Schaakstukken van het leven
Op de leeftijd van tien jaar ben ik op een schaakclub gegaan. Bij mijn vriendin thuis zat een meneer aan tafel die een afdeling voor de jeugd wilde oprichten. Je kent dat wel, lobbyen om leden te werven. Net zoals in die tijd een voorzitter en secretaris van de atletiekvereniging bij mijn ouders aan de deur kwamen om te vragen of ik geen interesse had om lid te worden. Ze hadden mij namelijk gescout op de schoolsportdag en waren vol lof over mijn prestaties. Eigenlijk vond ik op dat moment schaken niet zo mijn ding. Ik hield meer van sport. Nu overigens nog. Het paste niet bij mijn omgeving, de manier waarop ik leefde. Gewoon opgegroeid in een arbeidersgezin. In die tijd voelde het, of schaken bij een andere klasse hoorde. Gelukkig is dat gevoel helemaal verdwenen, want toen ik wedstrijden begon te spelen, was ik trots op mijzelf. Toen ik eenmaal zelf kinderen had heb ik ze al vroeg schaken geleerd. Mijn opvatting van dat jonge meisje was dus totaal veranderd, omdat ik het belangrijk vond, dat ze dit strategische spel zouden leren kennen en eventueel beoefenen indien ze daar belangstelling voor zouden hebben. Later in groep zeven en acht hebben ze daar in schooltoernooien veel profijt van gehad. Ze wonnen met de school geregeld de toernooien. Schaken is een spel met veel speelmogelijkheden. Iedere zet heeft consequenties.
Net zoals bij het schaken heeft iedere zet in het leven ook gevolgen. Goed, of minder goed, of misschien wel slecht. Niet alle zetten zijn in de toekomst te voorzien, of te overzien. Er is ook moed voor nodig om bepaalde stappen te maken, een zet te zetten om in het schaakspel te blijven.
Nog niet zo lang geleden reed ik langs mijn vorige woning. Ik besloot even te stoppen om al de veranderingen in o.a. aan de tuin, in mij op te nemen. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd na het overlijden van mijn man, toen ik alleen woonde in dat grote huis. Kamers die niet meer werden gebruikt. Eens een huis vol leven. Waar mijn kinderen samen met vrienden Stratego speelden. Kamers waar het huiswerk rond het bed was verspreid en ik duizend keer vroeg om op te ruimen.
Het hele leven bestaat uit zetten, maar nogmaals, het is onmogelijk de consequenties van elke zet te overzien. Soms kunnen , net zoals bij het schaakspel inzicht en ervaring mede de zelfkeuze bepalen. Ik heb de keuze gemaakt mij in te schrijven op een datingsite. Ik ontmoette een man waaruit een mooie vriendschap is ontstaan. Uiteindelijk verwaterde dat, maar daaraan overgebleven zijn vooral de fijne herinneringen. Nu hebben wij nog af en toe contact.
Acht jaren terug heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik ben verhuisd van Zeeuws Vlaanderen naar Zuid Holland. Een zet die ik weloverwogen heb genomen. Ik wilde gewoon voor mijzelf een geheel nieuwe start maken. Alles was nieuw en onbekend, een andere woning, ander dorp, Echter door cursussen te volgen en vrijwilligerswerk te gaan doen heb ik de omgeving leren kennen, andere mensen ontmoet. En door het geven van taallessen aan anderstaligen krijg ik ook nog eens veel voldoening door mijn inzet. Op dit ogenblik ben ik gelukkig met de keuze die ik acht jaar geleden heb gemaakt. Een zet waarover ik voordien veel heb nagedacht. Helemaal kon ik het niet overzien, maar ik ken mijzelf, en wist wel , dat vanwege mijn karakter nieuwe contacten maken wel zou lukken.
Wanneer ik zo door de tijd blader, hebben de schaakstukken in mijn leven de tijd verzet.
Liefs, monique